Lucky Rocks Metalfest, met recht een feest!

De thrashers van Destruction toeren uitgebreid door Europa ter ondersteuning van hun meest recente release ‘Under Attack’en zorgt dat dit niet onopgemerkt blijft. De Duitsers zijn namelijk op pad met de Amerikaanse thrashers Flotsam & Jetsam, de Zweedse old schoolers Enforcer en de Braziliaanse dames van Nervosa, een uiterst aantrekkelijke package dacht ik zo. Nederland wordt twee maal aangedaan tijdens deze ‘Europe Under Attack’ tour en alvorens Iduna in Drachten wordt aangevallen, strijkt de alliantie deze zaterdag eerst neer in Rijssen.

Onder de noemer ‘Lucky Rocks Metalfest’ gooit de organisatie in Rijssen er nog een zestal Nederlandse bands tegenaan op een tweede (kleiner) podium om er een mooi festival van te maken.

De Gelderse blackmetal trio Asgrauw opent exact op klokslag 16:00 uur in de kleine zaal.
Het is nog niet erg druk in Lucky, maar het lukt de band om alle aanwezigen vanaf de barruimte de zaal in te trekken, zij het wel op flinke afstand van het podium. De muziek die Asgrauw ten gehore brengt doet me denken aan de oude (Noorse) blackmetal en heeft in sommige nummers net iets extra’s door de duo vocalen van bassist Kaos en gitarist Vaal, de ronkende bas geeft deze gasten al dan niet bedoeld een klein vleugje rock ’n’ roll vibe mee. Met een goed zaalgeluid brengt Asgrauw in een half uurtje tijd beide releases (‘Schijngestalte’ en ‘Krater’) met een beetje meer onder de aandacht. Een geslaagd optreden zo vroeg op de dag, alleen een beetje jammer dat er behalve een gebalde vuist van zanger/gitarist Dyon “Vaal” Croymans geen enkele publieksinteractie is.

Na de enige ingeplande pauze in het programma mag het thrash combo Disquiet aantreden in eveneens de kleine zaal. De publieksstroom is inmiddels aardig op gang gekomen in Lucky en velen weten de weg naar deze band te vinden zodat de kleine zaal zo goed als vol is. Met ‘Ascending’, ‘The Condemnation’, ‘The Great Devide’ en ‘From Essence Deprived’ bestaat het gros van de set uit nummers van het begin dit jaar verschenen tweede album ‘The Condemnation’ (slechts één nummer van de debuutplaat). Disquiet speelt hun melodieuze thrash-/deathmetal overtuigend en strak met name het soleerwerk komt goed uit de verf en dat slaat over op het publiek, waarin overigens genoeg mensen zichtbaar bekend zijn met het materiaal van de band. Zowel op plaat als op het podium is Disquiet goed bezig, laten we hopen dat we nog veel van deze “on Nederlands” (quote uit het publiek) goede band zullen horen.

Na deze eerste twee bands op het kleine podium zal Nervosa het startsein moeten geven op het grote podium volgens het programma, echter er ontstaat enige consternatie onder het steeds sneller aanzwellende aantal bezoekers als de deuren van die zaal stijf gesloten blijven. Volgens onbevestigde berichten zijn de dames van Nervosa te laat gearriveerd om volgens schema te kunnen beginnen en daardoor zal de organisatie enkele noodgrepen moeten plegen. Terwijl vele fans hoopvol vanuit de foyer door de ramen van de grote zaal naar de soundcheck van Nervosa staan te kijken, klinken in de kleine zaal, tien minuten te vroeg de eerste zieke tonen van Killing Cult Society.

Helaas duurt het door al het gedoe even voordat mensen doorkrijgen dat het programma enigszins is aangepast en dat kost Killing Cult Society enige toeschouwers aan het begin van hun set. En dat is niet alleen jammer voor de band maar juist voor het publiek, want de band onder aanvoering van zanger Earik Mortem (The Lucifer Principle) gaat lekker los. Een “Multi Headed Monster” is wat de band zelf over de muzikale richting zegt en daar is geen woord van gelogen. Hardcore, punk, deathmetal, thrashmetal maar ook melodie en hier en daar een dosis industrial het zit allemaal verweven in de songs van Killing Cult Society. Nummers zoals het agressieve ‘Sharks’ tot aan het met vette elektronica ondersteunde ‘Overdrive’(beiden afkomstig van het debuut ‘Fallout’) blijven lekker in je kop hangen en dat is wat mij betreft best aangenaam als eerste kennismaking met deze band. De band oogt wel wat statisch op het kleine podium van Lucky, dat wil zeggen de muzikanten want de al eerder genoemde zanger Earik is echt een complete freak die alle aandacht opeist op het podium en het publiek blijft opzwepen.

