Airbag – The Century of the Self

Het Noorse progressieve trio Airbag valt in het veelal door tempowisselingen en instrumentale hoogstandjes gedomineerde genre vooral op door het ontbreken van deze. De aan Pink Floyd denkende uitgesponnen nummers stralen vooral Scandinavische bergrust uit, waarbij het net zo gemakkelijk wegdromen als indommelen is. Opwindend of uitdagend wordt het zelden, maar de sfeervolle werkjes zitten vernuftiger in elkaar dan een eerste vluchtige luisterbeurt je doet denken. Slechts vijf songs telt het album. De tracks hebben echter een gemiddelde lengte van een minuut of negen. Dat is dan wel weer typisch prog. Buiten het eerder genoemde Pink Floyd (met dank aan het sterk door David Gilmour beïnvloede gitaarwerk van Bjørn Riis), lijken ook de oudere, wat meer psychedelische Porcupine Tree albums een inspiratiebron te zijn geweest.

Zo doet het eerste, bijna elf minuten durende ‘Dysphoria’ wel erg denken aan Tree’s ‘Signify’ periode. Je hoort Steven Wilson de song zo inzingen. Maar het eenvoudige, repeterende gitaarmelodietje pakt je op één of andere manier wel. En hoewel Asle Tostrup geen groot zanger is, past zijn kalme voordracht hier prima. Na een minuut of vier doen wat stevige gitaarakkoorden je opveren, maar verder kronkelt het nummer lekker loom je gehoorgang in. Het navolgende wat elektronische ‘Tyrants and Kings’ is iets puntiger, steviger en vlotter, maar ook wat minder sterk gezongen. De solo van Riis is een welkome break. Het sfeervolle en melancholische ‘Awakening’ heeft een mooie zangmelodie, maar een wat eentonig refrein helaas. De solo van Riis’ had ook wel wat meer uit de bocht mogen vliegen van mij.

‘Erase’ is opgebouwd rondom een zware baspartij, is wat gelukkig wat sneller en zwaarder van toon, al valt hier vooral het saaie en zenuwachtige drumspel van Henrik Bergan Fossum op. Dan de vijftien minuten durende afsluiter ‘Tear it Down’. Niet geheel onverwacht neemt deze nogal de tijd om een treurige sfeer te schetsen. En wederom gaan mijn gedachten uit naar Porcupine Tree. Geen verkeerde referentie natuurlijk, al valt de vergelijking niet in het voordeel van Airbag uit. Daarvoor gebeurt er mijns inziens te weinig in de lange song. Het kabbelt wat voort, met hier en daar wat aangename gitaarerupties en een zich nogal herhalend refrein. Al is de pianobreak halverwege mooi geplaatst en een opmaat naar een sprankelende instrumentale sessie. Waarna de song afsluit met een lange solo Gilmour-solo van Bjørn. Toch wel een fijn slotakkoord.  

Hoewel deze nieuwe Airbag erg makkelijk wegluistert, verrassen de lange songs maar mondjesmaat. Enkele uitschieters daargelaten. Mede vanwege de niet al te boeiende, wat introvert zingende Tostrup en het nogal ingetogen (lees: saaie) getrommel van zijn bandmaat Fossum verslapt de aandacht regelmatig. Niet hun beste album wat mij betreft. Dan had voorganger ‘A Day at the Beach’ (2020) meer te bieden. En voor het minimalistische artwork hoef je hem ook al niet te kopen. (72/100 – Karisma Records)

LINE-UP

Asle Tostrup – vocals, keyboards and programming
Bjørn Riis – guitars, bass, keyboards and backing vocals
Henrik Bergan Fossum – drums
With:
Kristian Hultgren – bass on tracks 1 and 5
Ole Michael Bjørndal – guitar on tracks 1, 2 and 5
Simen Valldal Johannessen – keyboards on track 5

TRACKLIST

1. Dysphoria
2. Tyrants and Kings
3. Awakening
4. Erase
5. Tear it Down