Negende editie van Baroeg open air weer een geweldig succes!

Zaterdag 10 september was het tijd voor alweer de negende editie van Baroeg open air. Deze zonovergoten dag in het Zuiderpark beloofde veel goeds. De organisatie had duidelijk hard gewerkt om er wat moois van te maken, zo was er een bredere en mooi aangeklede toegangspoort en was de indeling van het veld ruimer opgezet. Dit was niet onverdienstelijk want met 9000 bezoekers, een groei van 2000 ten opzichte van 2015, was deze ruimte meer dan welkom. Hele gezinnen lagen dan ook heerlijk op kleedjes in het gras te genieten van de zon, de muziek en de sfeer. Maar er gebeurde meer, veel meer. Bij de verschillende podia konden de bezoekers vol passie los gaan en dat gebeurde zeer zeker!

Extremities (Talent Stage)

Het zonnetje brandt al lekker als de bezoekers zeer mondjesmaat het festivalterrein in het Rotterdamse Zuiderpark binnen wandelen. Het is aan Extremities, als winnaar van de “Metal Battle”, de eer deze editie van Baroeg Open Air te openen op het talent stage. Deze groove metal formatie die gelieerd is aan de “Metal Factory” in Eindhoven mocht eerder deze zomer al openen op het “grote” Dynamo Metalfest”, maar komt vandaag in Rotterdam een stuk beter uit de verf. De contrasten tussen de agressieve en melodieuze partijen komen door het goede geluid in de tent enorm goed tot hun recht en zanger Timo bespeelde het publiek op een charismatische wijze. Door het vroege tijdstip van dit optreden speelt Extremities slechts voor een handje vol mensen en dat is jammer want de band speelt een heel goede show en heeft toch wel wat meer support verdient. Degene die wel aanwezig zijn bij de talentstage hebben zich in ieder geval goed vermaakt want na afloop gaande handen van alle aanwezigen op elkaar voor Extremities.

Spasmodique (Large main stage)

De aftrap van de dag op de main stage was voor het Rotterdamse Spasmodique. Spasmodique heeft haar wortels in het new wave tijdperk van begin jaren tachtig en heeft in die scene een aardige reputatie, zo niet een “Cult” status verworven. Nadat met het vertrek van zanger/gitarist Mark Ritsema de stekker er in 2005 werd uitgetrokken, is Spasmodique anno 2016 weer springlevend. Het publiek op Baroeg Open Air is nog lang niet op volle oorlogssterkte maar er staat een mooi gemêleerd gezelschap voor het podium die allen wel een herkenning hebben in de wave/(post)punk/rock van Spasmodique, hier en daar staan er zelfs wat headbangende jongeren tussen. De sound in de tent is vol en helder, samen met eigenzinnige klanken van de band, een welkome “wake-up call” voor de zaterdag.

Order Of The Emperor (Talent Stage)

Drie zaken vallen direct op bij het binnenlopen van de Talent Stage. Het geluid in de tent is nog steeds op en top, Rotterdam is eindelijk wakker gezien het aantal toeschouwers en er staat een zeer degelijke band te spelen op het podium. Order Of The Emperor uit Rotterdam speelt een lekkere pot hardrock in de stijl van Judas Priest, Black Sabbath, Thin Lizzy en andere helden uit datzelfde tijdperk waar deze iconen vandaan komen. Je zou zeggen dat de originaliteit van de band ver te zoeken is met bovengenoemde invloeden, maar deze jonge band komt met verassend goede composities op de proppen waarin alle muzikanten (incl. zanger) elk een eigen hoofdrol bekleden.
Vette solo’s, mooie twin leads, melodieuze zang en een stabiele basis van bas en drums, binnenkort staan deze heren in de halve finale van de grote prijs van Rotterdam!

