Black Wizard – New Waste
Zwaar en slepend. Als een dreigende onweersbui rolt Black Wizard je huiskamer in. Het onheil dreigt over je heen te spoelen en met elke vezel gespannen wacht je op die ontlading. Die moet onvermijdelijk komen. Natuurlijk. Een flinke versnelling, een lekkere, rauwe rockstem, goed en melodieus gitaarwerk afgewisseld met typische “staccato metallicks” – en tegen het eind van het nummer weer van het gas af, opbouwend naar een mooie finale met een degelijke slotsolo. Dat was nummer één. De opening van het debuut ‘New Waste’ van het Canadese Black Wizard.
Als je iets zou moeten zeggen van deze plaat, is het wel dat de band heel goed begrepen heeft hoe je nummers opbouwt. Dat geldt voor alle songs op deze plaat. Ze kloppen qua “spanningsboog”. Is daar alles mee gezegd? Ja. Eigenlijk wel. Want Black Wizard klinkt niet echt verrassend. Het geluid leunt sterk op de hardrock uit de jaren zeventig: donker, gruizig, tikje onheilspellend. Maar vooral: oer- en oerdegelijk. Het doet in de verte wel wat denken aan een vroege Black Sabbath, zonder direct een vergelijking te willen trekken met deze grootmacht. Je hebt voortdurend het gevoel dat je het allemaal al eens eerder hebt gehoord. Dat hoeft niet per definitie verkeerd te zijn, integendeel. Dit is de Volkswagen Golf onder de metalbands: al jaren niet spannend meer, maar je weet dat je iets goeds rijdt. En vooruit: dankzij het uitstootschandaal krijgt het zelfs een rafelig, stout randje dat er niet hoort te zijn. Treffender dan dit kunnen we het niet zeggen.
Hoogtepunten op de plaat? Vanzelfsprekend zijn die er. ‘Laughing and Lost’ bijvoorbeeld. Ook hier weer een fraaie opbouw van het nummer. Het begint als een blues-ballad en – hee… is het echt? Jawel.. – mét heerlijk Hammond-orgeltje dat in de mix best een beetje meer naar de voorgrond had gemogen. Het “fuzzy” geluid van de gitaren is een fraaie combi met de orgelsound, zeker in de solopartijen wat een soort battle is tussen gitaar en orgel. Verwacht geen Blackmore-Lord-vuurwerk, maar het is wel gewoon goed gedaan.
Hetzelfde geldt voor ‘Vivian Girls’. En weer: de opbouw is meesterlijk, hoewel het in dit geval meer ‘afbouw’ is. ‘Vivian Girls’ is een vrucht die je moet afpellen en zulks doet Black Wizard totdat het bij de kern is, het lekkerste gedeelte: een psychedelisch, vervreemdend, maar virtuoos akoestisch uittro dat je laat zweven op de laatste tonen, gelokt door de mooiste meisjes, nadat je eerst bent gemarteld in zwaarmoedig verlangen. Alles is goed.
Absolute knaller op de cd is toch wel ‘The Priest’. Geen idee bij welk kerkgenootschap deze “priest” op de kansel staat, maar de volgelingen worden hier een dikke vier minuten onafgebroken afgeranseld. Deze priester werkt niet met een verheffend vingertje, maar beukt het geloof er met twee vuisten snoeihard in. Hier speelt Black Wizard alsof de “duuvel” de band op de hielen zit en dat klinkt heel fijn. Hier hadden we graag meer van willen horen. Dat rare niemendalletje onder de titel ‘Waiting For’ had dan achterwege kunnen blijven. Dit soort nummers worden als adempauze ingebouwd en daar zitten we nu net niet op te wachten. We willen geen adempauze. We willen hijgen van inspanning. Amechtig snakken naar zuurstof, de zwarte magie door onze gestolde aderen voelen vloeien. Niks rust.
Al met al levert Black Wizard een debuut – ook verkrijgbaar op oranje vinyl – af dat er best mag zijn. Het mag dan allemaal niet bijster origineel klinken, de potentie is absoluut hoorbaar. Hier moet meer in zitten.
(7/10, Listenable Records)
