From Ashes To New – Day One
Deze plaat is al een tijdje uit, maar heeft in Nederland nog niet veel stof doen opwaaien. Is dat terecht? Het zijn van die cruciale levensvragen: wat voegt een nieuwe band toe aan het spectrum? Band en materiaal wordt aangekondigd als nu-metal. Wat was dat ook alweer? Nu-metal was zo’n rare hybride vorm tussen hiphop en metal dat een tijdje ineens heel populair werd, vooral dankzij het succes van bands als Limp Bizkit en vooral Linkin Park. Vooral dat laatste combo spijkerde een tijdje flink aan de weg, zeker na de release van het album Meteora waar knoeperds van hits als ‘Numb’ en ‘Breaking the Habit’ opstonden.
Niemendalletjes die vooral overeind bleven door de ijzersterke strot van Chester Bennington (en ik geef hier direct toe: het is absoluut een van mijn “guilty pleasures”, vond het destijds absoluut helemaal te gek. Als het aan de gru-we-lijk slechte raps had gelegen, was de plaat al bij uitkomen in de uitverkoopbak belandt. God-nog-aan-toe: de CEO van hiphop moest eraan te pas komen om die raps op te vijzelen. Wat tot nog meer ellende op schijf leidde (met als enige uitzondering de mash-up van Points of Authority/99 Problems).
Genoeg over Linkin Park. Waarom doen we dat? Omdat de band gereïncarneerd is. Bij leven. Ze heten nu From Ashes to New. Een viertal uit Pennsylvania, US. En ze brachten vorige maand het album ‘Day One’ uit. Hiphop. Hardrock. Mixen. Klaar. Kortom: Linkin Park in een nieuw jasje. Op zich is dat goed nieuws, aangezien de mannen van Bennington sinds Meteora niets fatsoenlijks meer op plaat hebben gezet. Dus is er ruimte voor een nieuw initiatief aan het nu-front.
Maar na de plaat nu een paar draaibeurten te hebben gegeven, is er slechts zeer gematigd enthousiasme. Want hoewel de Amerikaanse pers ons met het geweld van een Trump-speech wil laten geloven dat dit echt een ander geluid is, kunnen wij er met de beste wil ter wereld niets anders van maken dan een kopietje. From Ashes To New klinkt echt niet vernieuwend genoeg, het LP-gehalte ligt er echt te dik bovenop.
Dat begint al in de openingstrack: ‘Land of Make Believe’. Dezelfde opbouw als een dozijn LP-nummers. Eerste couplet schreeuwzang, begeleidt door een hogere zangmelodie en uiteindelijk een refrein waarin je domweg Bennington hoort. Ja: dat willen we zanger Matt Brandyberry meegeven – superstrot. Maar waarom doe je daar dan niets eigens mee? De zanglijnen lijken wel één-op-één gekopieerd. Enige verschil is dat From Ashes to New steviger is, meer metal.
Wordt er nog gerapt? Jawel: nummer twee. ‘Farther from Home’. Gesampeld synth-intro en daar is de rap. Weer zo’n boterweek melodieus chorusje met lange uithalen. Nummer drie: ‘Lost Alone’. Zelfde recept. En zo gaat het door. Na drie nummers heb je het hele album gehoord. Nergens verrast de band. Nergens? Nou vooruit: ‘Face the Day’. Dat begint als een serieuze metal-track, incluis grunten, onnavolgbare snoeiharde drums en een raar, maar uiterst smakelijk riffje.
Hadden er meer van dit soort nummers op het album gestaan, dan was het beslist een stuk beter te hachelen geweest. Hier laat het viertal serieuze potentie horen. … alleen hier… En verder?
Het wachten is op een rapper die de boel nog komt opleuken.
Riep iemand daar Kanye West? Blijft het toch leuk voor de LP-fans.
(5/10, Eleven Seven Music)
