The Picturebooks, het ongelijk van de thuisblijvers

Een Duits avondje rock ’n roll met the Loranes en the Picturebooks in W2 Poppodium wist jammer genoeg slechts een klein publiek te trekken. Toch zijn beide bands niet de minsten: in hun thuisland trekken ze volle zalen en the Picturebooks hebben ook aan de Amerikaanse westkust een behoorlijke fanbase opgebouwd. In Nederland zijn the Picturebooks kennelijk nog niet zo ver en moeten om te beginnen de “hearts and minds” van het publiek in Den Bosch veroverd  worden om de sneeuwbal aan het rollen te krijgen.

The Loranes

The Loranes bestaan pas net, de band is opgericht in Berlijn begin 2015. Toch hebben de heren al hun debuutalbum uitgebracht, ‘Trust’, een album dat de luisteraar langs talrijke hoogtepunten uit de rockgeschiedenis leidt maar uiteindelijk toch vooral als the Loranes klinkt. De leden van dit trio zijn dan ook zeker geen muzikale groentjes, zo was bassist Mammut tot voor kort lid van classic rock monster Kadavar.

The Loranes trokken zich niets aan van de bijna lege zaal. De band speelde onverstoorbaar en intens. In de openingsnummers had de muziek van de band een gelijkenis met Black Rebel Motorcycle Club, met een duister grommende bas en gitaarmelodiën badend in distortion. Net toen je dacht dat the Loranes de kunst van Black Rebel Motorcycle Club afgekeken hadden schakelde de band over op rauwe bluesrock. Je hoorde de rockgeschiedenis terug in de muziek van the Loranes, maar de band wist er steeds een eigen draai aan te geven waardoor het toch nieuw en opwindend klonk. Het hoogtepunt van de show was de slepende blues van ‘Dead End Road’ waarin de machtige klappen van Elias, de inventieve baslijnen van Mammut  en de bluesy gitaarriffs en de donkere stem van Pat perfect samenvallen. Naar het einde van de show werd het tempo nog wat opgevoerd en the Loranes namen met donderende riffs afscheid van W2 Poppodium. Een getalenteerd bandje die Loranes, goed om ze in de gaten te houden.

The Picturebooks

The Picturebooks bestaan al wat langer. De band werd in 2008 opgericht als trio en nam als indierock band 2 platen op. In 2013 vertrok de bassist na een meningsverschil over de te volgen koers. Daarna bestond de band nog slechts uit boezemvrienden Fynn Claus Grabke en Philipp Mirtschink. Daarom voelde ‘Imaginary Horse’ uit 2014 als de debuutplaat voor the Picturebooks.

De heren kennen elkaar van het lokale skatepark in Gütersloh. Fynn Claus kreeg het skateboarden met de paplepel ingegoten, zijn vader, Claus Grabke, was een skateboard grootheid in de jaren 80 en 90. Naast hun muziek en skateboarden bouwen Philipp en Fynn Claus ook nog samen motoren. De Europese tour van the Picturebooks hing aan een zijden draadje toen drummer Philip ruim een week voor de start van de tour een vrij ernstig motorongeluk kreeg. Maar met pijnstillers en een forse dosis doorzettingsvermogen besloot de band door te gaan en geen shows te cancellen. The Picturebooks maken rauwe, fysieke bluesrock.

Drummer Philipp heeft geen bekkens op zijn drumkit, alleen maar trommels, de ene nog groter en dieper dan de andere. Het drumgeluid van the Picturebooks werd dan ook bepaald door machtig donderende klappen. Fynn Claus startte de show met een akoestische gitaar, maar wie een lieflijk gitaargeluid verwachtte was na één riff vol distortion snel genezen. De band opende met het rauwe ‘PCH Diamond’. Als je Philipp tekeer zag gaan op zijn trommels kon je niet geloven dat hij pas geleden nog volledig in de kreukels lag. De muziek, en dan met name het drumwerk van the Picturebooks is ontzettend fysiek. Philipp baadde na 3 nummers al volledig in het zweet. Bij het intro van ‘All of My Life’ bleek dat hij de kickdrum volledig aan gort had geslagen met zijn intense spel. Gelukkig kon hij met drumstokken verder op de grootste staande trom. Zanger Fynn Claus nam ruimschoots de tijd om te delen dat the Picturebooks het kleine publiek zag als een uitdaging en ze hoopten ons zo te overtuigen dat we volgend jaar samen met onze vrienden naar de show zouden komen, net zolang tot de W2 uitverkocht is.

Hoogtepunten van de show waren het bloedmooie ‘E.L.I.S.A.B.E.T.H.’, het harde en rauwe  ‘The Rabbit and the Wolf’ en het intense ‘Your Kisses Burn Like Fire’ waarvan het refrein werkelijk door je ziel snijdt. The Picturebooks zijn een intens, rauw, fysiek rockmonster dat haar melodielijnen vaak bedelft onder bergen distortion, maar als die melodie aan de oppervlakte komt is het dan ook meteen prachtig zoals in ‘E.L.I.S.A.B.E.T.H.’. The Picturebooks is zo’n getalenteerde en sympathieke band die een veel groter publiek verdient en die je het ook gunt.

Tenslotte

Wat hadden de thuisblijvers ongelijk! The Loranes en the Picturebooks gaven W2 een avond opwindende en intense rock ’n roll die de aanwezigen niet snel gaan vergeten.