Cityrock doet het Klokgebouw op haar grondvesten trillen

Cityrock is in 2014 ontstaan als een zusterfestival van Into The Grave in Leeuwarden. In 2016, tijdens de 3^e editie, is het festival een eigen leven gaan leiden. Deze jaargang is een zusje bijgekomen. Op vrijdag 8 september strijkt Cityrock namelijk neer in Eindhoven, waarna het hele circus een dag later het geheel nog eens dunnetjes overdoet in Leeuwarden. Loudnoise, de organisatie van het festival, is er weer in geslaagd een gevarieerde line-up samen te stellen.

Navarone

Het Nijmeegse Navarone bracht begin dit jaar haar derde album uit. Op Navarone lijkt geen maat te staan, de band wordt per album beter. Navarone paart seventies rock aan grunge en alternative rock uit meer recente periodes. Zijn de platen van Navarone goed, live is de band al jaren een sensatie op binnen-  en buitenlandse podia.

Navarone bijt het spits af, om 5 uur, als veel mensen nog van het werk moeten komen. De immense hal in het Klokgebouw is dan ook nog rustig wanneer Nancy Sinatra’s ‘These Boots are Made for Walkin’ de band aankondigt. Navarone opent met het bloedmooie en intense ‘Indigo Blue’ waarin Merijn gelijk laat horen een van de allerbeste rockzangers van dit moment te zijn. Heel hoog, heel hard en krachtig, hij lijkt er zijn hand niet voor om te draaien. In een korte set van 40 minuten passen natuurlijk niet alle publieksfavorieten. Maar meezingkanon ‘Wander’ mag natuurlijk nooit ontbreken, evenals de allereerste single van de band: ‘The Red Queen Effect”, knallende funkrock die zich gelijk in je brein nestelt. Maar het is toch het grootse, bij vlagen bombastische ‘Days of Yore’ dat de show steelt.

Fischer-Z

Fischer-Z is een legendarische naam uit de Britse new-wave scene eind jaren 70 – begin jaren 80. Frontman John Watts is de enige constante in deze ruim 40 jaar durende carrière. In die tijd bracht de band 20 albums uit en speelden Watts en consorten meer dan 3000 concerten.

Het Klokgebouw loopt langzaam vol als John Watts en zijn jonge bandleden het podium betreden. De show van Fischer-Z is uiteraard opgebouwd rond klassiekers als ‘The Worker’, ‘So Long’ en het onverslijtbare ‘Marliese’. Maar het is geenszins een nostalgische show. Een nummer als Red Skies over Paradise over nucleaire dreiging is in 2017 nog net zo relevant als toen Fischer-Z het in 1980 uitbracht. Ook een nieuw nummer als ‘So Close’ past prima binnen de set en wordt enthousiast ontvangen door het publiek. Maar toch zijn ‘So Long’ en ‘Marliese’ de hoogtepunten van de show. Het publiek zingt massaal de teksten letterlijk mee, en John Watts zet ook na ruim 3000 keer er nog een tandje bij in deze klassiekers. Oude fans kunnen tevreden zijn met dit geïnspireerde optreden van Fischer-Z, en de band heeft nieuwe fans geworven onder de jongeren in het publiek.

Living Colour

Op de dag dat album nummer 6 van Living Colour uitkomt staat de band op Cityrock. De carrière van Living Colour omvat, met onderbrekingen inmiddels ook alweer zo’n 30 jaar. Met uitgesproken politieke denkbeelden en haar pionierwerk in de cross-over tussen rock, metal, funk, blues en jazz was Living Colour een van de meest invloedrijke bands eind jaren 80.  In de laatste jaren moest Living Colour een stapje terug doen qua populariteit, maar in 2017 is de band terug met het steengoeie nieuwe album ‘Shade’.

In eerste instantie is het geluid te hard en verdwijnt de stem van Corey Glover in de muur van gitaar- en bas. En toch druipt ook dan de klasse van Living Colour af. ‘Wall’ uit 1990 krijgt met de obsessie van Donald Trump met de muur met Mexico een nieuwe, actuele lading en een klassieker als ‘Middle Man van debuutalbum Vivid heeft zijn zeggingskracht gehouden.

