Epische Metal Showcase: Hoogtepunten van de eerste dag van Jailbreak 2024

Het Jailbreak Festival in Horsens, Denemarken, dat afgelopen vrijdag en zaterdag werd gehouden, was een paradijs voor heavy metal liefhebbers. Dit tweedaagse evenement bracht een indrukwekkende line-up van metalbands van over de hele wereld samen, met een aanbod variërend van klassieke heavy metal tot power en symfonische metal. Fans verzamelden zich om te genieten van de opwindende optredens, en het festival stelde niet teleur, met elke band die hun unieke geluid en podiumaanwezigheid naar voren bracht. Het festival vierde de nalatenschap van metal en liet de diverse subgenres zien, waardoor het een must-see evenement werd voor metalheads. Hieronder volgt een samenvatting van enkele opvallende optredens van het festival.

U.D.O

Als je fan bent van het klassieke heavy metal geluid uit de jaren ’80, was U.D.O. een absolute aanrader op Jailbreak dit jaar. Hun geluid vertoont veel overeenkomsten met die van de oprichter Udo Dirkschneider’s voormalige band, het even beroemde Accept. Er ligt een sterke nadruk op de gitaar, krachtige riffs en meeslepende melodische gitaarsolo’s. Gecombineerd met Dirkschneider’s ruwe, bijna schorre stem, werkt het nog steeds geweldig op het podium. En voor een man van 72 jaar, die het grootste deel van zijn leven op het podium heeft gestaan, heeft Dirkschneider nog steeds een krachtige stem en een sterke podiumaanwezigheid.

De band opende vrijdag het buitentoneel van het festival, en hoewel niet alle gasten toen al aanwezig waren, rockten degenen die er waren mee met de show. De band nam het publiek mee op een nostalgische reis door de decennia, met een reeks oude hits van bijna elk groot album uit de 19 die ze hebben uitgebracht, waaronder één zo recent als vorig jaar. Ze sloten af met het nummer ‘Animal House’ van het eerste album met dezelfde naam, en tegen het einde zong het publiek mee met het refrein. Als je van het geluid van de jaren ’80 houdt en bands als Accept of zelfs Judas Priest waardeert, begrijp je waarschijnlijk waarom deze band al bijna 40 jaar bestaat.

Dit was een geweldige manier om het grote podium (anti) te dopen en het publiek enthousiast te maken voor wat er nog komen zou.

Firewind

Van klassieke heavy metal gaan we verder naar power metal met de band Firewind, afkomstig uit Griekenland. Een bijna etherisch, ceremonieel geluid weerklonk vanuit het binnentoneel toen ze binnenkwamen, en het publiek was al opgewonden. Ze spelen sinds eind jaren ’90 en hebben een behoorlijke schare fans opgebouwd, zelfs in Denemarken. Zodra ze begonnen te spelen, was het gemakkelijk te begrijpen waarom.

Hun muzikale stijl is klassieke power metal met een zeer episch geluid, maar er zijn ook invloeden van heavy en melodische metal in verwerkt, met snelle, ingewikkelde gitaarriffs en energieke, ritmische melodieën. De leadzanger, Gus G, heeft een sterke, heldere stem die goed past bij de muziek, vooral in de energieke, tempo-gedreven nummers. Het is niet moeilijk te begrijpen hoe ze zich hebben weten te onderscheiden in een genre dat vol zit met gelijkklinkende bands.

DragonForce

Vrijdag ging verder met nog meer power metal toen de bekende Britse band DragonForce het podium betrad. Het was een beetje verrassend om ze op het kleinere podium te zien, maar met Testament die daarna speelde, lijkt het erop dat ze genoegen moesten nemen met wat er beschikbaar was. Ze beknibbelden echter niet op de podiumrekwisieten, en brachten gigantische drakenkoppen en twee grote retro arcademachines met de logo’s van de klassieke games Rastan en Double Dragon mee. Alles was zeer passend en op punt. Het liet weinig ruimte op het podium, dus het was goed dat ze op de arcademachines konden staan en spelen, wat duidelijk indruk maakte op het publiek.

Dat is wat DragonForce zo sympathiek maakt, naast hun ongelooflijke gitaarspel—ze nemen zichzelf niet te serieus. Bekend om hun waanzinnige moeilijkheidsgraad in een van de vroege Guitar Hero-spellen, behouden ze nog steeds dat niveau van snelheid en energie, zelfs met nieuwe leden. Het woord “episch” wordt vaak gebruikt als het gaat om power metal, maar DragonForce verdient die titel echt. En het gaat niet alleen om de gitaar; de drums zijn ook ongelooflijk energiek, en de synthesizers en keyboards voegen een niveau van grandeur en zelfs een beetje een retro gamegevoel toe aan het geluid.

