Warbringer – Woe to the Vanquished

Het Amerikaanse thrash-combo Warbringer stapte ‘binnen’ zo rond 2004, een tijd dat de klassieke vorm van thrashmetal waarmee velen van ons zijn opgegroeid, volgens boze tongen op sterven na dood zou zijn.
Dapper trok Warbringer ten strijde en roeide redelijk voorop samen met bands als onder andere Havok, Evile en Municipal Waste in de nieuwe golf van ‘Old School’ thrash metal. Het legt, de door zanger John Kevill aangevoerde band (en tevens enige constante factor), geen windeieren want er wordt door de jaren heen over de gehele wereld getoerd met grote namen als Exodus, Kreator, Arch Enemy, Overkill, Nevermore, (ons eigen) Pestilence en vele andere populaire acts.

Ondanks dat Warbringer enkele zeer aardige platen heeft uitgebracht met ook nog eens kundige mensen als Gary Holt (Exodus-/Slayer gitarist) en Steve Evetts (o.a. Sepultura producer) achter de knoppen en met de reeds genoemde tours, is het de band tot op heden niet gelukt om door te stoten naar de ere-divisie van de thrash metal. Deels zal dit te wijten zijn aan het feit dat de gevestigde orde van het thrash metal genre de laatste jaren weer klaarwakker is en hardnekkig weigert de ‘troon’ af te staan door de ene na de andere knaller op de markt te brengen. Andere redenen kunnen zijn dat het binnen de band een (terug)komen en gaan is van bandleden of…misschien ligt het wel aan het o zo mooie ideaal om muzikaal gezien het reeds in de tachtiger jaren geplaveide muzikale pad te gaan bewandelen en daardoor net tekort te schieten in originaliteit. Of het vijfde album (de eerste voor Napalm Records) ‘Woe to the Vanquished’ daar verandering in gaat brengen is nog maar de vraag.

‘Silhouettes’ gevolgd door het titelnummer openen het album zeer degelijk. Veel geweld, vette thrashriffs doorspekt met lekkere solo’s van de gitaristen Chase Becker en Adam Carroll (die ook een tijdje heeft gedrumd in de band). Het is eigenlijk precies wat we gewend zijn van Warbringer niets meer en niets minder. ‘Old School’ thrash, goed gespeeld, goed geproduceerd en voorzien van de nodige tempowisselingen maar wel zo dusdanig dat we bij het derde en respectievelijk vierde nummer ‘Remain Violence’ en ‘Shellfire’ afvragen “waar en wanneer heb ik dit eerder gehoord?”.

Pas na ‘Descending Blade’, liedje nummer zes op deze plaat, wijkt Warbringer af van het continue door hen gevolgde pad. Ondanks dat de Schmier (Destruction) of nog beter gezegd Rob Urbinati (Sacrifice) achtige hoge gilletjes in de zangstijl van Kevill aanwezig blijven gooit de band bij ‘Spectral Asylum’ het roer om. Meer melodie, minder snelheid maar tevens ook meer duisternis en doom. Ook het voorlaatste nummer ‘Divinity of Flesh’ laat een ander Warbringer horen dan dat we gewend zijn, een kort en krachtig nummer…melodieus, voorzien van semi blastbeats ondersteund door lekker twin gitaarspel geheel volgens N.W.O.B.H.M. traditie op een basis van vette thrashmetal.

Het laatste nummer op dit album ‘When the Guns Fell Silent’ klokt ruim boven de tien minuten en dat is een gedurfde zet van Warbringer. Het nummer laat door de afwisseling en het de ingetogen opbouw niet specifiek de muziekstijl horen waar Warbringer voor staat maar wel dat de band bestaat uit uitstekende muzikanten.

‘Woe to the Vanquished’ pakt voornamelijk punten op stijl en de zeer goede uitvoering er van, maar Warbringer zal ook met deze release op zak (helaas) niet promoveren naar een hogere divisie!

(77/100, Napalm Records)

• Silhouettes
• Woe to the Vanquished
• Remain Violent
• Shellfire
• Descending Blade
• Spectral Asylum
• Divinity of Flesh
• When the Guns Fell Silent