Stonehenge was weer een ongekend succes!

Na het dramatisch verlopen en verwaaide feestje in 2015 staat er op 30 juli 2016 een nieuwe editie gepland van van een van de gezelligste underground metal festivals die Nederland rijk is. Na het afzeggen van Benighted blijven er maar liefst 24 bands over, 24 bands die het natuurgeweld van vorig jaar moeten doen vergeten. Van jong Nederlands talent met namen als Extremities, Sisters Of Suffocation en Facelifter tot de meer gevestigde orde en bands als Apophys en Izegrim. Dit alles aangevuld met internationale bands als Skeletal Remains, Immolation en hoofdact Dying Fetus om maar wat namen te noemen. Een line up waar voor iedere extreme metal liefhebber wel raad mee weet.

Het is nog vroeg wanneer de poorten van het festival terrein geopend worden, langzaam druppelt het publiek binnen en gaat het op zoek naar koffie en werpt een eerste blik op de merchandise tentjes op het terrein. Om 10:40 gaan we van start met de progressieve groove metal band uit Eindhoven Extremities, een band ontstaan op de Metal Factory. Na het openen op het Dynamo metalfest en het winnen van de Dynamo Band Battle mogen de heren nu hun kunsten vertonen op Stonehenge. Extremities speelt met enthousiasme de set, energiek en vol beleving met een opvallende rol voor zanger Thimo Franssen welke een flinke vocale range weet te brengen. En toch, in de 20 minuten die de band gegund is, is het lastig een goede indruk te krijgen.

De Deventer melodieuze thrash / death metal band Grim Ordeal kunnen we eigenlijk al meteen de pechvogel van deze jaargang noemen. De mannen mogen de show openen op het tweede podium en om een of andere reden is geluid niet dat je van Stonehenge mag verwachten. Zo lijkt het alsof de band met een halve backline staat te spelen en komen vooral de gitaren, het sterke punt van Grim Ordeal, niet uit de verf. Spijtig, te meer daar de geluidsproblemen eigenlijk niet goed op te lossen zijn in de 20 gegunde minuten. Grim Ordeal speelt professioneel de set uit alsof er geen probleem bestaat.

Een andere exponent van jeugdig talent uit de Brabantse enclave neergestreken in Steenwijk is de vrouwelijke death metal band Sisters Of Suffocation en wie denkt dat houthakken geen dames beroep is wordt door drumster Amber de Buijzer terechtgewezen. Met Els Prins als frontvrouw en “Brutal Queen” achter de microfoon wordt er een stevig potje death metal gepresenteerd, strakke nummers van de recent verschenen ep en wat nieuw materiaal. Lekkere basloopjes van Puck Wildschut, loopjes die wat nuances aanbrengen in de verder brute nummers die het viertal brengt. Sisters of Suffocation is een band waar we in de toekomst meer van gaan horen.

Strakke wisselingen van podium naar podium en in een sneltrein vaart volgen de optredens elkaar op. Nu is het de eer aan het eveneens Brabantse Facelifter, alweer een winnaar van de Dynamo Band Battle (2015). Deze heren hebben sindsdien een flinke progressie gemaakt en maken er een flink feest van op het podium. Heerlijk energiek en vol zelfvertrouwen wordt de set afgewerkt en wordt het enthousiasme overgebracht op het publiek. Een voorzichtige eerste circlepit is een feit.

De Brutal death metal van de Groningers van Fumes Of Decay wordt goed ontvangen. Nummers van de cd ‘Devouring the Excavated’ worden afgewisseld met nummers van de nieuwe demo ‘Rotten Deformity’ en de Groningers verzorgen voor een lekker opreden. Na een flinke dosis death metal zorgt het Limburgse Skullhog voor de broodnodige variatie in dat wat aangediend wordt. De metal van de drie mannen vindt niet bij iedereen een luisterend oor en de belangstelling laat helaas wat te wensen over.

