CD van de Week: The Black Cult – The Black Cult

Eurosonic. Moeten we het daar nog over hebben? Waarom niet: het festival behelst immers meer dan een volledig onbegrepen poging om afschuwelijk slecht geproduceerde hiphop voor het voetlicht te krijgen. Maar Eurosonic was gelukkig ook het toneel van bands als The Black Cult. Sterker: het Dagblad van het Noorden opende na de eerste festivaldag met een fantastische foto op de voorpagina. Van The Black Cult: het trio Douwe Doorduin, Jom Draaijer en Wouter Kalsbeek maakten een meer dan uitstekende indruk op de Groningse podia. Overigens: The Black Cult komt uit Groningen, maar is haar vleugels flink aan het uitslaan. Daar hoort natuurlijk een serieuze plaat bij en die komt er, inclusief een presentatie in Amsterdam (28 januari) en in het roemruchte Vera in Groningen op 29 januari. Op de plaat het niet geringe aantal van twaalf songs.

De grote vraag is altijd of de energie die een garage/punkrock-band op het podium laat zien, ook te horen valt op een studioplaat. The Black Cult is daar aardig in geslaagd, hoewel sommige nummers op plaat wel wat timide klinken. Anderzijds: de plaat is uitstekend geproduceerd. Zang, gitaren, drums: alles is keurig in balans zodat het geen enkele moeite kost om naar de songs te luisteren. Het geheel doet wel wat denken aan de vroege Britpop-bandjes. The Black Cult heeft de ongecompliceerdheid van – om iets te noemen – Blur: simpele liedjes, lekkere riffs, goede teksten, maar nergens met de pretenties om meer te zijn dan dat. Godezijdank.

Om even terug te komen op Blur: dat bandje bracht in 1997 hun meest succesvolle album uit, met de kneiter ‘Song 2’. Die plaat was volledig geïnspireerd op Amerikaanse indie-bands die minder massaal wilden klinken als de Seattle-grunge, maar wel eerlijke muziek wilde maken. Dat is een beweging van alle tijden: een repeterend geheel. Elk muziekgenre leidt uiteindelijk weer tot een reactie. Moderne garagerock was eind jaren negentig de reactie op elektronisch muziek en vooral dj’s. Meer dan bas, gitaar en drums waren niet nodig om liedjes te maken, terug naar de oervorm die al bestaat sinds Bill Haley en dat regelmatig nieuw leven wordt ingeblazen. Overtuigen? Draai de eerste lp’s van The Kinks maar eens (tip: Kinda Kinks uit 1965): bas, gitaar, drums, zang met voor die tijd kritische, prikkelende lyrics.

Blur. Kinks. Toe maar. Is The Black Cult daarmee vergelijkbaar? Ja en nee. De band heeft echt een eigen geluid (ze noemen het zelf ‘gelegenheidspunk’), mede dankzij de maffe distortion- en phasingeffecten waarmee de gitaren zijn opgeleukt in de solo’s. De songs zijn heerlijk compact en doen inderdaad verlangen naar een live optreden. Dan heb je als band goed werk afgeleverd. Vooral een nummer als ‘I don’t want it’ en ‘No’ wil je live horen, live meemaken. In de mosh pit en pogoën maar.

‘No’ en ‘Riot’ zijn echt typische punknummers. Zijn ook voorbij voordat je er erg in hebt. Waarbij Riot eigenlijk wel achterwege had kunnen blijven: dat nummer voegt echt niets toe aan het totaal van de plaat. Het is het enige echte minpuntje.’Before’ en ‘On My Own’ zijn echte pareltjes op dit album en maken eigenlijk alles goed. Al met al levert The Black Cult een prima debuut af. O ja. En de singlekeuze voor ‘My Time’ met de anti-videoclip had niet beter kunnen zijn. Topnummer. (8/10, Suburban Records)