Alcatraz Metal Festival dag 1: Neerlands trots bij Nightwish!

Alcatraz Metal Festival vindt dit jaar voor het eerst plaats op sportpark de Lange Munte. Twee dagen, negentien bands, zesduizend bezoekers per dag en een stralende zon. De unieke aankleding, als de gelijknamige Alcatraz gevangenis, evenals de intimiteit zorgen ervoor dat metal liefhebbers hun hart kunnen ophalen. Bovendien staat er maar één podium. Geen moeilijke band keuzes voor de bezoekers dus. Elk optreden is volledig te bekijken, zonder overlappingen. Tel daarbij een shitload aan Flying V gitaren bij op en je hebt het ideale festival.

Snoeihard gitaarwerk

Om 11 uur is het de beurt aan de Zweedse band Wolf om de dag af te trappen. Al vanaf 1995 draait deze band mee binnen het metal circuit. Toch zet Wolf nog steeds geen grote zoden aan de dijk. De nummers klinken live ontzettend lekker en erg strak. Een goed begin voor al wat nog komen gaat vandaag. Het veld loopt vervolgens stilletjes aan behoorlijk vol voor Armored Saint. Zanger John Bush weet hoe hij het publiek mee moet krijgen, en maakt hier ten volle gebruik van. Met een prachtige stem, worden vooral de oudere nummers gespeeld. De band gaat vol energie, en maakt er een nette, strakke show van. Death Angel zorgt vervolgens voor het snoeiharde gitaarwerk. Perfect worden alle nummers uitgevoerd door ontzettend begaafde muzikanten. Niet voor niks staat Death Angel al voor de derde keer op het Alcatraz Metal Festival. Ondanks dat de band al sinds de jaren tachtig bestaat, spelen ze voornamelijk nummers van de laatste twee albums. Hard, ruig, maar ó zo lekker. Ook verschijnen de eerste crowdsurfers van vandaag.

Dat ook Portugal een succesvolle metal band kan voortbrengen, bewijzen de mannen van Moonspell. De Dark Metal voert al vroeg in de middag over het festivalterrein. Begin dit jaar verscheen dan een heus conceptalbum: ‘Extinct’, een plaat die verhaalt van uitsterven, vergankelijkheid en verval in alle opzichten. De nieuwe plaat is stevig verantwoord in de set. Vrijwel het grootste gedeelte van de nummers is afkomstig van ‘Extinct’. De nummers van het nieuwe album klinken minder duister dan het oudere werk. Technisch is alles dik in orde, maar het overtuigt minder dan het oude werk.

 

IJzersterke optredens

Queensrÿche dan. De Amerikaanse progressieve hardrockers draaien al ruim dertig jaar mee. The original voice of Queensrÿche, Geoff Tate, werd echter drie jaar terug uit de band gezet na verschillende onenigheden. De moeilijke taak aan Todd La Torre, oud zanger van Crimson Glory, om als volwaardig vervanger te fungeren. Queensrÿche kan het echter nog steeds. Vanaf het begin geeft de band een ijzersterk optreden weg. Todd kan gezien worden als een volwaardig opvolger van Geoff. Met meer dan dertig miljoen verkochte platen is het bijna onwerkelijk dat Queensrÿche zo vroeg op het affiche staat. Dit resulteert in een kortere set, waarin de nodige keuzes gemaakt moesten worden. Queensrÿche kan het nog steeds, en kan heden ten daags nog steeds de aansluiting zoeken bij de absolute top.

Dan is het de beurt aan de special guest: Michael Schenkers’s Temple of Rock. Met een ontzettend rijk oeuvre begint Michael Schenker zijn set met Doctor Docter, van UFO. Met zijn herkenbare Flying V speelt Michael Schenker zowel nummers van UFO, The Scorpoions, MSG en van zijn huidige Temple of Rock. Met Doogie White, ex-Rainbow, op de vocalen, drummer Herman Rarebell en bassist Francis Buchholz (beide ex-Scorpions), heeft Michael zich omringd met prima muzikanten. Helaas raakt Doogie niet alle noten meer. Vooral het UFO werk blijkt vanmiddag aan de lastige kant voor hem. Bij nummers als ‘Love Drive’ en ‘Rock You Like A Hurricane’ gaat het gelukkig een stuk beter. Michael Schenker is duidelijk het middelpunt van de band, en Doogie verlaat regelmatig het podium voor hem. Een mooi, maar degelijk optreden.

Overkill zorgt er vervolgens voor dat het metal publiek weer uit zijn dak kan gaan. Overkill krijgt het publiek vrij gemakkelijk mee, zij het met niets verassende elementen in de show. Overkill speelt als een malle, en geeft al hun energie. Met een hoeveelheid boxen op het podium om half België te kunnen laten meegenieten, knalt Overkill van alle kanten. Muzikaal is het niet allemaal even strak, maar dat lijkt het publiek weinig uit te maken. Tijdens vaste afsluiter ‘Fuck You’, steekt een groot gedeelte van het publiek hun middelvinger op naar het podium. Alle manieren overboord gegooid, kan het publiek vervolgens terugkijken op een vermakelijke show.