Bijna een uur later dan gepland staan eindelijk de drie dames van Nervosa klaar op het grote podium. Nervosa toerde vorig jaar al als support van Hirax in deze contreien om vervolgens in het voorjaar van dit jaar een Europese headline toer te spelen. Het vele toeren, slechts onderbroken voor de opnames van de tweede plaat ‘Agony’ heeft de band goed gedaan want deze Braziliaanse meiden staan hun thrashmetal enorm strakke te spelen. Het geheel klinkt zelfs nog strakker doordat de dubbele bass van drumster Samantha Landa fors voor in de mix staat, doordat het zaalgeluid niet al te hard staat afgesteld klinkt dat eerder prettig dan storend. Net als bij de vorige tour speelt Nervosa een uitgebalanceerde set van beide albums, maar de nadruk verlegt zich momenteel iets meer naar het meest recente album, dat uiteraard nog wel wat promotie kan gebruiken getuige de eerste twee venijnig afgevuurde salvo’s ‘Hypocrisy’ en ‘Arrogance’. Visueel heeft de band eigenlijk nog steeds niet veel te bieden, behalve het feit dat er drie mooie vrouwen op het podium staan voor een door mannen gedomineerd publiek. Zanger(es)/bassist(e) Fernanda Lira springt er qua podium act nog het meest uit met haar macho poses a la Cronos (Venom). De podium presentatie zal het grootste gedeelte van het publiek verder koud laten, Nervosa speelt vet en het festival is volgens velen nu pas echt begonnen.

Door de wijzigingen in het programma raakte meerdere bezoekers het spoor een beetje bijster. D.m.v. diverse printjes op te hangen met het veranderde tijdschema en dit schema ook op facebook te plaatsen probeerde de organisatie nog duidelijkheid te scheppen, maar die boodschap werd niet door iedereen ontvangen.

Enforcer was daardoor vlak na Nervosa de volgende act op het grote podium. Deze Zweden hebben we, net als Nervosa de laatste jaren ook al regelmatig mogen verwelkomen in ons kikkerlandje met hun klassieke speed-/heavymetal. De optredens van Enforcer barsten altijd van de energie, zo ook vanavond in Rijssen. Zanger/gitarist Olof Wikstrand gaat vanaf de openingssong ‘Destroyer’ tot aan het afsluitende ‘Midnight Vice’ als een malle tekeer op het podium, continue is hij bezig met het uitdagen van het publiek en uiteraard lukt het hem om flink wat hoofden op en neer te laten gaan. Helaas heeft Enforcer de pech een ietwat minder geluid te hebben dan alle andere bands tot nog toe, zo verzuipt de melodieuze zang aan het begin van de set een beetje in de gitaarmuur, welke op zijn beurt weer af en toe verzand in een brei. En dat is jammer, zeker omdat de “old school” tonen van deze muziek voorzien behoort te zijn van mooi harmonieus gitaarwerk. Aan de band zelf lag het in ieder geval niet, Enforcer vermaakte het publiek zowel muzikaal als visueel en kan tevreden zijn met deze show.

Door het heen en weer rennen tussen de twee podia worden mensen even op het verkeerde been gezet bij het betreden van de kleine zaal. Verbaasde blikken richting het podium bij het zien van de blackmetal band Cirith Gorgor zonder corpsepaint. Het blijkt echter om een soundcheck te gaan en enkele momenten later staan deze inmiddels blackmetal veteranen wel in vol ornaat op de bühne.
Met één van hun beste platen, het meest recente ‘Visions of Exalted Lucifer’ op zak en ruim twintig jaar ervaring rammen deze Limburgse Satanisten zich door hun duistere set heen. Dat niet elke bezoeker gecharmeerd is van deze (melodieuze) blackmetal is geen probleem vanavond want er zijn genoeg barretjes en ruimtes in het grote Lucky complex om elders vertier te zoeken.
Cirith Gorger doet ondertussen hun ding en geeft een vette show weg aan de fans en andere geïnteresseerden.

Het is mij geheel onduidelijk waarom thrash veteranen Flotsam & Jetsam minder speeltijd krijgen dan Enforcer die toch een treetje lager staan op het programma in de grote zaal. Het is elke keer weer een genot om deze kerels aan het werk te zien en dat is de laatste jaren toch wel redelijk vaak. Flotsam & Jetsam hadden nog maar net hun eigen Europese tour ten einde gebracht om alweer mee te trekken met deze caravaan. Flots geeft het publiek precies waar het voor gekomen is, een strakke pot melodieuze thrashmetal en brengt graag gehoorde oude krakers als ‘Dreams of Death’, ‘Hammerhead’, ‘Desecrator’, ‘Hard on Me’ en ‘No Place for Disgrace’. In de vorm van ‘Seventh Seal’, ‘Live’s a Mess’ en de tribute song ‘Iron Maiden’ van het laatste titelloze album komen er nog wat vette nieuwe songs voorbij. Met dit laatste album en de optredens van de afgelopen paar jaar bewijst Flotsam & Jetsam nu écht herboren te zijn!