Bodyfarm (Large main stage)

Vanaf de eerste tonen van ‘The Dark Age’ tot aan het slotakkoord van ‘Unbroken’ verplettert de deathmetal machine genaamd Bodyfarm het publiek in de grote tent. Dat Bodyfarm uit aan het uitgroeien is tot een van Neerlands grootste deathmetal acts is al een tijdje bekent, maar de volle tent en de bewegingen voor het podium maken veel indruk op B.O.A. Bij het al eerder genoemde ‘The Dark Age’ ontstaat er een pit voor het podium die eigenlijk alleen nog maar onderbroken wordt door “circle-pits” en meerder malen een “wall of death”. Bodyfarm speelt hard en strak en daarbij zwepen met name zanger/gitarist Thomas Wouters en bassist Alex Seegers het publiek nog verder op. Tijdens ‘Der Landkreuzer’ trakteert het publiek de band op een nieuw fenomeen. Een rondje roeien, zittend op de grond om vervolgens de pit weer in volle vaart op te starten. Een vet optreden en een vette publieksreactie!

Rhea (Talent Stage)

De eerste niet Nederlandse band van de dag is tevens de laatste band op de Talent Stage.
Dit zestal uit Gent is dit jaar de grote winnaar van de talentenjacht “Battle 4 B.O.A.” en sleepte daarmee dit optreden in de wacht. De alternatieve klanken van deze rockers zijn prima te pruimen, lekkere rauwe maar dansbare rock ritmes met hier en daar wat psychedelisch klinkende elektronische partijen en snerpend gitaar- en bas werk. Helaas is er weinig interesse voor de band, veel bezoekers verkiezen de zon buiten of zoeken juist verkoeling door een drankje te gaan halen. Slechts een enkeling waagt zich aan een dansje tijdens het optreden van deze niet onaardige band.

The Deaf (Large main stage)

De derde act van de dag alweer op het main stage, The Deaf. Met hun frontman Spike staat The Deaf garant voor een energieke live show. De tent was redelijk gevuld en op de rauwe garage / rock ’n roll muziek die The deaf maakt wordt dan al snel enthousiast geheadbangt door het publiek. De vlotte babbels van Spike werken opzwepend voor het publiek. Voorafgaand aan het nummer ‘dead moon rise’, ode aan de band Dead Moon die als inspiratie diende voor The deaf, roept Spike op tot het vormen van een pitje. Het pitje kwam er, waarbij zelfs de krukken van de minder valide door de lucht vlogen. Zangeres/bassiste Miss Fuzz speelt een cruciale rol in het live geluid van de band en doet zeker niet onder aan frontman Spike. Er worden nog wat blikjes bier vanaf het podium uitgedeeld aan het publiek, alvorens het laatste nummer ingezet wordt. Waarna het publiek tevreden en luid applaudisserend de tent verlaat voor ongetwijfeld wat koude drankjes. The deaf was rock ’n roll, Rock ’n roll zoals het hoort te zijn roept een bezoeker, en somt daarmee in een zin het optreden van The deaf op.

Angel witch (Large main stage)

Nauwelijks bekomen van het geweld van Bodyfarm worden de metalheads opnieuw geconfronteerd met een grootheid in het genre. Een van de oudste bands uit de N.W.O.B.H.M. geschiedenis is sinds 2008 weer actief, maar verwierf hun bekendheid door het album ‘Angel Witch’ uit 1980. Angel Witch is echter nooit doorgebroken naar een groter publiek, maar wordt wel altijd genoemd als invloed door latere generatie bands. De reacties van het publiek zijn op B.O.A. erg verdeeld. Veel belegen metalheads kunnen niet aanhoren hoe de zang van oer-lid Kevin Heybourne achteruit is gegaan en vinden de muziek geen schim van wat het in de eighties was. Toch is de publieksreactie op Angel Witch erg goed, er zijn nog genoeg fans over die deze band graag nog aan het werk willen zien, zowel jong als oud. Angel Witch bouwt de set langzaam op, uiteraard komen er veel nummers van het debuut voorbij aan het eind komt het wat snellere materiaal aan bod, met als uitschieter het afsluitende lijflied ‘Angel Witch’ dat door bijna de hele tent wordt meegezongen. Het optreden van Angel Witch was niet spectaculair, maar dankzij de nostalgische lading toch geslaagd.

