Navarone viert ‘Oscillation’ in een bomvol, kolkend Doornroosje

In eerste instantie zou Oscillation al op 22 oktober van het afgelopen jaar uitgebracht worden. Doornroosje was afgehuurd en de publiciteitsmachine was al gaan draaien. Op 5 september lazen de fans het volgende cryptische bericht op Facebook: “Lieve lieve allemaal, Vanwege diverse redenen hebben we helaas moeten besluiten om de release van ons nieuwe album, en de release-show van 22 oktober a.s. in Doornroosje, te verplaatsen naar vrijdag 20 januari 2017.” Het bericht werd afgesloten met “We beloven het in januari meer dan goed te maken. Het uitstel heeft de fans waarschijnlijk alleen maar hongeriger gemaakt. Doornroosje was weken van tevoren al stijf uitverkocht.

Maxazine waardeerde ‘Oscillation’ eerder met een dikverdiende 9. De verwachtingen zijn daarom bijzonder hooggespannen.

Donnerwetter

Donnerwetter is zo’n band die zich in geen enkel hokje laat vangen. Volslagen eigenzinnig en authentiek speelt het Arnhems-Nijmeegse viertal “Psychedelische roots met het venijn van punk”. Rocco Ostermann en Wout Kemkens kennen we ook van hun andere, zwaar psychedelisch rockende band, Shaking Godspeed. Drummer Mike Visser en toetsenist Matthijs Stronks sturen de soms bijna uit de bocht vliegende explosies van beide heren steeds weer stoïcijns in goede banen.

Aan het begin van de show voel je in het publiek wat onwennigheid, “Wie is die grote man met zijn nog grootsere gebaren en indringende blik?” lijken mensen te denken tijdens ‘Ego’ waarin Rocco gelijk het gehele podium bestrijkt en zijn vocalen kracht bijzet met grootse, expressieve gebaren. Al snel slaat deze verbazing om in bewondering.  ‘Ego’ is in al zijn eigenzinnigheid ook een heel mooi pakkend nummer. En met de dwingende groove van ‘Dance’ heeft Donnerwetter het publiek te pakken, er wordt gesprongen, gedanst en instemmend met het hoofd geschud, maar niemand kan stil blijven staan. Als Rocco dan ook nog ‘Trumpoline’ opdraagt aan “Die volslagen idioot die vandaag in het Witte Huis trekt” gaat gejuich op in het publiek. ‘Trumpoline’ opent met een deuntje dat klinkt als een speeldoosje maar al snel wordt het urgenter en kwader dan ooit. De prachtige ode aan Johan Cruyff, het instrumentale ‘14’ klinkt als de filmmuziek van een zwart-wit western. Het lekkerste bewaart Donnerwetter voor het laatst. ‘Silent One’ is rauw, krachtig, gedreven en liefdevol tegelijk. ‘Silent One’ eindigt in een ziedende jam. Doornroosje blijft ademloos achter. En dan moet de hoofdact nog spelen…..

Navarone

De lat ligt dus bijzonder hoog voor het Amsterdams – Nijmeegse vijftal. Mocht er al spanning zijn bij Kees, Roman, Bram en Robin, dan is daar bij hun opkomst weinig van te merken. Als ze op het onverlichte podium hun instrumenten hebben omgegespt flitst met de eerste majestueuze riff het licht aan en valt de enorme backdrop met het nieuwe bandlogo. Met opener ‘Snake’ wordt de toon van de show gezet.  Navarone is krachtiger en overtuigender dan ooit. ‘Snake’ klinkt duister en loodzwaar met de gitaren van Kees en Roman in de hoofdrol.  In het onbedaarlijk funky ‘Showtime’ grijpen Robin en Bram de hoofdrol met een onweerstaanbare groove. De heerlijke soulvolle vocalen van Merijn maken het af.

Het is de album release show van ‘Oscillation’ zodat de nadruk op het nieuwe album ligt. Met de nummers van eerdere albums die Navarone deze avond speelt krijgen we toch een idee van de nieuwe liveshows van de band. Knallers als ‘Black and Blue’, ‘Indigo Blue’en ‘Red Queen Effect’ worden bijna vanzelfsprekend gespeeld en pareltjes als ‘Leave’ en ‘December’ sluiten naadloos aan op de akoestische kant van ‘Oscillation’. Opvallende afwezige is het epos ‘Sage’.

De show is bijzonder mooi opgebouwd. ‘Unmistakably Everything’ volgt bijna al vanzelfsprekend op ‘Leave’. Het nummer is op plaat al een pareltje, maar krijgt live met de gloedvolle vertolking van Merijn nog een extra dimensie. Kippenvel! Met het epische ‘Free Together’ heeft Navarone waarschijnlijk een nieuwe klassieker in handen. Met de spatzuivere zang van Merijn, Roman en Robin steekt Navarone de grootmeesters van Crosby, Stills, Nash & Young naar de kroon. Langzaam zwelt de muziek aan tot de break waarna er een hele nieuwe energie ontstaat en Merijn helemaal losgaat. Hét hoogtepunt van de show. ‘Chrome’ is misschien wel het meest avontuurlijke nummer op Oscillation. Niet de gitaren, maar Robin’s  beats vormen de ruggengraat van het nummer. Heel anders en toch overduidelijk Navarone.

Merijn kondigt ‘December’ aan als het liedje waar het allemaal mee begonnen is. Het heeft overduidelijk nog niets aan relevantie ingeboet. Al bij het eerste gitaarloopje van Kees barst luid gejuich uit en Doornroosje zingt massaal mee. ‘December’ is een klein, bijna lief liedje, waarbij de ingehouden kracht van de band voelbaar is en als het dan ontploft wordt je overspoeld door de macht van een Navarone in topvorm. Als Doornroosje dan massaal “staring out the window, it’s raining outside, leaves are falling down into a darker shade of white” fluistert om het lied af te sluiten kan Merijn alleen ademloos er het zwijgen toe doen. Hierna is het tijd om weer vol gas te geven met onder andere het dynamische ‘Indigo Blue’, het catchy ‘Step By Step’ en live klassieker ‘The Red Queen Effect’. Navarone sluit de reguliere set af met het ultieme meezing nummer ‘Wander’ waarbij Merijn met zichtbaar plezier het meezingvolume van het publiek stuurt alsof hij een volumeknop bedient.

De toegift opent met de bombast van ‘Days of Yore’. Muren van gitaren, Merijn’s sublieme uithalen en een magistrale solo op Kees’ flying-V vormen de ingrediënten van een nieuwe epische afsluiter van de Navarone show. Alleen niet deze keer, nu worden we nog getrakteerd op het heerlijk groovende ‘Lonely Nights’ waarin band en publiek nog één keer de longen schor zingen en samen het nieuwe album vieren.

Tenslotte

De lat lag bijzonder hoog voor Navarone. Maar bijna vanzelfsprekend weet Navarone de gespannen verwachtingen van het publiek te overtreffen met een geweldige rockshow. Energiek, muzikaal en vooral enthousiast neemt Navarone Doornroosje vanaf de eerste riff van ‘Snake’ tot aan de laatste noot van ‘Lonely Night’s in een stevige houdgreep. De tijd en aandacht die mannen na afloop aan hun fans geven met het zetten van handtekeningen is tekenend. Navarone is authentiek en heeft als band een reuzenstap gezet met haar derde album.

Fotografie: Ariane van Ginneke