 

Nightwish de perfecte afsluiter

W.A.S.P staat voor het tweede achtereenvolgende jaar op het podium in Kortrijk. Na het succesvolle optreden vorig jaar, besloot de organisatie om W.A.S.P gewoon weer te laten optreden. Frontman Blackie Lawless is erg goed bij stem vanavond. De tijd van de echte shockrock is na al die jaren voorbij, wat tot gevolg heeft dat het allemaal net iets te routineus wordt gespeeld. Ook maakt W.A.S.P om de een of andere reden de volledige speeltijd niet vol, en ze houden het na vijftig minuten al voor gezien. ‘L.O.V.E. Machine’ en ‘Wild Child’ zorgen voor een hoop enthousiasme bij het publiek, dat zich erg lijkt te vermaken.

Trivium. De afgelopen jaren zijn er genoeg voorspellingen gedaan over de gouden toekomst die voor deze heavy metal heren klaar zou hebben gelegen. Trivium is daarentegen niet de nieuwe Metallica geworden, al leek het album The Crusade hier een regelrechte kopie van. Matt Heafy en consorten hebben die droom laten varen, evenals de heruitgevonden Iron Maiden doelstelling. Tegenwoordig heeft Trivium een eigen sound waarbij het technisch ontzettend goed in elkaar zit. Vorig jaar nog op het hoofdpodium in Dessel, dit jaar als sub-headliner in Kortrijk. Met een ruim opgezette podiumaankleding, begint Trivium een kwartier later dan gepland aan het optreden. ‘Brave This Storm’ en ‘Down From The Sky’ komen al vroeg voorbij. Trivium speelt strak en heeft oog voor het publiek. Zo blijkt een meisje te zijn flauwgevallen, en Matt breekt meteen het nummer ‘Throes Of Perdition’ af. Er wordt gevraagd om ruimte te maken voor de security. Vervolgens begint het nummer opnieuw. Matt vraagt vervolgens meerdere keren of het publiek weet hoe het gaat met het desbetreffende meisje. Niet wetende dat zij ondertussen met een ambulance onderweg was naar het ziekenhuis. Ook tijdens ‘Dying In Your Arms’ wordt het nummer stopgezet. Dit keer naar aanleiding vanwege de nog weinige tijd. Trivium mag nog maar vijf minuten spelen en ze besluiten om met ‘In Waves’ af te sluiten. Na het intro wordt deze echter weer stopgezet, want er is extra tijd gevonden. ‘Dying In Your Arms’ wordt daarom tóch gespeeld, vervolgd door ‘In Waves’. Een heel erg rommelig optreden, wat het tempo uit de show haalt. Jammer, maar niet volledig te wijten aan de band.

Het Finse Nightwish, met sinds enige tijd de Nederlandse Floor Janssen op de vocalen, heeft de eer om de eerste festival dag af te sluiten. De ex-zangeres van onder andere After Forever is een volwaardige opvolgster van Tarja Turunen en Anette Olzon. Laatstgenoemde kwam niet tot haar recht bij Nightwish, waarna Nightwish opnieuw opzoek moest naar een vervangende zangeres. Met het begin dit jaar uitgebrachte ‘Endless Forms Most Beautiful’, heeft Nightwish een succesvolle plaat op zak met nieuwgedienden Floor Janssen en Troy Donockley. Al speelt laatstgenoemde al enige jaren mee als gastartiest.

Vanaf het eerste nummer ‘Shudder Before The Beautiful’ zetten de Finnen de festivalweide letterlijk in vuur en vlam. Na ‘Yours Is An Empty Hope’ is het de beurt aan twee oudere nummers, respectievelijk ‘Amaranth’ en ‘My Walden’. Floor Janssen zingt deze nummers tot in de perfectie. Met het rustigere ‘Élan’ weet Nightwish de nieuwe plaat weer onder de aandacht te brengen en hoe ze het publiek moeten bespelen, zonder allemaal rare fratsen te moeten uithalen. Het is de muziek, in perfecte live uitvoeringen die het hem doet. Richting het einde van het optreden spelen ze een aantal rustigere nummers, wat de aandacht iets wat doet verslappen. Met ‘Ghost Love Score’ als vervolg heeft Nightwish weer de volledige festivalweide in haar handen. Bij het laatste nummer zorgen de ruimschoots aanwezige pyro’s, samen met het vuurwerk voor een knallend einde. Dit samen met de onderlinge interactie van de bandleden zorgt voor een volwaardig afsluiter van dag één.

Foto’s: Armelle van Helden – Rockmuzine