Arkona (Large main stage)

Om 18:00 is het de beurt aan Arkona. Deze Russische folk metal band heeft duidelijk veel aanhang, want de tent is al snel gevuld met enthousiaste fans. Vanaf het eerste nummer valt gelijk de drummer op, deze speelt een zeer strakke show waarbij regelmatig op hoog tempo gespeeld moet worden. Ook zangeres Masha ‘scream’ Arkhipova doet haar naam eer aan. Ze blijkt veelzijdig te zijn, haar grunts vs de meer subtiele zanglijnen komen live goed over. De invloeden van de authentieke instrumenten zoals de doedelzak afwisselend met fluiten maken de show af. Het publiek smult van de show en tijdens het nummer ‘Stenka Na Stenku’ ontstaat een heuse “wall of death”. Ook de nummers ‘Pamiat’ en ’Yarilo’ blijken heel dansbaar te zijn voor de folk metal fans en dit zorgt voor een top sfeer bij de mainstage. Zoals de band zelf aangeeft; “het was een goede show en voor hen een goede afsluiter van het festival seizoen”.

Discharge (Large main stage)

Een festival zou een festival niet zijn zonder een band van legendarische invloed. Bij Baroeg Open Air was dit jaar Discharge die band. Discharge invloed voor velen zoals Metallica en Anthrax. Discharge was hard. Vanaf de eerste klanken was het meteen beuken. In de moshpit die direct ontstond was het dan ook uitdagend positie zoeken. Crowdsurfers kwamen van alle kanten, en op de eerste rij was het toch even afzien. Zanger Jeffrey ‘J.J’ Janik wist te overtuigen, en ook de oudere nummers naar tevredenheid van de in grote getale aanwezig oude punk fanaten goed ten gehore te brengen. Er werd echter ook veel nieuw werk gespeeld en hierdoor werd de brug geslagen tussen het ouder en jonger publiek.

Caliban (Large main stage)

Als afsluiter op de Large main stage, Caliban. Al snel wordt duidelijk waarom de directeur van Baroeg, Leon van Rijnsbergen trots is om deze metalcore formatie op Baroeg Open Air te hebben. De reacties op deze headliner waren vooraf wisselend, maar Caliban is toch een grote naam in de Metalcore scene. Het is de eerste show van Caliban in Nederland en het laatste festival wat ze aan doen dit jaar. Caliban laat metalcore horen met een groove. Ze zijn trouw gebleven aan het genre en dat werkt. Vooraan gaat het publiek te keer en moshen de losgeslagen fans erop los. De 2e zanglijnen van gitarist Denis Schmidt zijn zuiver en zorgen voor een goede balans met het groffe grunt werk van zanger Andreas Dorner, die zich tijdens het optreden ook nog even aan het crowdsurfen waagt. Gedurende de show was er uiteraard ook nog een “Wall of death”, deze wist zo’n driekwart van de toegestroomde fans te bekoren. Caliban was te gek!, en daarmee een waardige afsluiter van de Large mainstage.

Behalve dat er op Baroeg Open Air veel gitaar geweld te horen was kon er ook gedanst worden bij het Electronic stage, en dat gebeurde naar hartenlust. Uitzinnig danspubliek heeft de hele dag staan knallen en dat was goed merkbaar bij de laatste twee acts, waarbij de temperatuur steeg. Ophidian werd door de fans ook wel beschreven als “schandalige, vieze, industrial hardcore” en dat is direct de meest kleurrijke quote van de dag. Ook tijdens Zardonic ging het publiek los op drum ’n bass beats met daar doorheen rock gemixed. Het zweet droop letterlijk van de tentdoeken. Want Baroeg Open Air kan met veel woorden omschreven worden, maar dit jaar is toch wel een van de trefwoorden; heet!

Wat kunnen we nog meer zeggen over Baroeg Open Air. Het was vooral gezellig en daar zette ook het personeel zich voor in. Opvallend was de service balie, waar de medewerkers van alles over Baroeg en het festival wisten te vertellen, maar waar men bovendien behulpzaam was. Daarnaast was er snelle service bij de bar en dat was niet vervelend op zo’n warme dag. Het was een topeditie van Baroeg Open Air. Er hing een geweldige sfeer. Je voelde je direct thuis wanneer je over het terrein liep en je struikelde over de bekenden. Hiervoor hoefde je niet eens uit Rotterdam te komen. Daarmee komt ook direct de kracht van het festival naar voren. Baroeg we kunnen niet wachten tot volgend jaar!

Tekst Theo Wapenaar & Juliette Ruygrok

Foto’s (C) Armelle van Helden