MOZZ – Ongeneesbaar (EP)

Trots melden de heren van MOZZ (Zweterige Harry, Ror-e, Erkel en Sebastiaan) op hun Facebookpagina dat hun single ‘Snarenbreker’ in de ‘Indie Advice List’ staat. We schrijven 4 januari 2016. Die vermelding is terecht. Snarenbreker is gewoon een lekker nummer. En de openingstrack van ‘Ongeneesbaar’, een EP met zes tracks die binnenkort verschijnt. Nu heeft MOZZ al eerder werk opgenomen – maar dat was, met enig gevoel voor understatement, niet heel best. De mannen pleurden veertien songs op een demo die absoluut de nek werd omgedraaid door de beroerde opnamekwaliteit. Dat was eeuwig zonde. Juist als punkrockband wil je de energie die je live meebrengt, goed overbrengen op plaat. Dat MOZZ over dergelijke energie beschikt, staat buiten kijf. De songs op de demo bewezen dat overigens ook al. Dat was punkrock zoals punkrock moet zijn. Snel, strak. De onvrede met alles en iedereen moet in elke noot klinken. Onvrede met de wereld, onvrede met jezelf, onvrede met je stoelgang, onvrede over je eigen kutmuziek, onvrede over muziekrecensenten die werkelijk niet een flapdrol begrijpen waar jij je gloeiende-tering zo druk over maakt met jouw bandje. Dat dus. Maar dan wel met een goede opnamekwaliteit. De zes tracks op ‘Ongeneesbaar’ zijn in de studio van ZAP! Audioproducties opgenomen. Niks mis mee. Geluid staat als een huis.
Punkrock staat en valt met authenticiteit. Het moet echt zijn. Geloofwaardig. Dat is MOZZ. Niemand gelooft een vijftiger die met keurig gestyled haar en ettelijke miljoenen op zijn bankrekening in de microfoon schreeuwt dat elke politicus zuigt en dat er niks deugt van onze samenleving. Nee. Punk is dat soort teksten oprecht uitbraken vanuit elke denkbare goot. Of in elk geval: de luisteraar het gevoel geven dat zulks wordt gedaan. MOZZ komt volgens de overlevering in de Rotterdamse analen voort uit Tangerines on Acid dat letterlijk door drank en drugs ter ziele ging. Zo hoort dat. Uit de asresten herrees MOZZ dat vanuit datzelfde Rotterdam menig podium inmiddels onveilig maakt. Ze trakteren hun publiek op ‘een frontale botsing met een twintigtonner’, zoals ze het zelf omschrijven. Geen woord van gelogen. Ook op deze EP niet.
Op de snoeiharde drumriffs van Zweterige Harry – alleen die naam al: geef die vent een standbeeld – heit MOZZ zes kiloknallers door de luidsprekers. Het is voorbij voordat je er erg in hebt. Dan heb je na ‘Snarenbreker’ nog vijf heerlijke tracks gehad, waarvan ‘De Laatste Bataaf’ toch wel favoriet is. Een heerlijk afwisselend nummer: met coupletten in trage driekwartsmaat, snelle refreinen en die tekst… het is bijna poëzie. Zelfspot en klaagzang op volle rijm.

Ik denk aan jou wanneer ik zak
Denk jij aan mij wanneer jij zakt
Ik heb een ziel om op te staan
Dit hele leven is naar de maan.

Inderdaad: in het Nederlands. Dat juichen we sowieso al toe. Het doet denken en verlangen naar de gouden tijden met echte tekstdichters als Jan Rot, Thé Lau en Rick de Leeuw . Teksten die verder gaan dan de gebruikelijke beuzelarij waarmee de vaderlandse pop- en rockmuziek al vol genoeg zit. Ongeneesbaar. Geslaagd.

(9/10, eigen beheer)