Teramaze – Her Halo

Gitarist Dean Wells heeft Teramaze opgericht in zijn tienerjaren. Maar sinds 2012 zijn ze een nieuwe weg ingeslagen. Zanger Nathan Peachey is de nieuwe aanwinst van deze progressieve metal band uit Australië. Het nieuwe album is genoemd ‘Her Halo’

De stormgeluiden aan het begin van ‘An ordinary dream (enla momento)’ zijn zacht. Door de opbouw verwacht je direct een donderend geraas. Maar in plaats daarvan hoor je het rustige “gekabbel” van een akoestische gitaar. Heel subtiel en voor één momentje aangevuld met laagje over laagje. Dan is er de verwachte wending naar metal. Dit gaat al vrij snel over naar rock met poppy ondertoon. De tekst die Nathan zingt is hier grotendeels te verstaan. Maar als het volume en tempo weer toenemen wordt de verstaanbaarheid minder.
Als Nathan volle bak zingt, lijkt het hem wat moeite te kosten om dit te halen. Zijn stem klinkt niet vol en rond, maar een beetje “knijpend”. De muziek is aangenaam zwaar, mede door Luis Eguren op bas. Na een onverwachte wending kleuren de strijkers mooi bij de stemmen. Gitarist Dean zorgt voor de backing vocals. Als Dean meeslepend gitaarspel laat horen, word je intens geraakt.
Het wat zwaardere up tempo stuk dat volgt is technisch goed gespeeld, maar heeft wat te weinig variatie, waardoor je aandacht verslapt. De wending naar de pianosolo is subliem. De emotie is te horen op de stem van Nathan. De lichte echo die op de vocalen zit, is zo subtiel dat hij amper opvalt, maar zeker een toegevoegde waarde heeft. Ontroerend einde van deze 12.50 minuten duurde track.

‘Her halo’ start met het blikkerige geluid van strijkers. Dit is de bedoeling, want je hoort een hele oude grammofoon. Tijdens deze rustige start zingt Nathan hoog. De emotie op zijn stem is goed te horen. De muziek zwelt mooi aan naar een zwaarder gedeelte. Weer meeslepend gitaarwerk van Dean. Doordat de verdere opbouw niet super is, is dit geen top nummer.

Een aantal nummers die volgen zijn ook niet zo goed opgebouwd. Maar ‘Trapeze’ is dat wel. De donderende drums van Dean Kennedy komen mooi naar voren. In het langzamer gespeeld gedeelte hoor je goed het verschil in toonhoogte tussen de verschillende drums. Deze dynamiek weet hij meestal vast te houden in de up tempo stukken.

Ieder woord dat Nathan zingt aan de start van ‘Broken’ is te verstaan. De samenzang die volgt past samen met de akoestisch gitaar goed in de opbouw. ‘Broken’ doet hier wat sing en songwriter- achtig aan. Het tempo gaat een fractie omhoog en er klinken zwaardere tonen in de muziek. Je hoort laagje over laagje. Wel met een snufje poppy sound, maar de balans is er hier wel.
Nathan zingt doseert de kracht op zijn stem hier goed. In deze “power” heeft zijn stem wel een warme kleur. Pluspunten voor de piano solo. Het gitaarspel is weer meeslepend. Ik zit helemaal in de muziek. Mooie wending naar wat meer metal in de muziek. Het einde van dit boeiende nummer is onverwacht en strak.

Je verwacht misschien geen religie op een cd als dit. Toch is dit in de teksten wel aanwezig. Maar in geen van deze 8 nummers is dit te overheersend. In delen van de up tempo stukken zit wat te veel pop-rock. Het grootste struikelblok in deze stukken is dat er te weinig variatie in zit, hierdoor verslapt de aandacht. De meeste wendingen zijn super, een aantal zelfs subliem. Daarom weet Teramaze de aandacht steeds weer terug te winnen. Want sommige gedeelten zijn perfect.

(7,5/10, Mascot Label Group)