Borealis – World of Silence MMXVII
Soms brengen bands iets uit waarbij maar één vraag beantwoord moet worden: waarom? Dat geldt voor de meeste verzamelaars met “previously unreleased” tracks. Vaak is de eerste reactie dan: had dat zo gelaten. Er zal een reden zijn geweest om die tracks niet eerder uit te brengen – doorgaans een meer dan geldige reden. Daarnaast zijn er re-releases. Opgepoetste versies of nieuwe mixen. Over het algemeen voegen die nul-komma-nul toe aan het origineel. Hooguit is er de intentie om fans de zuurverdiende centen nog meer uit de zakken te kloppen. Fans kopen alles, immers. En dan is er deze schijf van de Canadese progrockers Borealis. Dit is geen re-release, maar een volledig opnieuw opgenomen versie van het – let u even op: GENIALE – debuutalbum ‘World of Silence’. De band is opnieuw de studio ingedoken en heeft alle tracks van het album uit 2008 opnieuw opgenomen. Een re-make dus.
Re-makes zijn maar heel zelden echt te pruimen. Die re-makes die wel te verteren zijn, voegen daadwerkelijk iets toe aan het origineel. Echte re-makes die niets minder zijn dan een kopie van het origineel, maar dan vervaardigd met de laatste technieken, zijn als slappe thee. Met zo’n zompig biscuitje ‘on the side’. De meligheid van dat kansloze kaakje probeer je weg te spoelen met smakeloos vocht en doet je slechts verlangen naar een versgebakken muffin en espresso zoals alleen Italiaanse barista’s die weten te bereiden. Iets dat wel smaak heeft.
Waarom? Dat is de vraag. Luister op YouTube eens naar het origineel van ‘World of Silence’. Een heerlijk transparant geluid waarin je elke noot hoort. De toetsen overheersen nergens, maar maken het geluid wel mooi vol. De gitaren klinken lekker scherp. Een zanger die nog op zoek is, maar wel met passie zingt. Nergens wordt de sound zompig.
En dan is er deze re-make ‘2017’. De titeltrack staat in deze versie – zoals de meeste tracks op deze cd – in een andere toonsoort. Dat komt de song alleen maar ten goede, gaat het nog dreigender door klinken. Daar stopt het goede nieuws. Door de toetsen nu op het mengstandje ‘a lot of strings and even more choirs’ naar voren te halen in de mix, ontstaat een ondoordringbare muur van geluid. De gitaren klinken ineens een stuk doffer, dat lekkere scherpe randje in het origineel is eraf. En blijkbaar was het ook nodig om het galmkanon onder de snaredrums te monteren zodat elke slag als een kanonschot klinkt. Tot overmaat van ramp heeft zanger Matt Marinelli ineens bedacht dat hij veel theatraler moet gaan zingen, met als resultaat dat elke noot nu klinkt alsof het uit het diepste van de lichamelijke krochten moet komen. De luisteraar vraagt zich vertwijfeld af of het echt dezelfde vent is die hier staat te zingen: line up checken en… jawel. Niet doen dus. Het is dat schepje er bovenop waar dat schepje echt pure overkill is.
Waarom? In hemelsnaam: waarom? Het originele album was – let u weer even op? – een FAN-TAS-TISCH album. Een muzikaal hoogstandje, gemaakt door meer dan virtuoze muzikanten met een onwaarschijnlijke beheersing van hun instrumenten. Prachtig uitgewerkte melodieën, gitaarlicks om je vingers – sorry voor de woordgrap – bij af te likken, krachtige, originele drumpartijen. En juist de toetsen maakten dat debuutalbum echt helemaal af. Nu maken ze de re-make af, maar dan op een andere, minder positieve manier. Het is teveel. Veel te veel. ‘World of Silence’ was briljant met geniale songs als ‘Lost Voices’ en ‘The Afterlife’. Potdomme: ‘The Afterlife’. Een monument van een track. Symfonische metal op haar allerbest. Alleen daarom scoort deze plaat nog een vijf – vanwege dat origineel dat ook nog gewoon te krijgen is. Deze re-make is erger dan slappe thee.
In de begeleidende persverklaring meldt de band in 2017 nog zo’n re-make in de planning te hebben: het album ‘Fall from Grace’ uit 2011. Ai. Gelukkig melden ze ook dat ze met nieuw materiaal bezig zijn dat eveneens in 2017 uit moet komen. Gezien de kwaliteit die Borealis in huis heeft, moet dat weer een topalbum worden. Laten we daar dan maar op wachten.
(5/10, Suburban Records)
