Echo & the Bunnymen briljant en tijdloos in 013

In de eerste helft van de jaren 80 heerste Echo & the Bunnymen in Engeland samen met the Cure, U2 en the Simple Minds aan het popfront. Als de band een nieuw album uitbracht was dat een ware mediagebeurtenis. In Nederland is de status van de band altijd behoorlijk achtergebleven bij die in haar thuisland.

De band werd in 1978 opgericht door zanger Ian McCulloch en gitarist Will Sergeant. Samen met bassist Les Pattinson en een drumcomputer, volgens de legende “Echo” gedoopt, werd in 1979 hun eerste single ‘Pictures on My Wall’ uitgebracht. Bij het uitkomen van hun debuutalbum ‘Crocodiles’ was de drummachine vervangen door Pete de Freitas. De carrière van Echo & the Bunnymen gaat als een trein.

‘Ocean Rain’ uit 1984 bleek naast een meesterwerk ook een obstakel voor de band. Het maken van een opvolger ging moeizaam en ‘Echo & the Bunnymen uit 1987 was zowel commercieel als artistiek veel minder succesvol. In 1988 verliet zanger Ian McCulloch de band en een jaar later overleed bassist Pete de Freitas. De overgebleven Bunnymen besloten zonder veel succes door te gaan.

McCulloch en Sergeant legden hun ruzie bij en de band kwam weer samen tot drummer Pattinson in 1999 de band verliet om voor zijn moeder te zorgen. Echo & the Bunnymen ging vanaf dat moment door het leven als een duo, op het podium aangevuld met jongere muzikanten.

Talloze post-punk bands van de laatste jaren, waaronder the Verve, Franz Ferdinand en Coldplay en in ons land Kensington zijn schatplichtig aan Echo & the Bunnymen. Dat de band niet alleen op haar verleden hoeft te teren bewees Echo & the Bunnymen met ‘Meteorites’ in 2014, een album dat haar beste werk uit de jaren 80 evenaarde.

De show van Echo & the Bunnymen in 013 was stijf uitverkocht. Het publiek in de Jupiler zaal was op leeftijd en duidelijk in de stemming voor een avond nostalgische “eighties revival”.

Echo & the Bunnymen is trots op haar historie. De band opende de show met een gedreven vijftal van haar eerste album ‘Crocodiles’. In ‘Villiers Terrace’ gaat de band soepel over op ‘Roadhouse Blues’ van the Doors. Het hoogtepunt van dit eerste deel van de set was het bijtende ‘All that Jazz’ waarin Ian aantoonde dat zijn stem vrijwel tijdloos is. De gitaren bijten zelfs harder dan in 1981.

In ‘Meteorites’ ging het tempo omlaag, maar wat bleek dat toch een prachtig sfeervol liedje! De onweerstaanbare groove van ‘Bedbugs And Ballyhoo’ liet andermaal zien dat Echo & the Bunnymen’s eigenzinnige mix van new wave en psychedelica briljante, tijdloze liedjes op heeft geleverd. De cover ‘People are Strange’ paste Echo & the Bunnymen alsof ze het zelf geschreven hebben. Met de oosterse gitaarklanken van Will Sergeant werd ‘Constantinopel’ een van de hoogtepunten van de show.

Het door droge trommelklappen gedreven ‘All My Colours’ is en blijft een van de allermooiste liedjes van de band. In 013 was ‘Over the Wall’ met zijn dynamiek en heerlijke gitaarsolos echter het prijsnummer van Echo & the Bunnymen’s tweede album ‘Heaven up Here’.

De reguliere set eindigde met twee hoogtepunten: De eerste was het prachtige ‘The Killing Moon’ dat massaal meegezongen werd. Wat McCulloch “That was fucking fantastic!” ontlokte. Het laatste hoogtepunt was een harde, felle uitvoering van ‘The Cutter’. Daarmee was de reguliere set ten einde.

Echo & the Bunnymen opende de toegift met een medley waarin de overleden Lou Reed werd geëerd met fragmenten van ‘Walk on the Wild Side’, ‘Sweet Jane’ en ‘In the Midnight Hour’.  Een lang uitgesponnen versie van ‘Lips Like Sugar’ sloot de show af.

Echo & the Bunnymen heeft met deze show zowel het nostalgische sentiment van een groot deel van het publiek bevredigd met een fraaie bloemlezing uit haar uitgebreide catalogus als bewezen dat ze als band nog steeds relevant is met prachtige nieuwe liedjes als ‘Meteorites’ en ‘Constantinopel. Het geluid in 013 was fantastisch en Echo & the Bunnymen blijkt qua licht met haar tijd meegegaan. Eerder maakte ik shows mee waar de band alleen als silhouetten te zien was.

Echo & the Bunnymen is een van die weinige bands met liedjes die de tand des tijds doorstaan en die nog steeds fris klinken.