Publiek geniet zichtbaar van Magnum in de Bosuil
In de Bosuil te Weert stond afgelopen middag de Britse melodische hard rock formatie Magnum op de planning. Geen voorprogramma, maar ruim voor aanvang van het concert stond de Bosuil al mooi gevuld. Met een debuutalbum wat uitkwam in 1978 zou je misschien gedacht hebben dat de gemiddelde leeftijd redelijk hoog zou liggen, echter heeft zich een gevarieerde groep naar Weert verplaatst die er zichtbaar zin in hadden.
Ja u las het daarstraks al goed, middag want strak volgens tijdschema stapte de band om kwart over vier het podium op. Begonnen werd met de klassieker ‘Days Of No Trust’. Met dat begin kreeg Magnum de Bosuil direct mee. Het publiek ging uit zijn dak. De eerste paar rijen sprongen en zongen alsof hun leven ervan af hing. Het moet gezegd dat bij de eerste paar nummers het nog wat zoeken was betreft het geluid, met name de zang leek nog te zacht in de mix te staan. Gelukkig was dit probleem van redelijk korte duur.
De setlist had voor ieder wat wils. Het is voor een band als Magnum, die dus al ruim 40 jaar meegaan zowat verplicht om veel ‘’oud’’ werk te spelen. Dat werd natuurlijk ook wel genoeg gedaan, maar er zat ook een redelijke selectie van de latere albums in, waaronder drie nummers van het dit jaar verschenen ‘The Monster Roars’.
Leden van het eerste uur gitarist en songwriter Tony Clarkin en zanger Bob Catley zijn er nog altijd bij. Ze mogen dan respectievelijk 75 en 74 jaar zijn, nog altijd is dit duo erg strak, zo ook deze middag in de Bosuil. Ondanks dat Catley dus ruim over pensioenleeftijd is, heeft de beste man nog altijd moeite met stilstaan en de welbekende vele gebaren tijdens het zingen zijn nog altijd niet verleerd.
Het komt wel ooit handig van pas moet gezegd worden. Bijvoorbeeld bij het heavy ‘Dance Of The Black Tattoo’ kan hij niet al te opvallend het zweet wegvegen bij zijn ogen als het woord ‘’tears’’ voorbijkomt. Van die hitte leek Catley wel redelijke last te hebben en deed het even een tandje rustiger aan tijdens een deel van de set.
Zoals eerder vermeld dus ook voldoende nieuwer werk. ‘Where Are You Eden?’ van ‘The Serpent Rings’ uit 2020 werd fenomenaal gebracht en kreeg terecht enorme waardering uit het publiek. Mooi om te zien dat ook nieuw werk van zo’n band leeft onder fans. Af en toe moest Catley even op de setlist spieken waar ze ook alweer waren gebleven. ‘’Alright we’re going to do another one from the serpent ri-, no we’re not, actually we’re gonna play one from our latest record’’ alvorens ‘The Day After The Night Before’ ingezet werd. Het publiek en de zanger zelf konden er goed om lachen. De sfeer in de zaal was fantastisch en ook Magnum zelf had er veel plezier in. Met name bij drummer Lee Morris was de glimlach niet van zijn gezicht te krijgen.
Hierna werd een rits van classics gedaan die begonnen werd met ‘Wild Swan’. Daarna gingen de nummers ‘Les Mors Dansant’, ‘Rockin’ Chair’, ‘Vigilante’ en ‘All England’s Eyes’ erin als koek. De Bosuil stond op zijn kop en als reactie daarop kregen de mannen van Magnum ook een nóg bredere glimlach op het gezicht. Van beide kanten werd zichtbaar genoten.
Daarna gebeurde er iets wat je als band nooit hoopt. Er ging wat mis. Een nummer werd begonnen, maar aan de uitdrukkingen van de bassist te zien was er niets te horen op de oortjes. Na ongeveer een minuut werd het afgebroken en verscheen de technicus in beeld. Een ander nummer werd ingestart, en niet zomaar eentje. Wellicht het bekendste nummer van de band ‘On A Storytellers Night’ zorgde ervoor dat het publiek het incident alweer was vergeten, het werd luidkeels ontvangen.
Echter volgde hierna nog een klein dingetje. Die keyboardspeler wilde namelijk al van het podium gaan voor de encore. Hij werd terug geroepen door Catley, daarna werd afsluiter ‘Sacred Hour’ gespeeld. Na een kleine anderhalf uur leek de reguliere set klaar. De band werd nu pas geïntroduceerd en er werd eigenlijk ook voor het eerste pas voor iets langere tijd tegen het publiek gesproken. De nummers werden in sneltreinvaart aan elkaar gespeeld.
Na het voorstellen van de band ging Magnum het podium af, het publiek scandeerde dat ze meer wilden horen en ook de lichten in de zaal en de muziek bleven uit. Voor een behoorlijke poos zelfs. Er was onduidelijkheid bij het publiek en zo leek bij de mensen van licht en geluid. Komen ze nu nog wel terug voor een encore of was dit echt alles? Het laatste bleek het juiste, Magnum zou niet meer terugkomen op het podium en door dit ietwat rommelig lijkende einde, met de technische fout en onduidelijkheid binnen de band zelf over het wel of niet van het podium gaan, ga je dan toch met een ander gevoel naar huis dan dat je twintig minuten eerder had verwacht. De band speelde goed, het publiek heeft zichtbaar genoten, al leek het einde voor een aantal mensen toch een smetje op een geweldige avond, uh middag.