Maar pas als de technische problemen verholpen zijn komt Living Colour echt los. ‘Desparate People’,  ook van Vivid is met zijn killer riff en de geweldige soulvolle zang een ware klassieker. Nieuwe nieuwe nummers als ‘Who Shot Ya’, een cover van Notorious B.I.G. , ‘Who’s That’  en het groovy ‘Come On’ klinken fris en gretig. Maar natuurlijk is ‘Cult of Personality’ hét hoogtepunt van de show. Intens, beenhard en razend funky tegelijk is ‘Cult of Personality’ nog steeds een briljant nummer dat in deze tijd actueler is dan ooit. In afsluiter ‘Time’s Up’ verweeft de band een geweldig soulvol stuk van James Brown’s ‘Sex Machine’. Het publiek moet na deze muzikale tornado even op adem komen voor het zich realiseert wat haar zojuist is overkomen.

UFO

De geschiedenis van het Britse UFO gaat terug tot 1969. Bijna 50 jaar en 22 albums verder is UFO “Still going strong”. Sterker nog, de band bracht in 2015 een goed ontvangen album uit. In de loop van de tijd ontwikkelde UFO een compleet eigen geluid waarin klassieke hardrock en old school metal de boventoon voeren.

Meer en meer oude rockers melden zich voor in het publiek als UFO het podium betreedt. UFO is een band van “some ordinary English lads playing rock ’n roll”. Geen poeha of opgeblazen ego’s, wel heerlijke hardrock met donker grommende bassen, powerriffs en de aangename zang van Phil Mogg. UFO overtuigt, of het nu de klassieke hardrock is van ‘Too Hot to Handle’ of een powerballad als ‘Love to Love’. Het hoogtepunt van de show is de testosteron rock van ‘Rock Bottom’, volle kracht vooruit, vuisten in de lucht en gaan!

Europe

Europe is onlosmakelijk verbonden met de gigantische hit ‘the Final Countdown’. Iedereen uit de jaren 80 herinnert zich de grote hoogblonde kapsels en vooral die onmiskenbare synthesizer riff. Deze wereldwijde hit luidde een succesperiode in voor de band. Tot 1992 reeg de band hits en uitverkochte wereldtours aan elkaar. Tot de koek op was en Europe in winterslaap ging. Pas meer dan 10 jaar later, in 2003 kwam de band weer bij elkaar. In september 2017 komt Europe’s 11^e album, ‘Walk the Earth’ uit.

Als Europe op het podium verschijnt gaat er een groot gejuich op in het inmiddels volgestroomde Klokgebouw. De band opent met twee nummers van het in 2015 verschenen album ‘War of Kings’. Als de band ‘Rock the Night’ inzet klinkt een orkaan van gejuich in het publiek. ‘Rock the Night’ is zo’n retecatchy goedgemaakte rocksong waar Europe in lijkt te grossieren. Na een orgelsolo schakelt de band over naar een flard van Stevie Wonder’s ‘Superstition’. De classic rock van Europe is verre van origineel. Power ballad ‘Carrie’ is bijvoorbeeld een aaneenschakeling van rock-cliché’s. Zanger Joey Tempest is druk met stoere rock-poses. En toch werkt het, het hele publiek brult hartstochtelijk mee. Europe is op zijn best als de band pretentieloze classic rock speelt zonder nodeloze franje of gebaren. Dan valt pas goed op wat een goed geoliede  rockmachine de band echt is. Een goed voorbeeld hiervan is ‘Sign of the Times’ uit 1988. Als keyboardspeler Mic Michaeli de onmiskenbare synthesizer riff van the ‘Final Countdown’ inzet ontploft het Klokgebouw bijna. Hiervoor zijn de meeste fans gekomen! Een waardige afsluiter van een mooi en sfeervol festival. Hopelijk de eerste van een mooie traditie.

Foto’s (C) Armelle van Helden