De eerste internationale band die het podium beklimt is Putrid Offal en deze Franse band brengt een op black metal georiënteerde vorm van death metal. Een smerig stel bloederige geschminkte mannen, met een dubieus infuus aan de microfoon standaard, betreden het podium en brengen een al even smerige geluid voort. Putrid Offal brengt een vermakelijke show met een hoog headbang gehalte en vooral nummers van de in 2015 uitgebrachte debuutplaat ‘Mature Necropsy’. Van het Franse Putrid Offal keren we terug naar de vruchtbare Brabant want Antropomorphia staat te trappelen om hun death metal met de perverse en necrofiele boodschap in Steenwijk ten gehore te brengen. En dat dit Tilburgse 4-tal van wanten weet is bekend, al sinds 1989 zijn de geschminkte heren actief in Antropomorphia en andere bands. Een lekkere vette show.

Inmiddels is het festival terrein vol met metalheads en wordt een ieder verwent met prachtig weer, het gerstenat stroomt volop. Een goede zaak voor de organisatie die na de toestand van vorig jaar wel behoefte had aan een festival met lekker weer. Zo deed ook de overige horeca goede zaken en wordt er van een vette snack, BBQ tot vegatarische pasta’s verkocht en is er voor ieder wat wils.

En dan is het tijd voor Apophys. Deze band timmert flink aan de weg, het timmeren dat doet in deze een van de betere vaderlandse drummers Michiel van der Plicht, na het uitbrengen van de debuutplaat ‘Prime Incursion’. Lekkere technische death metal gebracht door goede muzikanten. De man die hier de show steelt is onbetwist zanger en frontman Kevin Quilligan welke op geniale theatrale wijze zijn vocalen overbrengt op het toegestroomde publiek. Apophys levert weer een lekkere show met brute nummers als ‘Dimensional Odessey’ en ‘Requiem for the Absurd’.

Vette shows volgen van de death metal band Caedere uit Overijssel, de Oostenrijkse death / thrash metal band Darkfall en de Duiste death metal band Purgatory. Shows die erin gaan bij het publiek.

Distillator is nog een jonge band (opgericht in 2013) maar heeft met de pure old school thrash metal al de aandacht weten te trekken van menig metalhead. Lekker energiek gebrachte thrash metal zoals je dat van bands in dit genre mag verwachten en van Distillator kan verwachten. Thrash metral krakers van het in 2015 uitgebrachte album ‘Revolutionary Cells’ en natuurlijk de Slayer cover ‘Black Magic’ denderen voorbij tot groot vermaak van de aanwezige headbangers.

Een van de verrassingen is de Zweedse death metal band Cut Up, een jonge band die verrees uit de asresten van Vomitory. De band werd in 2014 opgericht en heeft vorig jaar de debuutplaat ‘Forensic Nightmares’ uitgebracht. Een lekkere pot Zweedse death metal en op nummers als ‘Burial Time’ en ‘A Butchery Improved’ gaat het Stonehenge publiek los.

Van de brute Duitse death metal band Sulphur Aeon belanden we bij het Amerikaanse Skeletal Remains. Deze mannen brengen een stevig portie old school death metal die je doet denken aan de toppers uit Florida. Met nummers als ‘Beyond Cremation’, ‘Homicidal Pulchritude’ en het instrumentale ‘Carrion Death’ bewijzen de mannen behalve brute ook muzikaal sterke nummers te schrijven met spetterende solo’s van gitarist Adrian Obregon.

De laatste Nederlandse band die het podium op komt is natuurlijk het Zutphense Izegrim. Knallers als ‘White Walls’, ‘Reclaim My Identity’ en ‘Time to Run’ van de nieuwe plaat ‘The Ferryman’s End’ werden afgewisseld met ouder materiaal. Stonehenge geniet van de lekkere set van Jeroen Wechgelaer c.s. en de brute vocalen van Marloes. Izegrim toont eens te meer aan tot de top van de Nederlandse death metal scene te behoren en de rest van de wereld zal er ook aan moeten gaan geloven.

