King King overtreft zichzelf in De Bosuil.
De Brit Sean Webster begon als tiener met gitaarspelen. Zijn debuutalbum dateert uit 2004. Zijn nieuwste album, ‘Leave your heart at the door’ komt 24 februari uit. Vanavond, 9 februari, is Sean Webster support act voor King King. Hij opent met ‘Give me the truth’. Bassist Bart Kamp is geen backing vocalist, maar hij zingt de tekst wel mee. De mannen staan met plezier op het podium. Maar komen meer los bij ’Thrill has gone’. Sean laat hier een mooie, eigen versie van horen. Joel Purkess drumt met ruime, krachtige slagen. Is er een zachter gespeeld stuk, dan past hij zijn volume aan. Sean’s gitaarwerk komt dan extra goed uit. Een deel van het publiek kletst door deze zacht gespeelde delen heen. De tempo–en volumewisselingen in de muziek worden perfect gespeeld. De ballad ‘Slow dancing in a burning room’ wordt zeer goed vertolkt. Sean heeft een warme kleur stem in de rustigere nummers. Als hij luider zingt, klinkt zijn stem een tikje rauwer. Prima match. Jammer dat hij niet geheel verstaanbaar zingt. Ook tijdens het up-tempo ‘You got to go’ vormt het orgelspel van Hilbrand Bos een mooie aanvulling. Als laatste wordt ‘Til summer comes around’ van zijn nieuwe album gespeeld . Dit mooie nummer belooft veel goeds! Fans hebben geluk: het album is al klaar dus vanavond al te koop.
De afgelopen vijf jaar won KingKing, de band van Alan Nimmo, nogal wat prijzen tijdens ‘The British Blues Awards’. Waaronder die van beste band. Vorig jaar werd hun album ‘Reaching For The Light’ als beste album bekroond en ‘Rush hour’ als beste song. Zeker voor een doordeweekse avond is het behoorlijk vol in De Bosuil. Alan is fan van de band Free. Geen wonder dat ‘Alright now’ door de speakers klinkt. Direct zingt het publiek mee. De mannen komen één voor één het nog donkere podium op. Alan als laatste. Er is nog geen noot gespeeld, maar de sfeer is direct super.
Enkele maanden geleden is Alan geopereerd aan zijn stem. Dat dit goed verlopen is blijkt bij ‘Lose control’, het openingsnummer. Alan is nog steeds woord voor woord te verstaan, zijn stem heeft genoeg power. In ‘Wait on time’ is een mooie rol weggelegd voor toetsenist Bob Fridzema. Alan staat tegenover Bob te spelen. Alan en Bob hebben een smile van oor tot oor. Wat kunnen deze mannen genieten! Ook de fans genieten met volle teugen. Zodra de eerste noten van ‘Rush hour’ gespeeld worden klinkt er applaus uit de zaal. Dit is één van de nummers waarop we hebben gewacht. Enkele fans zingen de complete tekst mee. Tijdens het rustigere stuk gaat drummer Wayne Proctor helemaal op in de muziek en speelt met half gesloten ogen. Alan laat zijn gitaar even met rust en vraagt ons om “Ohoho, Ohoho” mee te zingen. Dat doen we vol overtuiging. Alan’s ogen twinkelen ervan en bedankt ons voor het meezingen.
Door de tempo- en volume wisselingen is ‘Long history of love’ extra mooi om live te spelen. Gedurende een langzamer stuk staat Alan naast bassist Lindsay Coulson te spelen. Beiden genieten, ieder op hun eigen manier. Als het tempo –en volume in de muziek wat hoger zijn, gaat Alan helemaal los. Na een decrescendo klinkt Alan’s stem zacht en teder. Ik geloof ieder woord dat hij zingt. Heel terecht krijgt King King een daverend applaus. Tijd voor iets serieus: Alan draagt ‘You stopped the rain’ op aan een veel te jong overleden vriendin van Lindsay. Op het moment dat er zachter gespeeld en gezongen wordt, is het publiek grotendeels stil. Alan is zichtbaar dankbaar en geeft ons een handkusje.
‘Stanger to love’ bevat één van de allermooiste momenten van de avond. De start heeft een redelijk volume en tempo. Waar fans op hopen gebeurt: Alan staat aan de rand van het podium. Hij gaat alsmaar zachter en zachter spelen. Vanuit de zaal klinkt er “Sssstt”. Even later is iedereen muisstil. Alan speelt pianissimo, dus heel zacht. Zelfs zó zacht dat je een speld kunt horen vallen. Dit zijn pure, magische minuten, waarin we betoverd worden. De opbouw naar volle bak tempo en volume duurt slecht enkele seconden. Dit is grandioos, drie lagen dik kippenvel! De stilte is verdreven, de magie is gebleven. Hiermee eindigt het optreden. King King bedankt zijn fans en verdwijnt van de buhne. Daar zijn we het absoluut niet mee eens. Er wordt geklapt, gejuicht en gejoeld. We willen méér. Het vrolijke ‘Let love in’ is de toegift. Wayne drumt het intro. De andere mannen klappen, wij volgen hun voorbeeld. Alan vraagt ons het refrein mee zingen, hij zingt een regel voor. Wij zingen hem na. En zo eindigt deze geweldige avond. Ook maart 2016 zag ik King King in De Bosuil, toen imponeerde ze op sublieme wijze. Toch hebben ze het voor elkaar gekregen om zichzelf te overtreffen.
Foto’s (C) Hen Metsemakers
