Sons Of Apollo – Psychotic Symphony

De New Yorkse meesterdrummer Mike Portnoy is een druk bezette muzikant. Natuurlijk vooral bekend van zijn voormalige band Dream Theater, maar ook diverse tributebands, Avenged Sevenfold en andere progformaties zoals Transatlantic en het instrumentale Liquid Tension Experiment. Anno 2017 meldt de heer Portnoy zich samen met voormalig Dream Theater toetsenist Derek Sherinian, zanger Jeff Scott Soto, gitarist Bumblefoot en bassist Billy Sheehan met een geheel nieuwe band genaamd Sons Of Apollo. Met deze line up en kwaliteit mag je het gerust een superband noemen. Sherinian had na een eerdere samenwerking een aantal jaren geleden weer zin om samen met Portnoy een band op te richten en deze is er vlak daarna dus gekomen. Nadat afgelopen periode al een aantal teasers op het internet verschenen steeg bij heel wat Portnoy fans en andere progfanaten de spanning. Hoe zou het debuut album klinken? Hier is hij dan eindelijk: ‘Psychotic Symphony‘.

De plaat start met het 11 minuten durende meesterwerk ‘God Of The Sun’ Na een oosters georiënteerde intro barst het los met een catchy melodie en refrein en typische “Soto” zangpartijen, gitaarsolo, groovende bass en doordachte drumpartijen. Een erg goede opener. Vervolgens wordt het volgende nummer ‘Coming Home’ door Sherinian ingezet en dit is een lekker recht toe recht aan nummer, stampt lekker door, met een belangrijke backing vocal rol voor Portnoy. Een hoogtepunt is er in de vorm van het briljante ‘Labyrinth’. Met een hoofdrol voor Derek Sherinian met door het hele nummer door Deep Purple achtige toetsenpartijen. Het begint dus vrij ingetogen maar veranderd halverwege in een progressief en complex muziekstuk. Zoals bijna gebruikelijk bevat de plaat ook een ballad. Dit in de vorm van het pakkende ‘Alive’. Kort maar krachtig.

Dat deze topmuzikanten ook up tempo kunnen spelen wordt wel bewezen in ‘Lost in Oblivion’. Stevig en opzwepend. Een misser is er te vinden met ‘Figaro’s Whore’. Een heel kort instrumentaaltje dat niets toevoegd. Eentje die dat wel doet is de grandioze afsluiter ‘Opus Maximus’. Tien minuten lang progressieve metal van het beste kaliber. Soms haast niet te volgen, grandioos!

Met een speelduur van een ruim uur hebben deze heren ons getrakteerd op flink wat luisterwerk. De productie is op naam van Portnoy en Sherinian. Deze is erg helder, duidelijk en hard. De zang van Soto past perfect bij de muziek, Portnoy timmert de boel vakkundig dicht, wat een klassedrummer blijft het. Billy Sheehan legt met zijn knappe baswerk een goede fundering. Bumblefoot brengt fusion achtige solo’s. Deze band gaat vast en zeker veel aandacht krijgen na het uitbrengen van ‘Psychotic Symphony’. Wie weet ook op de Europese podia?

(85/100, Inside Out Music)

Tracklist:
1. God Of The Sun (11:12)
2. Coming Home (4:23)
3. Signs Of The Time (6:43)
4. Labyrinth (9:23)
5. Alive (5:06)
6. Lost In Oblivion (4:28)
7. Figaro’s Whore (1:04)
8. Divine Addiction (4:42)
9. Opus Maximus (10:40)

Line up:
Mike Portnoy – Drums, Vocals
Derek Sherinian – Keyboards
Billy Sheehan – Bass, Vocals
Jeff Scott Soto – Lead Vocals
Ron “Bumblefoot” Thal – Guitar, Vocals