Dynamo Metal Fest 2025 – vrijdag 15 augustus
De eerste festivaldag zette Dynamo meteen de toon: vijf bands op één podium, strak geprogrammeerd en geen ruimte voor afleiding.
Geen rustig begin, maar meteen vol erin. Nailbomb trapte af met die rauwe, industriële knal die als een mokerslag het veld binnenkwam. Vlak en no-nonsense, een geluid dat meer in je rug dan in je oren doorklonk. De pit zette direct aan en niemand leek dat te willen stoppen.
Vervolgens bracht Fear Factory de precisie in de mix. Strakke riffs, mechanisch ritmewerk en die typische combinatie van harde grunts en cleane zang. Mechanisch en onverbiddelijk, alsof de band zelf een fabriek was die op volle toeren draaide. Het publiek liet zich gewillig meesleuren in die industriële maalstroom.
Daarna kwam een zucht van melancholie. Paradise Lost liet getormenteerde klanken en zware melodieën opstijgen in een duistere reis door doom en gothic metal, waarbij frontman Nick Holmes zijn karakteristieke, slepende zang over het terrein liet zweven. De moshpit vervaagde en werd een menigte die stil luisterde en zich volledig liet meevoeren in sombere schoonheid.
Mastodon brak de stilte weer open met een muur van riffs, log en massief maar tegelijk grillig en avontuurlijk. Hun geluid laveerde tussen brute kracht en bijna psychedelische passages. Elk nummer voelde als een ritueel; de visuals ondersteunden die trip, en het publiek ging vol mee in extase.
Opeth sloot af met pure klasse. Sferische rust en brute uitbarstingen wisselden elkaar af, en het publiek hing aan elke noot. Van brute death metal tot sluipende prog, Mikael Åkerfeldt, met droge grapjes en een stem die kan breken en troosten, bouwde nummers op tot mentale dijken — en sloopte die erna. Toen Deliverance explodeerde, was de weide in trance. Geen noot te veel, geen stilte verloren. Åkerfeldt gromde, zong en dirigeerde zijn band strak door die lange nummers heen. Het veld trilde nog na, het publiek moe maar voldaan.
