Kayak neemt waardig afscheid in 013
In een nagenoeg uitverkochte Jupiler zaal nam Kayak afgelopen vrijdag avond afscheid van het Tilburgse publiek. Grondlegger en toetsenist Ton Scherpenzeel besloot (vooral vanwege gezondheidsproblemen) het live optreden vaarwel te zeggen. In 2019 kreeg hij een hartaanval. Ton moet herstellen en daarna volgt de Covid pandemie. Gelukkig zit de band niet stil en brachten ze in 2020 een live album uit gevolgd in 2021 door een nieuw studio album ‘Out Of This World’. Ook Tilburg werd dus met een bezoek vereerd tijdens deze ‘Farewell tour’.
Aan de Limburgse band Lesoir de eer om het publiek op te warmen. Dit lukte ze met verve. Ik heb deze band al vaker mogen aanschouwen en begrijp eerlijk gezegd niet dat ze nog niet ‘groter’ zijn. Lesoir speelt een prettige mix van Pop/Rock met progressieve elementen zoals het gebruik van instrumenten die je niet zo vaak hoort in dit genre zoals bijvoorbeeld een dwarsfluit. Lesoir heeft dan ook weinig moeite om de 013 te enthousiasmeren. Ga ze zeker eens bekijken als ze bij je in de buurt spelen.
Na dit prima optreden komt de maestro himself Ton Scherpenzeel met dezelfde muzikanten waar hij het laatste studio album ‘Out Of This World’ mee heeft opgenomen het podium op om ons te trakteren op een bijna 2 uur durende reis door het rijke muzikale verleden van Kayak. De band opent met het energieke ‘Traitor’s Gate’ van hun laatste album ‘Out Of This World’. De setlist is zorgvuldig opgebouwd met een mooie mix van oud en nieuw, rustig en stevig progressief werk. Ook het debuut album ‘See The Sun’ wordt niet vergeten met ‘Mammoth’. Ton Scherpenzeel staat bescheiden rechts achter aan op het podium verscholen achter zijn keyboards. Maar gelukkig en volledig terecht krijgt hij regelmatig zijn momenten en worden letterlijk en figuurlijk de schijnwerpers op hem gericht.
Een paar momenten en nummers wil ik er even uit lichten. Allereerst worden niet alleen de huidige bandleden van Kayak voorgesteld maar wordt er een applaus gevraagd voor alle muzikanten die ooit deel uit hebben gemaakt van Kayak, een uiterst sympathiek gebaar dat het enthousiaste publiek dan ook beantwoordt met een luide ovatie. De ballad ‘Still My Heart Cries For You’ die wordt opgedragen aan de helaas veel te vroeg gestorven drummer Pim Koopman. Ook een mooi moment was het contrast tussen het rustige instrumentaaltje ‘Irene’ gevolgd door ‘Spetters’ van de gelijknamige film uit 1980 van Paul Verhoeven, ook instrumentaal maar met een heel andere dynamiek. En natuurlijk als kers op de taart het tweede nummer van de toegift en laatste nummer van de avond ‘Ruthless Queen’.
Kayak was deze avond in topvorm en het is te hopen dat ze alleen maar stoppen met optreden en niet met het uitbrengen van nieuwe muziek. Zanger Bart Schwertmann bewijst deze avond tot de beste zangers van Nederland te behoren ook zijn interactie met het publiek was zeer goed en prettig. Over drummer Hans Eijkenaar hoeven we al helemaal geen woorden vuil te maken, deze man heeft zijn sporen al verdiend bij onder andere Anouk, Robby Valentine en Herman Brood. De Zweedse bassist Kristoffer Gildenlöw speelde solide en zong ook af en toe een stukje mee, dat had hij wat mij betreft wel wat vaker mogen doen want bij zijn band Pain Of Salvation en zijn solowerk laat hij horen dat hij naast een zeer goede bassist ook heel aardig kan zingen. Last but not least hebben we dan nog gitarist Marcel Singor die even liet horen dat hij één van de beste snarenplukkers van het genre is. Hij beheerst alle facetten van het gitaarspel en laat zijn gitaar ‘spreken’. Ingetogen, emotioneel of shredden met 1000 noten per minuut hij laat het deze avond allemaal horen. Ook zingt hij wat nummers maar zijn zangtalent is helaas niet zo groot als zijn talent voor gitaarspelen. Ik vind zijn stem wat ‘dunnetjes’ maar dat is natuurlijk een kwestie van smaak. Al met al een meer dan geslaagde avond die zowel Kayak, Lesoir en het aanwezige publiek niet snel zullen vergeten.
