Verbal Delirium – The Imprisoned Words of Fear
Zo’n 10 jaar geleden vormde toetsenist/zanger Jargon een groepje muzikanten om zich heen, om zijn composities op te nemen en live te kunnen vertolken. Verbal Delirium komt uit Athene en speelt alternatieve, experimentele prog-rock, met invloeden uit de ‘70’s. Delirium betekent: Vanwege koorts of geestelijk in de war zijn niet in staat zijn om helder kunt denken of praten.
In de loop der jaren zijn er heel wat band-wissels geweest. Op 7 okt kwam hun 3e album, ‘The Imprisoned Words of Fear’ uit.
‘Words’ heeft een zachte start, hoofdzakelijk verkregen door toetsen. Toetsenist Jargon doet ook de vocalen. Deze hebben een klassieke basis en matchen goed met de toetsen. Bovendien zijn ze goed gemixt. Doordat ook Nikos Terzis achter de toetsen zit hoor je laagje over laagje bij de toetsen. Over het algemeen zijn de laagjes, ook van de andere instrumenten, in balans. Aangename ‘70’s sound met royaal aanwezig orgelspel. Stelios ‘Primordial’ laat donderend drumwerk met dynamiek horen. Dit maakt ‘Images from a grey world’ tot een lekker rockende, soms vrij stevige track. Prima aangevuld door de snaren van George ‘La Trappe’ op bas. En George ‘K’ op gitaar.
Door de hoeveelheid aan stijlen in ‘The Decayed Reflection (A Verbal Delirium)’ is de structuur niet helemaal duidelijk. Van summiere disco tot aan Arabische invloeden. Er is van alles te horen. Soms maar enkele seconden. Om direct naar wat anders over te gaan. Doordat er details terug keren zit er wel iets van eenheid in. Maar dit gaat bijna verloren door de hoeveelheid invloeden. De chaos blijkt uit de tekst, maar wordt ook deels bedolven onder de hoeveelheid muziek.
Heldere zang en rustige, akoestische gitaarklanken in ‘Fear’. Meerdere instrumenten zetten een dromerige sfeer neer. De wendingen verlopen rustig en in harmonie. Op de achtergrond hoor je af en toe een fluit, bespeeld door Nikolas Nikolopoulos. Wendingen van minimalistisch naar lichte rock en anders om. Ineens komt de cello erdoor, wow. De orkestrale arrangementen zijn van gast muzikant Nikitas Kissonas. Jargon’s stem is teder en vol emotie. Even ben ik echt geraakt. Er komen meer strijkers bij, sneller en lichter dan de cello van net. Gaaf einde!
‘In Memory’ start met een vervelend krakend geluid en elektronische klanken. De eerste paar klanken laten zich het best omschrijven als een computerspelletje, waarvan ‘het muziekje’ vertraagd is. Jargon zingt met lage stem en zijn stem klinkt verdrietig. De muziek is te hard ten op zichten van de zang. De sound is te techno. Hierdoor gaat de emotionele lading van de tekst jammer genoeg grotendeels langs me heen. De bijgeluiden die er in gemixt zijn, helpen het nummer bijna om zeep. Zonder deze overbodige extra’s klinkt het even een stuk beter. Geraakt word ik niet. Dat was vast en zeker gebeurd als alles in balans was geweest. Bovendien zit er af en toe een hinderlijke resonantie in het geluid. In het ritme zijn metal invloeden verwerkt. Met techno sound. Een combinatie waar niet iedereen van houdt. Ik was redelijk enthousiast over dit album, maar dit 7e, en laatste nummer, het past absoluut niet in het totaal plaatje. De cijfermatige beoordeling zal hierdoor lager uitvallen, want ik moet het album natuurlijk als geheel beoordelen.
De geluidskwaliteit en hoe alles verdeeld is over de boxen is best goed. De vele stijlen door elkaar heen vormen een bijzondere melting pot. In deze potpourri is het verband niet altijd duidelijk. De onduidelijkheid blijft, ook na een aantal keer luisteren. Toch hoor je dat er zorg is besteed aan de opbouw van de nummers. Verbal Delirium weet mij met de betere nummers regelmatig te boeien.
(6,5/10, Bad Elephant Music)
