Ice War – Battle Zone (7”)

“Germ Attack houdt er na zes jaar echte punk mee op. De redenen: 1 – oude bands mogen dan live heel goed zijn, hun platen zijn meestal vreselijk. Voordat het zover is, kun je er beter mee stoppen. Ik wil de naam van deze band niet te grabbel gooien.” Er volgden meer redenen, maar dit was wel het meest opmerkelijke citaat uit een interview met Jo Capitalicide dat in 2011 verscheen op de fanzine nocauseforconcern.com. Om maar direct een statement te maken: dat had Jo ook beter kunnen doen in het geval van zijn nieuwe project Ice War.

Ice War is een eenmansbandje. Inderdaad, Jo Capitalicide is het enige lid. De Canadese punkrocker zet hiermee Iron Dogs voort waarmee Capitalicide twee jaar geleden nog de cd ‘Free and Wild’ afleverde. Bij die gelegenheid toonde Jo al aan dat hij niet tot de vrolijksten op deze planeet hoort. Een stukje uit ‘Cannibal Dealth Cult’:

There is no escape
Your turn to die
Suffer one last time
Eaten alive ahhhhh

En? Niks aan de hand toch? Legio doom metal bands die zich van dergelijke repliek bedienen. Klopt. Mits goed uitgevoerd en geproduceerd, is dat vaak prima te verteren voor de liefhebber. Maar daar ontbreekt het nu juist aan bij Capitalicide. Uitvoering en productie. Die is, kort en goed, gewoon rampzalig slecht.

Neem nu deze single van Ice War. Om te beginnen: uw recensent juicht het uitbrengen van 7” vinyl van harte toe. Daar heeft Jo overduidelijk wat mee getuige zijn Facebook-pagina waarop hij met enige regelmaat fotootjes plaatst van stapels singles uit eigen collectie. Daaruit blijkt dan ook zijn muzikale inspiratie: typische jaren tachtig metalbands zoals Thor, Mercyful Fate, Rebus en Tyranny. Dat is ook de sound die hij nastreeft. De Flying V op een schelle overdrive, zang met een hoop reverb. In zowel ‘Battle Zone’ als de B-kant ‘This Was Our Home’ is dat de signatuur.

En? Niks aan de hand toch? Een muzikant met een hang naar de metalglorie van de eighties? Eens. Terug naar de uitvoering: de mainriffs zijn van een dodelijk clichégehalte. Dat mag als je Keith Richards heet en de wereld al hebt verblijd met werkelijke geniale licks, maar niet als Jo Capitalicide uit Ottawa bent. De zang is – vermoedelijk opzettelijk – echt vreselijk, inclusief volledig nutteloze gilletjes-uithaaltjes om te verhullen dat er is niet is nagedacht over een degelijke zanglijn. Het ergste: het geheel is door de dramatische productie ontzettend rommelig. In een dergelijke productie is het aangeven van vierde tellen op een open hi-hat geen goed plan (in This Was Our Home). Na een paar maten wordt dat een soort onafgebroken ‘ruis’. Dat gaat enorm irriteren, helemaal als het ook nog eens niet strak is.

Nu is Jo Capitalicide van origine een punkrocker. Het kon dus zomaar eens de bedoeling zijn geweest. Maar zet dit dan eens af tegen het vroege werk van The Clash of zelfs Sex Pistols. Of zelfs Billy Idol – in de verte doet Capitalicide denken aan deze illustere ‘rebel rocker’. Luister vooral naar de productie van genoemde bands en Ice War.

De tekst dan?

Age of discovery
Age of the sea
To lands unknown and beyond
The realm for king and country

Kook er maar eens soep van. Pretenties zat, maar dit ontstijgt de rijmelarij van Vader Abraham niet eens – met als enige verschil dat dit Engelstalig is. Soort van.

Jo. Doe wat je zei in 2011 en stop ermee. Ga plaatjes draaien. Je hebt er genoeg, zo te zien. Maar maak zelf alsjeblieft geen nieuwe plaatjes. (1/10)(Iron Bonehead)