Pungent Stench kent twee varianten: The Church of Pungent Stench en Schirenc Plays Pungent Stench vandaag hebben we te maken met Martin Schirenc en zijn bandleden. Natuurlijk hebben we hier te maken met Pungent Stench nummers, vette nummers die geluid technisch niet helemaal uit de verf komen. Vermakelijk is het wel, nummers als ‘Just Let Me Rot’ of ‘Fuck Bizarre’ zijn gewoon lekker en de bizarre teksten maken het af.

Wombbath is alweer even terug na een flinke onderbreking en frontman Jonny Pettersson is verantwoordelijk voor de uitspraak van de dag: “Everyone who says that death metal is dead can fuck himself in the ass with a cactus”. Dat death metal niet dood is blijkt uit het feit dat Stonehenge nagenoeg uitverkocht is. Wombbath speelt lekkere nummers van het laatste album ‘Downfall Rising’ en wat oude nummers.

Necrophobic brengt al vele jaren een sterke mix tussen death en black metal en ook vandaag weten de heren Stonehenge te overtuigen. Oude nummers als ‘Darkside’ en recenter materiaal als opener ‘Splendour Nigri Solis’ en het lekkere ‘Revelation 666’ worden aandachtig gade geslagen door het publiek. De zang van Anders Strokirk klinkt wat dunnetjes maar verder is er niets op aan te merken.

Cattle Decapitation timmert ook al zo’n 20 jaar aan de weg en brengt een flinke mix van progressieve death metal met grindcore invloeden. Enerzijds technisch sterk verzorgde muziek en anderzijds extreem bruut, een mix die zijn gehoor vindt in de moshpit. Brute vocalen van Travis Ryan en het stevige beukwerk van drummer David McGraw maken het geheel tot een unieke ervaring. Vette strakke nummers als ‘Manufactured Extinct’ en het meer progressieve ‘The Prophets of Loss’ maken Cattle Decapitation tot een succes op Stonehenge.

Ook Misery Index het Amerikaanse Baltimore brengt death metal met grind / hardcore invloeden en brengen een verrassend sterke set. Korte nummers in een moordend tempo waarbij stilstaan bij kans onmogelijk is. Vanaf de opening is er geen ontkomen aan en wordt je meegezogen in het geweld van nummers als ‘Embracing Extinction’ en ‘The Great Depression’.

De New Yorkers van Immolation moeten het weer eens doen zonder hun gitarist Bill Taylor welke wederom (Neurotic Deathfest 2015) verstek moet laten gaan i.v.m. familie omstandigheden. Het is dus niet zo dat de heren niet eerder met dit bijltje hebben gehakt. Frontman Ross Dolan heeft er ogenschijnlijk maling aan temeer gitarist Robert Vigna met zijn ongekende energie veel goed maakt. Toch valt Immolation ietwat tegen en klinken de mannen niet zoals we dat gewend zijn en misschien doen de heren er wijs aan om een gitarist achter de hand te houden als stand in. Slecht is het natuurlijk niet maar overtuigen doet de band niet deze avond.

Aan al het goede komt een eind maar niet voordat het Amerikaanse Dying Fetus op het podium is geweest. Dying Fetus overtuigt en Stonehenge gaat uit zijn dak. In de moshpit zijn wat slachtoffers die ongewild en hard met het straatwerk in aanraking komen. Een strakke executie van nummers als o.a. ‘One Shot, One Kill’, de laatste singel ‘Induce Terror’ en ‘In the Trenches’ zorgen voor de perfecte afsluiter van een mooie dag.

Stonehenge 2016 is een ongekend en verdient succes, de geluid problemen moeten we voor lief nemen en daar zal bij de volgende editie de aandacht naar uitgaan. Het weer zat mee, behoudens een traditionele, typisch Nederlands regenbui maar ook dat mocht de pret niet drukken. En voor wie nog niet genoeg muziek om zijn oren had gekregen kon nog naar de afterparty alwaar de Duitse black metalen van Pestlegion en het Limburgse death Machine dat met veel succes een eerbetoon brengt aan wijlen Chuck Schuldiner.

Foto’s (C) Armelle van Helden