Mist of Misery – Fields of Isolation
Black metal heb je inmiddels in verschillende geuren en smaken, van de thrashy first wave naar de second wave à la Darkthrone en co naar de mooiste donkerste melodieën ook wel bekend als Ambient of symfonische black metal. Mist of Misery valt onder deze laatste categorie, symfonische black metal en specifieker nog DSBM (Depressive Suicidal Black Metal), wat niet zal verrassen gezien de bandnaam. Ontstaan in 2010, het duurde niet lang voor het eerste werk, genaamd ‘Bleak Autumn’ in het zelfde jaar, als EP werd uitgebracht. Sindsdien kwamen er nog een EP uit in 2014, de geweldige full-length ‘Absence” in 2016 en afgelopen zomer de EP ‘Schackles of Life’. Vervolgens om het wachten tot de volgende full-length (ergens in 2018) te verzachten, worden wij getrakteerd op EP ‘Fields of Isolation’.
‘Fields of Isolation’ is feitelijk het tweede hoofdstuk van een mini serie EP’s. Het verklaart ook waarom het zo mooi aansluit op ‘Schackles of Life’. De band zet op een prachtige manier door het vermengen van klassieke en melancholische muziek met symfonische black metal. Het is tevens de laatste opname met gitarist Erik (Phlegathon) die besloten heeft te stoppen met Mist of Misery vanwege zijn drukke schema met het nieuwe album voor Hyperion.
Wat Mist of Misery zo bijzonder maakt, is de manier waarop subtiele bijna breekbare klassieke klanken verweven worden met de agressieve en krachtige sound van black metal. Het geheel wordt op knappe wijze ondersteund door de etherische keyboard tonen, wat af en toe een sweverig gevoel kan geven. Hiermee weten zij een indrukwekkende sfeer van troosteloosheid en woede te creëren. Tel daarbij op het waanzinnige mooie dark artwork van Alex Tartsus, dan heb je een meesterwerk van donkere emoties in handen.
Opener ‘Fields of Isolation’ en derde nummer ‘Hymne to Silence’ zijn daar prachtige voorbeelden van. Beide nummers beginnen met gevoelige melancholische piano klanken dat vloeiend worden omgezet in een mid-tempo black metal melodie, gepaard met hartverscheurende vocals. De onderbreking door een piano intermezzo in ‘Fields of Isolation’ met gesproken tekst doet je bezinken maar werpt je ook in een landschap van eenzaamheid en isolement totdat de gitaren het met een moordend tempo het weer overnemen en deze zieleleed met de hulp van helse, krijsende woorden vernietigen. De klassieke tonen met koor en vioolachtige klanken van ‘Across Empty Pastures’ laten je letterlijk zweven over de lege velden van eenzaamheid, een rustig nummer dat net zoals een andere interlude als ‘A drift in Cosmic Vacuum’ een soort van rust in de wildernis van emoties terugbrengt. Het samenspel tussen gevoelig klassiek en rauwe black metal, net zoals het gebruik in lagen van verschillende types vocals, klassieke koren, clean en krijsend gezang maken de muziek van Mist of Misedry bijzonder treffend.
Liefhebbers van doorlopend knallend en agressief werk zullen zich hier niet in vinden. Daarentegen heb je een zwak voor donkere klassieke muziek en schuw je niet voor een potje symfonisch gekrijs dan zal deze creatie van Mist of Misery je zeker bevallen. Sterker nog, het zal je naar meer doen verlangen.
(75/100, Black Lion Records)
1. Fields of Isolation (featuring Paolo Bruno Thy Light)
2. Across Empty Pastures
3. Hymm To Silence
4. A Drift in Cosmic Vacuum view
5. Tortured by Solitude (Coldworld Cover)
6. Shackles Of Life Part 2
7. Crystal Vapour Eclipse
8. Bottomless Grievous Caverns
