Leprous – Melodies Of Atonement

Exact drie jaar na het prachtige ‘Aphelion’ komen de Noren met een opvolger op de proppen. Ondertussen is hun ster flink gestegen aan het prog-firmament. Zo staan ze begin volgend jaar in de grote zaal van 013. En terecht trouwens, want ieder album overtrof wat mij betreft de voorgaande. Al zijn er ongetwijfeld fans die zweren bij het agressievere geluid van de beginperiode. Op de nieuwe plaat stapt de band af van de ingezette symfonische lijn van de laatste jaren en gaat enigszins terug naar een wat organischer en meer gitaar-georiënteerd geluid. Het orkest en de strings die de meeste songs op de voorganger (soms iets teveel) aandikten, blijven hier deels achterwege. Daarvoor heeft zanger Solberg zijn solo-uitlaatklep nu.

Iets minder pop en meer rock dus. Al valt het verschil in geluid nou ook weer niet enorm op. De ultrahoge love-it-or-hate-it stem van Einar, samen met het onnavolgbare drumwerk van Kolstad en de toch nog aardig aanwezige elektronische ondersteuning blijven de instant herkenningspunten van Leprous. Zo is single en opener ‘Silently Walking Alone’ lekker zwaar aangezet met inderdaad heavy gitaren en een memorabel refrein. Tweede single ‘Atonement’ komt pas halverwege, met het stevig binnenvallende refrein, echt op gang. De song bevat die typische Leprous dynamiek tussen minimalistische doch dreigende toetsen en stevige passages. Beste voorbeeld van hun stijl is derde single ‘Like A Sunken Ship’, die het hele Leprous spectrum verkent: van ingehouden coupletten, voorzichtige screams (jawel, ze zijn even terug) tot een irritant ‘ge-lalalala’ en een heerlijk explosief refrein. En dat in 4 minuten!

Maar er staan dit keer ook wat mindere broeders tussen de uitschieters. ‘My Specter’ is me te stuurloos en blijft daardoor nauwelijks hangen. Het elektronische ‘Self-Satisfied Lullaby’ kabbelt de speaker uit en wordt pas na 5 minuten wat interessanter. En ook ‘Faceless’ is te, eh, gezichtsloos en net iets teveel Leprous-volgens-het-boekje, al is dat prima literatuur natuurlijk. Maar daar staan de vol bombast en met veel dramatiek gebrachte ‘I Hear The Sirens’ of het bijna dansbare en modern klinkende ‘Limbo’, met dat heerlijke kamerbrede refrein, tegenover. Ook het stevige midtempo ‘Starlight’ is wat op de automatische piloot gespeeld, alsof de inspiratie was opgedroogd, maar de overtuigende uithalen van Solberg houden je bij de les. En er komt zowaar een zeldzame gitaarsolo voorbij. Afsluiter ‘Unfree My Soul’ vat het album mooi samen. Het nummer is prachtig van opbouw en is weliswaar even hoogdravend als pompeus, maar houdt je prima bij de les.

Resumerend: de muzikale vooruitgang die op de voorgaande zeven albums duidelijk hoorbaar was, blijft op deze ‘Melodies of Atonement’ wat achterwege. Hoe goed een aantal songs ook weer is, het Leprous-trucje wordt wat voorspelbaar. Een beetje zoals ook het laatste album van mede-Scandinaviërs Soen wat in herhaling begon te vallen. Oftewel, Leprous is wat minder progressief dan je zou verwachten van band opererend in dat genre. Maar desalniettemin, ondanks de voorspelbaarheid, tóch een prachtig album, alleen net een puntje minder dan de nog betere twee voorgangers ‘Pitfalls’ en ‘Aphelion’. Jammer wel van de spuuglelijke hoes (deze sla ik op vinyl dan maar over) en de véél te dure 3-disk special edition, want ik was wel benieuwd hoe de band in surround klinkt. Tot in Tilburg heren!   
(83/100 – InsideOut Music)

TRACKLIST
1. Silently Walking Alone
2. Atonement
3. My Specter
4. I Hear The Sirens
5. Like A Sunken Ship
6. Limbo
7. Faceless
8. Starlight
9. Self-Satisfied Lullaby
10. Unfree My Soul

LINE-UP
Einar Solberg – zang, toetsen
Tor Oddmund Suhrke – gitaar
Robin Ognedal – gitaar
Simen Børven – bas
Baard Kolstad – drums