Ik had van te voren zo mijn twijfels of de kleine zaal wel groot genoeg zou zijn om alle fans van Izegrim te kunnen herbergen want al drie albums lang is de populariteit van dit Zutphense kwartet stijgende. Zoals alle bands (m.u.v. de afsluitende act) op het kleine podium heeft ook Izegrim slechts een half uurtje de tijd om te knallen. En daar waren Marloes en haar mannen zich maar al te goed bewust van, vol gas speelde de band met hun thrash-/deathmetal de zaal plat. De nadruk van het optreden lag met nummers als ‘White Walls’, ‘Recaim my Identity’, ‘Time to Run’ en de headbanger ‘Insanity is Freedom’ voor een groot deel op het laatste album ‘The Ferryman’s End’. Uiteraard wordt ook het oudere werk niet geschuwd en is het een prachtig gezicht om bij ‘Celebratory Gunfire’ alle vuisten de lucht in te zien gaan. Een half uur is helaas wel erg kort al je het naar je zin hebt.

Destruction schiet met ‘Under Attack’, het titelnummer van het jongste album lekker venijnig uit de startblokken als laatste act in de grote zaal. En de Duitse thrashers kennende blijft die venijnigheid het hele optreden gewaarborgd. Schmier & Co hebben er zo te zien en te horen beduidend veel zin in want in een razend tempo wordt de ene na de andere klassieker op het doldwaze publiek afgevuurd. Op ‘Nailed to the Cross’, ‘The Butcher Strikes Back’ en een viertal nummers van het laatste album na speelt Destruction alleen nummers uit de tijd van voor de tijdelijke breuk met frontman Marcel “Schmier” Schirmer en dat zijn de nummers die de meeste fans ook willen horen op een feest als dit. Onder andere ‘Curse the Gods’, ‘Mad Butcher’, ‘Eternal Ban’, ‘Invincible Force’, ‘Black Death’ en zelfs het van de debuut EP stammende ‘Total Desaster’ worden door een flink deel van het publiek luidkeels meegebruld. De dansvloer taferelen komen niet echt op gang tijdens het optreden van deze thrash machine, maar dat is niemand te verwijten, er hing gewoon een lekkere sfeer vooraan bij het podium en de rest van de zaal. Na ruim tachtig minuten sluit Destruction het geweldige optreden af met ‘Bestial Invasion’, veel mensen die met het openbaar vervoer reizen zijn dan al naar huis om vooral de aansluitingen niet te missen.

Gelukkig is er in de kleine zaal nog een toetje voor de blijvers. Volgens de flyers en posters van het festival zou het Rotterdamse Thanatos als enige band nog niet gespeeld hebben, en dat zal helaas ook niet gaan gebeuren. Thanatos heeft enkele dagen voor het festival hun show moeten cancelen vanwege een blessure van één van de bandleden. Als vervanger is de Winterswijkse formatie Disabuse opgetrommeld, en dat is geen slechte keuze van de organisatie. Disabuse maakte eind jaren tachtig indruk met hun hardcore/thrash vastgelegd op het debuut ‘Sorrow and Perdition’ en was van plan om die oude tijden te laten herleven vanavond op Lucky Rocks Metalfest. Echter heeft ook Disabuse te kampen met personele problemen en moet zanger Arno “Archie” Wamelink verstek laten gaan vanwege ziekte. Met een inval zanger namens Steven Tolkamp (Godscum) treedt Disabuse aan om het festival in stijl af te sluiten.
Een knap optreden waarin inderdaad de hele debuutplaat aan bod komt aangevuld met nummers van de live demo uit 1990. Dat Steven niet de originele zanger is valt geen mens op, de fans en de laatste metalheads vermaken zich toch wel bij deze strakke en agressieve tonen.

Het is wel een beetje jammer dat alle bands zonder tussenpozen in twee verschillende zalen geprogrammeerd stonden, een korte pauze tussen de bands was meer dan welkom geweest.
Lucky Rocks Metalfest is met recht een feest te noemen. De sfeer is de gehele dag en avond uiterst goed en Lucky is doordat het meer een soort party centrum (inclusief cafetaria) is een uitstekende locatie.

Ik kijk al uit naar de volgende editie en ik vermoed velen met mij!

Foto’s (C) Kick Verhaegen