Luxor Live valt als een blok voor the Delta Saints

The Delta Saints, “uit Nashville Tennesssee”, zoals zanger Ben Ringel niet vaak genoeg kan benoemen, timmeren al sinds 2007 aan de weg. De band heeft inmiddels 3 studio albums, een live dvd en een live cd op haar naam staan. In april 2017 komt album nummer 4 uit. Maar de band heeft haar trouwe aanhang vooral te danken aan eindeloos toeren. De heren doen gemiddeld 200 shows per jaar verdeeld over de Verenigde Staten en Europa. Overal spelen the Delta Saints de zalen plat. Vanavond is het Arnhemse Luxor Live aan de beurt.

De sfeervolle voormalige bioscoopzaal is gezellig vol als de leden van the Delta Saints zonder veel drama het podium betreden. Het nieuwe album, ‘Monte Vista’, komt pas in april uit, maar de band put tijdens de show al volop uit het nieuwe album. Nieuwe nummers als ‘In Your Head’, ‘Young & Crazy’ en de nieuwe single ‘California’ worden met gejuich ontvangen. Met deze nummers wordt al snel duidelijker dat the Delta Saints nog meer rock in hun rijke mix van muziekstijlen mixen. Maar het feest in LuxorLive komt pas los tijdens de fenomenale uitvoering van ‘Drink It Slow’. De groove is onweerstaanbaar, Ben gaat los op zijn dobro. ‘Drink it Slow’ ontploft als bassist David zijn snaren teistert met een waanzinnige solo, waarna de band helemaal losgaat in een uitgerekte jam.

The Delta Saints eren de vorig jaar overleden David Bowie met een gedreven uitvoering van ‘The Man Who Sold the World, waarin de ingehouden intensiteit in de stem van Ben de hoofdrol speelt. ‘Space Man’ is volgens Ben ook een David Bowie song, alleen niet van Bowie, maar over hem. Een prachtig, respectvol en vurig eerbetoon aan een van de grootste muzikale krachten. Het onheilspellende ‘Sometimes I Worry’ heeft nog niets aan zeggingskracht verloren. De urgente zang van Ben en vooral de intens duistere solo van Dylan kruipen onder je huid. De onweerstaanbare groove van ‘Heavy Hammer’ zet LuxorLive in beweging. De ritmetandem, bestaande uit Vincent en David eisen een hoofdrol op met hun sexy rollende ritmes.

In ‘Burning Wheels’ put the Delta Saints uit de funk rock uit de jaren 70, Ben’s geweldige soulvolle strot draagt dit nummer. Het epische ‘Dust’, vertelt het verhaal van Ben’s opa tijdens de zogenaamde Dust Bowl uit de jaren 30. Onheilspellend, intens en rauw wordt ‘Dust’ een van de hoogtepunten van de show. Het swingende, jazzy ‘Death Letter Jubilee’ sluit de reguliere set af. Het speelplezier spat van het podium af en steekt het publiek aan. Dat daarop hartstochtelijk meezingt en danst. Het prachtige ‘Butte la Rose’ opent in al haar puurheid en intensiteit de toegift. The Delta Saints maken het af met de onweerstaanbare groove van ‘Light Me a Cigarette’, band en publiek geven nog één keer alles.

The Delta Saints is zo’n zeldzaam muzikale band waarbij alles lijkt te kloppen. Van de rake klappen van Vincent via de stijlvolle keys van Nate, de stuwende bassen van David naar de grootse gitaarriffs van Dylan tot de fenomenale strot van Ben, alles past in elkaar. Of de band nu een traditionele blues speelt of knetterharde rock, altijd klinkt het natuurlijk en vooral als the Delta Saints. Zien is geloven. Het publiek in LuxorLive is in ieder geval volledig om.

Fotografie: Ariane van Ginneke