Absconditus – Kατάβασις

Depuis le Golgotha, j’ai observé l’éclipse divine

Tu as sculpté ma croix dans le bois de Thèbes

U zegt? Da’s Frans. En het komt uit het nummer ‘Elegeía (Confession au Cénotaphe)’ hetgeen weer ‘leeg graf’ betekent. Het is één van de zes nummers op het album ‘Kατάβασις’, een term uit de Griekse mythologie waarmee een reis naar de onderwereld wordt bedoeld. En dat album is in juni uitgebracht door Absconditus, een Frans bandje met een Latijnse naam dat staat voor ‘occult’. Enfin, tot zover de talencursus. Over naar de muziek. Maar… die is al net zo complex als de titel van de plaat en de bandnaam. Kortom: dit wordt er eentje voor doorbijters.

Absconditus is het nieuwe collectief van gitarist Loxias en die kennen we nog van de deathmetal-band Borgia. In de basis vormt hij samen met drummer Anderswo Absconditus, zodat dit eigenlijk dus een tweemans-formatie is. De vocalen op dit debuutalbum worden ingezongen door sessiemuzikant Aliexagore, aldus de beschrijving die platenmaatschappij Voidhanger heeft bijgevoegd. Deze drie mannen spelen op dit debuut de reisleiders op een wel erg donker tripje, een ware helletocht, naar de diepste krochten van de menselijke ziel – brandend, knarsetandend, lijdend in de onderwereld. Absconditus doet pijn. Heel erg pijn. Alles op deze plaat kolkt, golft, dreigt, spuugt, beukt, steekt, tiert, raast en dondert vanaf de eerste seconde tot de laatste. Het laat de luisteraar in opperste vertwijfeling achter, vermoedelijk starend  naar twee hoopjes, naar sulfer stinkende as waar ooit eens twee luidsprekers stonden. Dan nog hoor je Aliexagora in de verte krijsen.

Occulte deathmetal zoals het hoort te klinken. Donker, bijna zwart, onheilspellend en verwarrend. De openingstrack is een instrumentaaltje en begint langzaam en dreigend. Je voelt dat je een tocht gaat maken die je nog lang zal heugen. Je hoort ook meteen dat Absconditus eigenlijk niet in één hokje past. Loxias laat zijn gitaren zo nu en dan vreselijk detonerend janken, maar gek genoeg levert dat precies de sfeer op die de band nastreeft. Het moet immers pijn doen, zoals de opening ‘Prologue à l’Agonie’ ook aankondigt. Dit is geen plezierreisje, nee: na deze plaat laat je je oude leven achter en begin je een nieuw. Gefolterd, geteisterd, getergd tot op het bot, maar gezuiverd. Het wanhopige gillen, grommen en krijsen van Aliexagore snijdt door alles dat rot is en gooit het meedogenloos weg, onderwijl klanken uitstotend die regelmatig schier onmenselijk zijn.

Het meest opvallende is echter wel het drumwerk van Anderswo. Dit type drummen is best gevaarlijk. Met voortdurende tempo- en maatsoortwisselingen dreigen sommige drummers zich nog wel eens te verslikken, zeker als nummers langer dan – zeg – twee minuten duren. Da’s de grote kunst bij Absconditus: de tweede track op het album, ‘Mystagogie des Limbes’, duurt 8 minuten en 46 seconden. Het daaropvolgende ‘Elegeía’ zelfs 9 minuut 24. Alleen de instrumentale opening en de afsluiter van de plaat blijven rond de drie minute hangen.  Anderswo slaat zich er – neem dat letterlijk – moeiteloos en vooral met zeer originele partijen doorheen. Je zou ook kunnen zeggen: onnavolgbaar of … niet te volgen, want de luisteraar is soms echt het spoor bijster.

Louter lof dus? Nah. Het Frans is wel een puntje. Daarmee maakt Absconditus de markt voor zichzelf wel erg klein. Voor wie het prachtige Frans machtig is, kan zich evenwel verheugen op fraaie teksten.

Je partage le destin du fils de Prométhée

Sans assumer la puissance de l’affront

La semeuse d’étoiles attend mon retour

Nourrissant les espoirs de la vermine affamée  

“Les espoirs de la vermine affamée”… de hoop van het hongerige ongedierte. Poëzie klinkt in het Frans toch veel mooier. Maar dan moet je het dus wel kunnen verstaan en begrijpen. Edoch, het is een heel klein minpuntje. Een groter minpuntje is het feit de creativiteit van Anderswo helaas niet altijd wordt vergezeld met gitaarpartijen van hetzelfde niveau. Eigenlijk bereikt Loxias alleen op ‘Mystagogie’ dat niveau, daarna wordt het hier en daar zelfs wat fantasieloos en een herhaling van riffjes. Aan de andere kant zijn die riffjes bittere noodzaak om het eerder vermelde spoor te houden in de nummers.

In de categorie oculte deathmetal is dit absoluut een van de betere schijven van dit jaar. Het is zeker niet een van de gemakkelijkste platen: je moet als luisteraar echt je best doen om hier goed doorheen te komen, nog los van het feit dat het geheel in het Frans is gezongen. Maar wie bereidt is die inspanning te leveren, kan rekenen op een reis waarvan de gevolgen nog lang zullen doorklinken… De vraag is wie in staat is ‘Kατάβασις’ tot een ‘goed’ einde te brengen, want daarvoor is dit debuut wellicht net té ontoegankelijk – zelfs in dit genre. (7/10) (Voidhanger Records)