Tyketto enthousiast in volle Boerderij

Hoewel Tyketto al eerder dit jaar in Nederland optrad tijdens de tour van het nieuwe album ‘Reach’, bleek dat niet te betekenen dat het weer even zou duren tot de band weer langskwam. Na de Bosuil in Weert deden de Amerikaanse hardrockers op 30 november de Boerderij in Zoetermeer aan. Het moet voor de band bijna als thuiskomen hebben gevoeld; niet alleen speelde Tyketto hier al vaker, de video van het nummer ‘The Run’ werd zelfs in deze zaal opgenomen.

De avond wordt geopend door een Nederlandse band; 7 Miles To Pittsburgh, een nog vrij nieuwe formatie, heeft er zin in en begint zelfs net voor de geplande begintijd te spelen. De band heeft niet lang geleden het debuutalbum uitgebracht, en speelt dus allemaal nieuw materiaal; ‘Same Size (Soul)’, ‘Pittsburgh’ en ‘Lost And Found’ zijn niet alleen de eerste nummers van het album, maar ook van de avond. Het is nog maar het tweede optreden van de band ooit, maar onwennigheid is nergens te bespeuren. Het publiek luistert geïntrigeerd naar de soms snoeiharde, dan weer slepende hardrock met gierende gitaarsolo’s en de Robert Plant-achtige uithalen van zanger Andrew Elt. Tussen de nummers door maakt Andrew wat grapjes en afgaand op de antwoorden die het publiek geeft op zijn opmerkingen blijkt dat er aardig wat bekenden of fans in het publiek zitten die speciaal voor de haast on-Nederlands goede band zijn gekomen. Na nog enkele nummers van het nieuwe album en wat ophitsingen betreffende het aankomende Tyketto-concert neemt de band (na een foto met de enthousiaste zaal) afscheid, zodat het podium omgebouwd kan worden voor de hoofdact van de avond.

Precies om half tien gaan de lichten uit en begint de introductiemuziek te spelen. Het is nog donker als de band het podium opkomt, verwelkomd door geschreeuw en applaus vanuit de zaal. De band trapt natuurlijk af met ‘Reach’, van het gelijknamige nieuwe album. Tijdens ‘Strength In Numbers’ en het boogie-achtige ‘Big Money’ blijkt dat niet alleen de zaal, maar ook de band al goed opgewarmd is; de bandleden vliegen over het podium en spelen vol vuur en enthousiasme. Zowel gitarist Chris Green als zanger Danny Vaughn springen op de verhogingen voorop het podium om hun solomomenten kracht bij te zetten. Danny leert het publiek een, zoals hij het noemt, ‘football-chant’-achtige melodie die door het publiek braaf wordt meegebruld tijdens het refrein van ‘Circle the Wagons’. Als Danny even later, terwijl de rest van de band van instrument wisselt, een stukje van Bon Jovi’s ‘Dead or Alive’ speelt en het publiek applaudisseert, grapt hij; ‘Thank you! I just wrote that!’. Na ‘Rescue Me’, een van de klassiekers waar het publiek niks aangeleerd hoeft te worden om het luidkeels te laten meezingen, vertelt Danny over de inspiratie voor het nummer ‘Scream’. Na dit wat vrolijkere nummer (dat ging over ‘de laatste goede politieke beslissing die de USA maakte’: het toestaan van same-sex marriage) is het tijd voor wat krachtiger werk. Het nummer ‘Sound Off’ is een protest tegen de muziekindustrie die (als het zo doorging) over een paar jaar Taylor Swift zou introduceren in de Rock’n’Roll Hall of Fame, vertelt Vaughn gekscherend. Na een anekdote over de opname van de video van het nummer ‘The Run’ geeft Danny ook toe dat het altijd fijn is om in de Boerderij te spelen (iets dat hij naar eigen zeggen ook van veel andere bands hoort); niet alleen vanwege de geweldige crew en zaal, maar ook vanwege het altijd trouwe en enthousiaste publiek.

Na elkaar uitgebreid geïntroduceerd te hebben en nog wat complimenten voor elkaar nemen de bandleden afscheid; alleen maar om even later het podium weer op te komen voor een toegift. Na het akoestische ‘The Last Sunset’ kan de band weinig anders dan afsluiten met Tyketto’s grootste hit uit de jaren ’90, ‘Forever Young’, waar de zaal voor de laatste keer helemaal los op gaat. Als de band echt afscheid neemt, krijgt het een applaus dat ongetwijfeld genoeg overtuigingskracht bezit om de band nog een keer naar de Boerderij te laten terugkomen.

Tyketto gaat, al waren er enkele pauzes in de geschiedenis van de band en wisselde de samenstelling regelmatig, alweer 26 jaar mee – ondanks de verstreken decennia heeft de band echter nog niets aan kracht en energie ingeboet. De zang van Danny Vaughn is nog steeds kenmerkend en de hoge uithalen zijn niet minder krachtig dan vroeger, en in deze verder weinig originele bezetting is Tyketto toch nog helemaal de band die het was in de jaren negentig; bomvol energie, muzikaal talent en liefde voor het vak. Gelukkig bestaat er, na alle waardering van het publiek voor de band en alle lof andersom, weinig twijfel over of de band snel weer op een Nederlands podium staat; en als Tyketto weer terugkomt, zal het ongetwijfeld weer zo’n warm welkom krijgen als in de Boerderij in Zoetermeer.

Foto’s (C) Anneke Klungers