Songhoy Blues doet kleine zaal Paradiso schudden
Waarschijnlijk hebben we de heren te lang opgehouden met het interview en de fotoshoot, maar met een kleine vertraging kon de show in Paradiso dan toch van start gaan. Vanaf de eerste seconde dat Songhoy Blues begint te spelen gaat er bij het publiek een knopje om. Vanaf die seconde is het nog onmogelijk om stil te blijven staan. De heren hebben geen setlist nodig en spelen de ene na de andere nummer dat stuk voor stuk hit potentieeltjes zijn. Niet alleen produceren ze heerlijk muziek; die Boyband factor wat Stephen Budd eerder ter sprake bracht krijgt de zaal ook te zien. Met grote mimiek en wilde dansbewegingen bespeelt Aliou zijn publiek. ‘Nick’ en ‘Wayei’ zijn hier mooie voorbeelden van.
Het volgende nummer ‘Sekou Oumarou’ is een nummer op helemaal in op te gaan. Iets wat de zanger ook lijkt te doen. Het baslijntje neemt je echt mee en je zit gelijk in de groove. Met ‘Irganda’ lieten ze echt horen dat Afrikanen ook kunnen rocken maar ‘Al Hassidi Terei’ krijgt echt de hele zaal mee. Misschien speelt Oumar daarom deze graag. Een nummer om in te duiken en niet meer nadenken waar welke ledematen naar toe vliegen.
Met de favoriet van de zanger werd de set afgesloten. Voor ‘Soubour’ doet de zanger ook mee met gitaar, maar het valt bij dit nummer echt op hoe soepel de vingers zijn van Garba, lichtjes vliegt hij over de snaren.
Minuten lang houd het gejuich aan. Men vindt de mannen geweldig en dat lieten ze ook blijken. Hier moest Songhoy Blues natuurlijk wel aan toegeven. En inderdaad; ze kwamen voor een laatste nummer toch nog het podium op. En waarom dan niet één waarop iedereen zo lekker danste? “Okay gaat het goed met iedereen?” vroeg de zanger “Laten we dan nogmaals samen dansen!” Van voor tot helemaal aan de bar ging men nog een laatste maal helemaal los op ‘Al Hassidi Terei’.
Wellicht staan ze binnenkort in de grotere zalen van Nederland en in een wat verdere toekomst met Engelse teksten, maar waarom zouden ze? Het verhaal komt misschien wat minder over, maar wat zijn ze goed. Het heeft ook zo zijn charmes dat ze in eigen taal zingen.
Foto’s (c) Stephanie Free
