Delain – Moonbathers

Dit jaar viert de Zwolse female fronted symfonische metal band Delain hun 10 jarig bestaan. Het debuut album, ‘Lucidity’ 2006, werd goed ontvangen. 2016 is in meerdere opzichten een bijzonder jaar. Delain heeft veel getourd, vaak als headliner. Hun EP ‘Lunar Prelude’ kwam in het voorjaar uit. Onlangs volgde hun vijfde album ‘Moonbathers’. Binnenkort gevolgd door een geremasterde re-release van ‘Lucidity’. Op 10 December viert Delain dat hun debuut-album 10 jaar geleden uitkwam. De ‘10th anniversary show’ vindt plaats in Paradiso. Deze show wordt opgenomen om later hun eerste live DVD uit te kunnen brengen.

Mooie, vrij snelle opbouw van symfo naar metal tijdens het instrumentale intro van ‘Hands of gold’. Een aangenaam zware sound komt onder de snaren vandaan door Otto Schimmelpenninck van der Oije op bas, Merel Bechtold en Timo Somers op gitaar. Ondanks de power op haar stem is Charlotte Wessels niet geheel te verstaan omdat haar stem samensmelt met de muziek. Goede mix van symfo, rock/metal en soms een vleugje pop. De melodie zit al na één keer luisteren vast gekleefd in je hoofd. Een aantal regels wordt tot mijn verbazing gegrunt. Dit is niet te overheersend, en niet al te rauw. Toch zal het menigeen verbazen dat hier een dame aan het grunten is. Het is Alissa White-Gluz, leadvocalist van o.a. de Zweedse death metal band Arch Enemy. Gaaf symfonisch einde.

‘Fire with fire’ heeft een lekker strak gespeelde up-tempo start, waarbij de drums van Ruben Israel even op de voorgrond treden. Charlotte zingt in hoog tempo flinke lappen tekst weg. Live werkt dit nummer opzwepend, en nodigt uit tot interactie met het publiek. Vooral door het “Heyy… heyy… heyy” en thuis is dit één van de nummers waarbij het volume flink open gaat. Een onverwacht decrescendo. Lang duurt deze volume daling niet, want snel gaat Delain weer vol gas verder. Vrij strak gespeeld einde.

Queen, daar moet eigenlijk iedereen van af blijven. Delain durft het aan om ‘Scandal’ te coveren. Ik luister open minded en moet heel even denken wat ik er van vind. Het is even wennen, maar ik ben onder de indruk. Delain heeft van ‘Scandal’ een eigen, wat zwaardere versie gemaakt. Ook dit nummer zal live voor een vibe zorgen in de zaal. Delain’s versie eindigt plotseling. Conclusie: Zeer goede cover waarbij het einde mooier is dan het origineel.

Symfonische start van ‘The Monarch’. Het lange instrumentale stuk sluit hier goed op aan. De symfonische klanken krijgen eerst een wat poppy wending, overgaand in heerlijke melo-metal.
De wending naar een minimalistisch deel is mooi gecomponeerd. Charlotte zingt een paar zinnen, bijna geheel solo. Stemmen die als instrument worden ingezet zijn in harmonie met de muziek. Perfect aangevuld door Martijn Westerholt met enkele tonen van het keyboard. Het liefst had ik hier langer van willen genieten, maar het nummer sterft weg.

Op de momenten dat de muziek zachter is, is Charlotte woord voor woord te verstaan. Haar powerstem klinkt dan helder en/of teder. Prima mix van symfonische en melodische gedeeltes, of de iets zwaardere metal stukken. Al dan niet met een lichte poppy sound. Delain heeft hiermee een vrij eigen, en vooral toegankelijke sound. ‘Moonbathers’ is over het algemeen iets zwaarder dan zijn voorgangers. Hierdoor is het contrast tussen de symfonische/melodische en de metal gedeelten wat groter. Dit maakt Delain nog aantrekkelijker.

(8/10, Napalm Records)