Sammary – Monochrome
Monochrome is het debuutalbum van de Duitse band Sammary. Multi-instrumentalist Sammy Wahlandt richtte deze art rock/ indie project op. Hij begon met elektronische, muzikale experimenten. ´Monochrome´ is een conceptalbum en gaat over de sombere versus de blije kant van de mens, en haat versus liefde.
´Black And White´ heeft een bijzondere, mysterieuze start, het geluid is helder. Langzaam nemen volume en intensiteit toe, en geluid wordt iets groezelig. De overgang naar ´Soft´ is een beetje slordig. Je hoort pianoklanken en (strak gespeelde) rock/metal, op de achtergrond komen er lichtere elementen bij. Op de achtergrond is de zang soms ingezet als instrument, de stemmen vormen een mooie combinatie. Er is lekker veel (bas)gitaar, de contrasten tussen lichtere en zwaardere muziek is goed. Dat geldt ook voor de verhouding van rock en poppy invloeden. Hoewel niet alle wendingen goed verlopen, is de opbouw wel interessant. Aan het begin van ´218´ hoor je een mix van piano-en elektronische klanken. Dit wordt gevolgd door een meer heavy deel dat een opzwepende werking heeft. Er volgen diverse wendingen de (hoge)zang zit meestal in de iets kalmere stukken. De lichtere elementen hebben een beetje de sfeer van strijkinstrumenten, over het algemeen klinkt dit wat kil. Maar het is prima in balans met de zwaardere muziek. Elektronische klanken worden op een bijzonder manier afgewisseld met gitaarspel, al dan niet vermengd met pianoklanken. Heel even hoor je mooie frivole klanken. De zang gaat tegen elkaar in, de balans blijft. De poppy opbouw naar het eind verloopt niet super maar het wegstervend einde is gaaf.
De start van ´A Kiss Without A Meaning´ is heel zacht. De zang is helder en duidelijk verstaanbaar. Ineens is er een krakend/ruisend geluid, dit haalt te veel aandacht weg van zang en muziek. Net zo plotseling als het begon houdt dit weer op. Later komt dit geluid weer terug, het overheerst de mooie (samen)zang. Deze track eindigt met gesampelde geluiden. Open is één van de nummers waar ik intonatie mis in de zang. De woorden: ´´Help me´´ klinken ongeveer hetzelfde als de rest. Het geheel klinkt bijna lief in plaats van wanhopig. Ook de zin: ´´Save me, I think I´m drowning´´ is niet overtuigend genoeg. De wanhoop waarover gezongen wordt is niet terug te horen in zang en muziek, maar zang en muziek zijn wel in balans. Het eerste stuk van ´Killing Another Person´ is strak gespeeld en heeft enkele rusten. Her en der zijn er pop invloeden in zang en muziek. De wending naar een klein gespeeld stukje verloopt goed, de hoge zang is een beetje zacht. De poppy invloeden komen terug, even later eindigt het nummer strak. ´Monochrome´ heeft een rustig begin, met wat kleine kraakjes op de achtergrond. Er wordt een beat aan toegevoegd, de zang is bijna gesproken. Er volgen diverse wendingen, de afwisseling van stijlen is prima, en er zijn leuke details te horen. De titeltrack eindigt met toegevoegde geluiden en gesproken sampling. Het geluid van de klassieke muziek in ´Epilogue´ is goed, maar het is te plotseling afgekapt.
Het concept is mooi, maar als je geen Engels zou verstaan, merk je niet dat dit een concept is. Want de emoties zijn niet voelbaar, ook is niet alles volledig te verstaan. Gelukkig zijn de songteksten duidelijk leesbaar, de opzet van het art work is eenvoudig. Dit past bij het geheel want ´Monochrome´ is het gebruik van één kleur in meerdere tinten. Diverse wendingen verlopen rommelig, hierdoor krijg je soms het gevoel dat er losse stukjes aan elkaar geplakt zijn. De nummers vormen niet altijd één geheel. Toch zijn de meeste tracks grotendeels best goed van opzet. (69/100) (Progressive Promotion Records)
Tracklist :
01. Black And White 01:55
02. Soft 04:25
03. 218 04:47
04. A Kiss Without A Meaning 04:55
05. 219 05:18
06. Sweet Affliction 04:53
07. Open 04:19
08. 220 03:29
09. Killing Another Person 03:44
10. Monochrome 04:37
11. Epilogue 00:37
Line up:
Sammy Wahlandt – all music
Stella Inderwiesen, Larissa Pipertzis and Marie Stenger – vocals
Guest musician:
Elena Pitsikaki- Kanun
