Opeth op eenzame hoogte in de 013

Op deze woensdag begeef ik me naar de 013 om één van mijn favoriete bands te gaan bekijken namelijk de Zweedse prog-giganten Opeth waar alleskunner en muzikaal genie Mikael Åkerfeldt veruit de belangrijkste man is. Voorafgaand aan dit bij voorbaat al geslaagde optreden mag de Britse band Green Lung de uitverkochte 013 opwarmen.

Green Lung speelt middelmatige classic rock die zich alleen onderscheidt door de teksten die over occulte zaken gaan en een goede gitarist die zowel de kunst van het riffen als ook die van het soleren beheerst. De nummers blijven niet hangen en met name zanger Tom Templar is een factor die behoorlijk op mijn zenuwen werkt. Niet alleen zijn stem maar ook zijn podiumpresentatie is van een bedenkelijk niveau. Zijn screams waar hij veelvuldig gebruik van maakt zitten tegen het valse aan. Zodra hij zijn mond houdt is het allemaal nog enigszins acceptabel maar naar mijn mening had Opeth wel een betere band een kans kunnen geven.

Na dit teleurstellende begin betreedt Opeth het podium en laten ze vanaf het eerste nummer ‘The Grand Conjuration’ tot en met afsluiter en toegift ‘Deliverance’ horen dat ze op eenzame hoogte staan. Slechts weinig bands zijn in staat om bruutheid en melodie in een nummer te verwerken zonder dat het geforceerd of gekunsteld klinkt. Opeth is één van de bands die deze kunst wel beheerst. Ook de relaxte en gortdroge interactie met de tot de nok gevulde 013 draagt zeker bij aan deze Champions League prog-show. Ik ben bang dat dit de laatste keer is geweest dat we Opeth in zalen hebben gezien met een capaciteit gelijkwaardig aan de 013 of kleiner. Een voorteken hier van is het feit dat het volgende optreden op Hollandse bodem plaats vindt in de AFAS Live die twee keer zo veel mensen kan ontvangen dan de 013.