Final Coil – Persistence Of Memory

Final Coil is een engels gezelschap. Na een zoektocht naar hun eigen geluid, en de release van twee Ep’s in 2014 en 2015 is het nu tijd voor hun debuut album ‘Persistence Of Memory’. Op dit album nemen ze je mee in hun passie. Het is volgens hen een emotionele reis die je brengt in het hart van duisternis.

Met duistere, dreigende gitaren wordt het album geopend. ‘Corruption’ begint rockend en veel belovend. Het nummer kent een mooi vol geluid en de vocalen van Phil Stiles passen goed bij de neergezette sfeer. De rauwe gitaarsolo geeft het nummer nog net wat meer glans. Het is een prima openingsnummer, wat de nieuwsgierigheid naar de rest van het album zeker weet te wekken. Het nummer ‘Dying’ is zo’n liedje dat je bij de eerste klanken doet denken aan de MTV unplugged sessie van Nirvana. Het is heel rustig. De op de voorgrond aanwezige bas van Jola Sites, zorgt voor een duistere sfeer. De inbreng van elektrische gitaren, geven het nummer net wat meer en zorgen dat het niet saai wordt.

Met een goede opbouwende intro die overgaat in fijne rock is toch wel de hoofdrol weggelegd voor Phil Stiles en Richard Awdry op de gitaren in ‘You Waste My Time’. Het is de subtiele verhalende lijn van de gitaren, solo’s in combinatie met rauwe rockende stukken die dit nummer muzikaal naar een hoger niveau tillen. Het is het vierde nummer op het album, wat ondertussen door de monotone vocalen saai begint te worden. Het toffe gitaarspel is dan ook meer dan welkom. De energie die het gitaarspel weet te brengen in ‘You Waste my Time’ wordt gelukkig vastgehouden in ‘Myopic’, wat ook een lekker rauw randje heeft. De tempowisselingen waar in de rustige stukken de focus ligt op de vocalen hadden niet persé gehoeven. Juist omdat de band hier meer lijkt te wisselen met zanglijnen.

In ‘Spider Feet’ gebeurt er zeker muzikaal veel. Met veel tempowisslingen, de break waarin de bas op de voorgrond treedt en bijna psychedelisch gitaarspel. Helaas blijft het saai als geheel door de monotone zang. ‘Moths To The Flame’ lijkt wat meer pit te hebben. Met fijne riffs die wat meer energie brengen. De overgangen naar de rustige mooie stukken is niet heel storend en muzikaal zelfs erg goed gedaan. Toch komt het nummer niet helemaal los, door wederom de vocalen die ondertussen saai genoemd kunnen worden. Het album eindigt met het rustige ‘Alienation’. Het is heel langzaam, tot een de versnelling op driekwart van het nummer waar het nog even lekker rockt. Het nummer heeft een mooi vol geluid en is uiterst subtiel opgebouwd.

‘Persistence Of Memory’ is een redelijk goed debuutalbum. Het is muzikaal gezien zit het zelfs erg goed in elkaar. Het straalt rust uit, heel veel rust. Het voelt als geheel zelfs een beetje saai. Dit komt zeker niet door het muzikale gedeelte, dat is juist uiterst subtiel en technisch, maar het zijn de vocalen waar veel meer had kunnen gebeuren. Phil Stiles heeft een prima stem, maar het lijkt of hij zich enorm inhoud en geen variatie durft te brengen. Final Coil zou met meer diversiteit op de vocalen een beter geheel neer kunnen zetten. Wat minder duisternis en wat meer spontaniteit zou de band niet misstaan.

(60/100, Wormholedeath)

Tracklist:
• Corruption
• Dying
• Alone
• You Waste My Time
• Myopic
• Failed Light
• Lost Hope
• Moths To The Flame
• In Silent Reproach
• Alienation