Nord – Alpha

Nee. Deze Deense mannen zijn bepaald geen pretbekjes. Op deze EP schetsen ze in vier songs een tamelijk donker, onheilspellend toekomstbeeld van de wereld en de mensheid. Dat gaat van een smeltende ijskap tot onderdrukking door bloeddorstige machines. En uiteindelijk gaan we allemaal hartstikke dood. Nou. Dat dus. Gezelligheid troef. “They lie – we fucking die”. Da’s de opening van Alpha, eigenlijk een soort mini-conceptalbum. Het laatste nummer op de EP is ‘Omega’. De eerste en de laatste letter en doorgaans de aanduiding van het begin en het einde. ‘Omega’ schetst die eindwereld: met machines die zich voordoen als mensen, als een soort ‘superras’ dat een nieuwe wereldorde schept.

“Tissue
surrounds the metal core
They’re imitating human emotions
Tricking us to obey”

Omdat normale stervelingen hier niets tegen kunnen doen, eindigt het nummer met een soort smeekbede: laat het dan maar eindigen. ‘Omega’. Maar voordat we op dat punt zijn beland, hebben we al drie nummers gehad. ‘Killing the Marshalls’, ‘Rosehip Garden’ en ‘Restless’. Het thema is in alle nummers hetzelfde: de mensheid gaat eraan. En natuurlijk gaat dat niet zonder slag of stoot. De teksten roepen op tot opstand, maar het zal een zinloos gevecht zijn. Amechtig hijgen de soldaten, het bloed vloeit rijkelijk, de gifbeker leeggedronken, de hele hut staat in lichtend hellevuur en uiteindelijk is het allemaal klaar. Zucht.

Het zou dit soort bands toch echt sieren als ze eens wat meer originele thema’s zouden aansnijden of het ‘we gaan allemaal naar de kloten’-thema origineler zouden uitwerken. Let wel: we hebben het hier niet over death metal – dat genre is onlosmakelijk verbonden met dit thema – maar over progressive metal. Je verwacht op een of andere manier iets meer diepgang. Ook muzikaal overigens. Want ook daar laat Nord nou niet echt horen dat ze iets toevoegen aan de scene. Het intro van ‘Kill the Marshalls’ is nog veelbelovend, maar al snel valt het combo ernstig door de mand qua originaliteit. Dat grunten en screamo van frontman Bjarne Brogaard Matthiesen gaat echt nergens over. Je hoort in de coupletten dat de man over een mooie zangstem beschikt, maar ja… daar ga je de oorlog in de metal niet mee winnen. Dus forceert Matthiesen hoorbaar alles dat je als mens kunt forceren. Gokje: live houdt hij dit precies vier nummers vol zonder ernstige beschadiging aan de stembandjes op te lopen.

Songopbouw, melodielijnen, double bass-drumpartijen: het wordt domweg nergens echt spannend. Beste nummer op de EP is ‘Rosehip Garden’ waar de rozenbotteltuin als metafoor wordt gebruikt voor een plek waar je echt niet wilt zijn. In de break klinkt Matthiesen heel even als een soort Robert Smith van The Cure en uitgerekend dat is het beste, meest verrassende stukje. Maar… ach… vernieuwend. Nee. Wordt je als luisteraar uit je stoel geblazen? Nee. Het helpt ook niet dat bijvoorbeeld de gitaarsolo’s ongelooflijk vlak zijn. Juist in dit genre verwacht je toch een behoorlijke virtuositeit in de leads, maar het blijft allemaal heel veilig in pentatonische toonladdertjes. Tempowisselingen – gewoon in vierkwartsmaat – worden niet per definitie interessant door de sec de tempowisseling. Bij een tempowisseling is het wellicht een idee om ook een ander akkoord aan te slaan in plaats van de open E.
Sorry. Maar hier gebeurt echt te weinig om het bloed aan de kook te brengen. Te vlak. Te middelmaat.

(40/100, Inverse Records)