Attila (nl) – Devil’s Carnival

Ad Keepers | 10 August 2023 | CD | No Comments

Attila is een metalband van eigen bodem die inmiddels al 40 jaar bestaat. In deze periode brengen ze meerdere albums uit in eigen beheer. Vanaf eind jaren 90 ligt de band een tijdje op zijn gat om in 2016 weer terug te keren onder de naam Attila. ‘Devil’s Carnival’ is Attila’s 6e album en deze wordt uitgebracht door platenlabel No Dust Records. De band heeft de naam aangepast en is op de streamingsdiensten te vinden onder Attila (nl). Niet onverstandig aangezien er minstens 5 andere bands met de naam Attila bestaan.

Het album opent met titeltrack ‘Devil’s Carnival’. Het tempo ligt lekker hoog met een midtempo refrein en een fijn progressief middenstuk. Iets waar Attila veel gebruik van maakt en dit album dus ook interessant maakt voor de iets avontuurlijker ingestelde metalfan. Ook het circusachtige in- en outrootje maakt me blij en doet me denken aan het introotje van Toxik’s ‘World Circus’. ‘Die Is Cast’ begint rustig met wat gitaargetokkel en tom-wisselingen en wordt naar het einde toe sneller met een gitaarriff die wel verdacht veel lijkt op die van ‘Analog Kid’ van Rush. Ik vermoed trouwens dat zanger/gitarist Herbie Vanderloo Alex Lifeson als één van zijn grote voorbeelden heeft. Met name het solowerk ligt in dezelfde stijl als deze gitarist van Rush.

‘I Am’ is een wat heavier nummer dat doet denken aan Black Sabbath’. ‘My Dyin’ Friend’ is ook als single uitgebracht en begint met een kloppende hartslag. Het tempo ligt wisselend hoog en midtempo en eindigt met het geluid van een flatline waardoor we wel mogen concluderen dat de vriend daadwerkelijk gestorven is. ‘Down The Drain’ is weer redelijk progressief. Veel Rush-invloeden, na de gitaarsolo wordt het weer wat steviger en komen de metalfans weer aan hun trekken. ‘Sweet Redemption’ is behoorlijk stevig en het minst progressieve nummer van het album. Op het einde van het nummer gaat Herbie Vanderloo nog wel even los met een mooie gitaarsolo.

‘Imminent Death’ is weer wat avontuurlijker met een mooie zweverige gitaarsolo. ‘Forgive & Forget’ is weer old-skool metal zonder al te veel poespas. ‘Fruit Of The Poison Tree’ is een swingend metalnummer wat me aan Mordred doet denken. Afsluiter ‘Hattrick’ is een instrumentaal nummer met een gesproken outro. Hierna volgen nog 2 versies van respectievelijk ‘My Dyin’ Friend’ en ‘Devil’s Carnival’ die mijns inziens totaal overbodig zijn en beter op een B-kant van een single hadden kunnen staan. Ik had liever 2 andere nummers gehoord in plaats van deze versies. Vooral de speciale versie van ‘Devil’s Carnival’ verschilt vrijwel niet van de normale versie. Mijn oordeel is vrij streng. Spelen kunnen de heren, dat leidt geen twijfel. Maar na 40 jaar is er vooral compositorisch nog een hoop werk aan de winkel. De overgangen in de nummers klinken vaak geforceerd en daardoor klinkt het allemaal wat rommelig. Ook door de zeer matige productie klinkt het allemaal wat rommelig. Een wat heldere sound had de nummers meer goed gedaan. Verder ben ik niet zo gecharmeerd van de stem van Herbie Vanderloo maar dat is natuurlijk een kwestie van smaak.

Beste nummers van het album vind ik het Sabbath-achtige ‘I Am’ en het funkmetal nummer ‘Fruit Of The Poison Tree’ juist omdat deze nummers niet klinken als Rush. Ik kan dit album aanbevelen aan mensen die liefhebber zijn van het gitaarspel van Alex Lifeson en metal liefhebbers die niet veel waarde hechten aan een goed geluid. Mede door de matige productie kom ik uit op een schamel zesje, met een beter geluid had ik ‘Devil’s Carnival’ zeker 1 tot 1,5 punt meer gegeven (6,2/100) (No Dust Records)