Stick Men gevangen in de Nieuwe Nor
Muziekpodium De Nieuwe Nor in Heerlen had donderdag 13 oktober 2016 het illustere trio Stick Men te gast. Het was het tweede bezoek van dit drietal aan Heerlen. In 2014 kon men hier al getuige zijn van een onvergetelijk concert in het Parkstad Theater, in het kader van de Crimson ProjecKt tour.
Stick Men is een progressieve rockband. Drummer Pat Mastelotto en bassist Tony Levin vormden jarenlang de basis van de bij leven legendarische ritmesectie van de nog legendarischer band King Crimson. Op dit moment zijn ze ook lid van de meeste recente reïncarnatie van King Crimson die in een zeven mans formatie (met drie drummers!) op tournee is.
Mastelotto wordt wereldwijd door kenners vaak genoemd als een van de betere en innovatieve drummers van de progressieve rock; feit is dat we hier te maken met een autodidact die op een unieke manier elektrische en akoestische percussie weet om te smelten tot een bijzondere klankwereld. Levin, die wel muziek studeerde, beheerst buiten de contrabas, de gewone basgitaar, een buitengewoon instrument: de 12-snarige Chapman Stick. Levin heeft dit instrument de afgelopen dertig jaar onder de aandacht gebracht van het grote publiek. Markus Reuter is een componist / gitarist die een op de Chapman stick gebaseerde zelf ontworpen unieke touch stijl gitaar bespeeld. Reuter is een van de prominente leerlingen van King Crimson grondlegger Robert Fripp. De naam Stick Men refereert naar de bijzondere snaarinstrumenten die door Levin en Reuter naar later blijkt tot in perfectie beheerst worden.
De band start het optreden met ‘Hide The Trees’ van album ‘Deep’. Hiermee geven de heren meteen het visitekaartje af voor de avond: sterk wisselende drumpatronen leggen een basis waarop Reuter en Levin hun complexe muzikale stukken samen laten smelten tot de typische Stick Men sound. Enerzijds melodische stukken die afgewisseld worden met een kakofonie aan geluid en dissonante lijnen.
Het trio speelt gedurende bijna twee uur een bloemlezing van de eerste vier studio cd’s en een aantal nummers van het binnenkort te verschijnen ‘Prog Noir’. Wat gedurende het concert blijkt is dat dit trio hoge muzikale complexiteit in sommige composities combineert met metafysische songteksten refererend aan natuurkundige principes. Hoewel de gezongen boodschappen die met nummers als ‘Soup’ en ‘Plutonium’ worden verspreid tot nadenken stemmen gaven wij toch meer de voorkeur aan de instrumentale ondersteuning van deze boodschappen. Levin is zichtbaar verkouden, maar dat had geen impact op zijn inbreng in het geheel. Alleen zijn zang, niet zijn sterke punt, leed daar iets onder.
Naast het eigen werk was er ook ruimte voor een aantal covers. Het minimalistische Mirage van Mike Oldfield, een favoriet van de band, werd in een uitgesponnen versie met een hoofdrol voor Mastelotto uitgevoerd. Uit het rijk voorhanden King Crimson arsenaal werden slechts ‘Sartori In Tangier’ en ‘Level 5’ uitgevoerd. ‘Level 5’, een mengeling van snoeiharde rock en complexe prog was het hoogtepunt van de avond.
Wat het werk van Stick Men vaak zo intrigerend maakt is dat vanuit de basisstructuren van de meeste composities het ideaal improviseren is naar andere werelden. Dat werd o.a. bewezen met een sferische uitvoering van ‘Open’ dat meteen de afsluiting van de avond was. Wat de avond compleet zou hebben gemaakt was een b.v. ‘Lark’s Tongues In Aspic’. Over de hele linie een representatief optreden dat nog spannender had kunnen zijn door wat extra King Crimson covers te mengen met het eigen werk.
Foto’s (c) Hen Metsemakers