Zeggen dat de band verbonden is met de wereld van games is geen overdrijving. Ze besteedden meer dan vijf minuten aan het opnoemen van Zelda-spellen omdat ze er een nummer over schreven, “Power of the Triforce,” en daarna gaven ze een gigantische kip-knuffel door die door het publiek werd gegooid terwijl er een compilatie van oude videospelbeelden op de schermen van de arcademachines werd afgespeeld. De sfeer van de hele show was leuk, en het publiek was van begin tot eind enthousiast, en scandeerde hun naam na het eerste nummer, en zong, klapte en sprong mee op de muziek. Het enige nadeel was dat het zo heet werd als de achterkant van een draak in die oude gevangenishal.

Testament

Testament was de hoofdact voor veel mensen op vrijdag en de hardste band van de dag. Ik heb ze de afgelopen jaren meerdere keren zien spelen, en ik heb nog nooit een slechte show gezien. Aan de andere kant, ze waren een van de pioniers van thrash in de San Francisco Bay Area in het midden van de jaren ’80, dus ze hebben genoeg tijd gehad om te oefenen. De muziek is technisch, de riffs zijn agressief en de vocalen zijn krachtig en hard, maar bevatten nog steeds melodie, vooral in hun nieuwere albums. Veel van de tropen die worden geassocieerd met thrash metal komen van Testament, dus ze belichamen alle elementen die je denkt als je aan dit genre denkt.

Ze speelden op het hoofdpodium in de gevangenis, dat duidelijk groter is, maar ze hadden minder podiumrekwisieten dan DragonForce. Het podium was in plaats daarvan versierd met wat leek op schilderijen van vliegende demonen, bijna als kwaadaardig uitziende cherubijnen. Gimmicks zijn ook niet hun stijl; dit is een band die zichzelf en hun muziek zeer serieus neemt, wat terug te zien is in hun vaak donkere of sociaal-politieke teksten.

Maar Testament draait niet alleen om duisternis. Na een paar nummers vroeg leadzanger Chuck Billy met een show of hands wie nog nooit bij een van hun shows was geweest, en verrassend veel mensen waren nieuwkomers. Hij verwelkomde hen in de familie als nieuwe discipelen, en het publiek vond het geweldig. Zelfs onder de brandende zon verwelkomden ze de kans om eindelijk los te gaan en te rennen, en het duurde niet lang voordat de eerste circle pit ontstond. Dit was de laatste stop op hun Europese tour, en we waren allemaal blij dat ze niet op hun lauweren rustten, maar ons een show gaven die mensen zich nog lang zullen herinneren, vooral degenen die ze nog nooit eerder live hadden gezien.

Avantasia

Dit was een uitdaging. Hoe kun je een passende beschrijving maken van een band als Avantasia als ze zo’n grote productie en ingewikkeld symfonisch geluid hebben? In het verleden werden ze een “metal opera” genoemd vanwege het theatrale karakter van de podiumshow en het aantal performers op het podium. Ze zijn vergeleken met andere artiesten met een flair voor drama, zoals Meatloaf.

De show was als een volledige theatervoorstelling met veel vuur, rook, rekwisieten en decor. Ze creëerden een oude bakstenen muur met een gotische poort die net zo goed de ingang van een kerkhof als van een kathedraal in een Tim Burton-film kon zijn, en erachter gebruikten ze verschillende grafische afbeeldingen die bij elk nummer pasten. Elke projectie paste bij het motief, en er was veel werk gestoken in elk stuk. De kunststijl en het decor waren op zichzelf al een spektakel, maar ook de muziek liet niets te wensen over. Ze putten zwaar uit klassieke power metal terwijl ze het vermengden met orkestrale en symfonische elementen, en het geluid was soms meer als een grootschalige musical dan een rockshow. Er waren veel lange gitaarriffs, en de keyboards en achtergrondzangers speelden een grote rol bij het creëren van hun sfeervolle geluid.

De band had gedurende de hele show tien mensen op het podium, inclusief gastoptredens van een van de headliners van zaterdag, Pretty Maids, wat perfect paste bij de sfeer. Het was een mix van solo’s, duetten en zelfs trio’s, waarbij elke artiest op het podium de kans kreeg om te schitteren.

Ze eindigden de show op de beste theatrale manier, met alle artiesten en gasten van de avond op het podium, hand in hand en buigend. Echt, Avantasia is een band die je live moet zien om de volledige ervaring te krijgen, en ik zou het iedereen aanraden die de kans heeft om ze te zien, of je nu een fan van het genre bent of niet.

Foto’s (c) Morten Holmsgaard Kristensen