CD van de Week: Miasmal – Tides Of Omniscience
Om meteen met de deur in huis te vallen: hoeveel mokerslagen kun je overleven? Dit album van Miasmal (het 2e op het grote Century Media label) knalt zo ongelooflijk strak en lekker je speakers uit en laat een erg hongerige band horen. Miasmal weet van wanten en maakte dat vanaf het eerste moment (2007) meteen al waar. De no-nonsense death metal met punky invloeden en superruige zang, is zo eerlijk en recht voor zijn raap.
Deze 4 Zweden (met Gothenburg als thuisbasis) hebben dat geluid met het uitbrengen van dit 3e album, alleen wat verder uitgewerkt. Geen dure studio’s en andere flauwekul, nee gewoon opnemen in je eigen oefenruimte, “back to basic”. Voor de productie werd de hulp ingeroepen van de bekende Fredman Studios te Gothenburg (At The Gates / Opeth). Een albumhoes die getekend is door Mattias Frisk (Ghost / Vampire) schetst al een beetje een beeld van wat je wachten staat. Een rauwe donkere productie die een op en top live gevoel tentoonspreidt, doet de rest. Wat een vaart en strak spel!
De nummers volgen elkaar in een moordend tempo op. Sterke riffs met voldoende melodie en afwisseling verpakt in tien goed gecomponeerde songs. Men zingt over alledaagse zaken en biedt de luisteraar de ruimte voor een eigen interpretatie ervan. Althans dat is het idee van zanger/gitarist Pontus Redig, vanuit je eigen gevoel een weg zien te vinden in de hedendaagse wereld, is toch belangrijker dan je wil aan een ander op te leggen.
‘The Pilgrimage’ (met zijn 5:20 minuten het langste nummer van de plaat) schurkt een beetje aan tegen black metal, met zijn typische gitaarloopjes en ook andere invloeden worden niet uit de weg gegaan. De mooie wahwah-solo zou zelfs niet misstaan hebben op 1 van de eerste albums van Metallica. Eenmaal aangekomen bij het 5e nummer ‘Perseverance’ krijg je de kans, om even op adem te komen. Dan is het alweer snel verder via ‘Key To Eternity’ en zonder pauze door naar ‘Earthbound’. Men sluit af met ‘The Shifting Of Stars’. Het is een nummer wat op gang gebracht wordt door een gevoelig gitaar-intro. Maar men weet toch snel weer op gepaste wijze, het tempo verder op te drijven.
Ook Miasmal laat weer zien dat de muziek vanuit Scandinavie een groot stempel drukt op de hedendaagse metal-scene. We hadden natuurlijk in de jaren ’90 al te maken met een sterke aanwas vanuit deze hoek, maar het lijkt alsof cultuur, leefomgeving en leefwijze van vandaag de dag, nog steeds de juiste inspiratiebron en voedingsbodem zijn voor de tomeloze inspanningen en muzikale uitingen van het grote leger bands van aldaar. Respect en hulde aan hen. “We are not worthy!”
(9/10, Century Media)
