Crescent Moon – The Lidless Room
Toen de redactie mij vroeg of ik een recensie wilde schrijven voor Crescent Moon zei deze bandnaam mij niks. Geen wonder, want deze Nederlandse studioband bestaat pas sinds 2014. De band is opgericht door de broers Eric en Frank Peters. Vorig jaar kwam de tweeling Bas en Tim erbij (zonen van Frank).
Met zijn vieren spelen ze een hele waslijst aan instrumenten. Ze hebben zich o.a. laten beïnvloeden door Pink Floyd en Radio Head, niet de minste.
Sferische klanken, te samen met diverse losse woorden als ‘name’… ‘phone’… ’email’ aan de start van ‘Acceptation’. Dit is mooi gemixt in de boxen. Er zijn allerlei geluiden toegevoegd, zoals een krakende deur. Door dit merkwaardige begin word je direct geprikkeld om extra goed te luisteren. Opvallend goed is de toevoeging van de koorzang.
Frank zingt duidelijk, waardoor je na gaat denken over de tekst van ‘Black vinyl dreams’. Gitarist Chico Dommeck heeft alle vrijheid gekregen om zijn solo’s naar eigen gevoel in te vullen. Dat heeft hij prima gedaan, want het raakt je tot op het bot. Voor wie nog twijfelde moet na de eerste twee nummers overtuigd zijn.
‘The Bellman’ start met het boeiende klassieke, langzame geluid van o.a. koperblazers. Er klinkt gefluister tegelijk met de zang van Frank. Ondanks of misschien juist wel dankzij de tegenstellingen die je hoort, is dit nummer in balans. Vlak voor het einde wordt er minimalistisch gespeeld. Het nummer eindigt met een tedere pianosolo. Al eerder bezorgde Crescent Moon mij kippenvel, nu weer.
Een pianosolo tijdens het intro van ‘Of Aphids and Ants’. Vervolgens hoor je de stem van Obama, hij vertelt over internet. Lang niet altijd is samplen een waardevolle toevoeging maar hier duidelijk wel omdat het past in het thema. De wendingen zijn verrassend. De achtergrondzang door Mirjam van Vuuren en Thea Leenders wordt ingezet als instrument en vult het geheel mooi aan. Een deel van het akoestische gitaarspel van Chico is bewust flink vervormd om het beter te laten passen in het geheel.
De titeltrack ‘The Lidless room’ is duidelijk anders dan de rest.
De opbouw is toegankelijker en de tekst nodigt wat sneller uit om mee te zingen. Toch zit dit nummer ingewikkelder in elkaar dan je na de eerste indruk denkt.
Voor het eerst is het laagje over laagje in ‘The devil and the machine’ heel even iets te veel. De muziek komt her en der een beetje in de verdrukking. Toch is de gave bas groove van Eric wel degelijk te horen.
Ook in ‘The old riverbed’ laat Chico zich weer van zijn beste kant horen. Alles past zo mooi in elkaar en weer word je geraakt.
Een pianosolo vormt het intro van het instrumentale nummer ‘Through the gate’. Ook in dit rustige nummer hoor je veel laagjes. Je hoort o.a het heldere geluid van de bugel bespeeld door Tim. De viool klinkt verrassend echt.
Met een kippenvel momentje eindigt deze verrassend goede cd.
De raakvlakken zijn er vooral met Pink Floyd en toch heeft Crescent Moon wel degelijk een eigen stijl. Dit 11 nummers tellende album moet groeien. Het zit complex in elkaar. Door het laagje over laagje hoor je , zelf na 5x luisteren nieuwe dingen.
Ook het thema, en hoe dit in teksten en muziek verweven zit, maakt dit tot een uniek album. Je hoort duidelijk dat hier veel tijd aan is besteed.
Als je hun muziek hoort is het bijna niet voor te stellen dat dit hun eerste project is. Deze mannen hebben alles zelf met hart en ziel gemaakt, zonder commerciële sound. Daar zijn ze in geslaagd!! Heel goed zelfs.
(9/10) Eigen Beheer.
Wil je meer weten over Crescent Moon? Via onderstaande link lees je mijn interview.
https://rockmuzine.nl/2016/02/10/8904/
