Architects: Oogverblindende lichtshow, vuur, confetti en zweet in de 013

Wie met zo’n titel denkt: “Huh hebben we carnaval gemist?”, wees gerust er was niemand verkleed. Woensdag 31 januari was een avond vol zwetende pits in de 013. Met op het menu Counterparts, While She Sleeps en de Architects viel dit ook wel te verwachten. Al bij aankomst was een grote rij met overwegend jonge metal fanaten zichtbaar. In het toch enigsinds koude Tilburg stonden zij klaar voor een avondje lekker beuken op hardcore en metalcore.

Counterparts

Klokslag 19.45 trapt Counterparts de avond af met direct beukende gitaren. De zaal is voor driekwart gevuld, maar het energie level ligt gelijk hoog. Het toegestroomde publiek is duidelijk aan opwarmen toe en kan nauwelijks wachten om mee te stuiteren op de overwegend rammende riffs. Bij het inluiden van de eerste tonen op de gitaren ontstaat er dan ook direct een pit. Het is een energiek en lekker agressief optreden en de sfeer is gezet voor een goede avond. Gitarist Adrian Lee valt enigsinds in het niet door de agressie en podiumovertuiging die de andere bandleden weten te brengen, maar dat mag de pret niet drukken. De Canadezen overtuigen. Het toestromende publiek geniet en zingt luidkeels mee, ook met het nieuwere materiaal wat al goed bekend is.

De zaal is tijdens het 4e nummer ‘Haunt Me’ al bijna helemaal vol en de sfeer hangt er lekker bij ondanks de niet uitgevoerde wall of death waar zanger Brendan Murphy om vroeg. De set bestaat uit het oudere werk wat wel bekend is bij het publiek zoals ‘Witness’ in combinatie met nieuwe nummers. Met als extra kers op de taart nummers als ‘Choke’en ‘Thieves’ die een rammende cirkle pit in het midden van de zaal als gevolg hebben. Het laatste nummer ‘The Disconnect’ brengt nog net de extra rammende energie die de zaal en zeker de pit fanaten nodig hebben. “I fucking hate the world, i fucking hate myself” wordt luidkeels meegescandeerd. En met deze statement sluit Counterparts het optreden af.

While She Sleeps

Na een welverdiende adempauze is het de beurt aan While She Sleeps. De opkomst van de band is in ieder geval oogverblindend. Het eerste nummer ‘You Are We’ wordt onder luid applaus van het publiek ontvangen. Goed rammende geluid, en een lichtshow waar je spontaan epilepsie van krijgt brengen t publiek in hogere sferen. De heren weten de set vol energie en overtuigend te brengen. Een momentje van rust en clean vox tijdens ‘Civil Isolation’ doen ‘t publiek enthousiast mee klappen. Maar goed we zijn hier niet als klapvee. Tijdens ‘Seven Hills’ springt zanger Lawrence Taylor op de barriers en in publiek. Dit zorgt al snel voor een heus crowdsurf feestje. De inzet van ‘Brainwashed’ maakt daar direct een eind aan, met een rammende cirkle pit als gevolg. Het is een ware metal workout voor het publiek, er komt dan ook een partij rammende energie van het podium af, die werkelijk aanstekelijk werkt.

Een moment van rust is er met de inzet van ‘Four Walls’ Maar al snel gaat dit over in de groovende en rammende riffs die de de band al de gehele set brengt. Deze mannen weten hoe een feestje te bouwen. De sterke setlist en de energieke podiumverschijning dragen daar absoluut aan bij. Tijdens ‘Silence Speaks’ (normaal met in samenwerking met Oliver Sykes van Bring Me The Horizon) wordt er luidkeels meegezongen. Ook afsluiter ‘Hurricane’ wordt enthousiast ontvangen. Gitaren worden rond geslingerd. Er wordt gegooid met microfoons. Maar vooral strak gespeeld. Na zo’n voorprogramma ligt in ieder geval de lat hoog voor de Architects.

Architects

Eindelijk is het moment daar; De Architects betreden het podium. Visueel gebeurt er veel: Vette lichten en coole projecties, het geheel is echt af. Het publiek gaat lekker los op de eerste 2 nummers ‘A Match Made In Heaven’ en ‘Downfall’. De Architects wijken af in t programma. Geen grunts maar screaming vocals en muzikaal gezien minder variatie, maar het is toch de band waarvoor het grootste gedeelte van het publiek hier is. Alvorens de inzet van ‘Naysayer’ hoeft zanger weinig te doen om het publiek “Architects” te doen scanderen. Toch neemt hij de tijd voor een babbeltje wat het publiek lekker opzweept voor het hardere ramwerk. Tot achterin de zaal wordt er mee gesprongen en gezongen.

 

Een vlammende opening voor ‘Deathwish’. Als de temperatuur in de zaal nog niet hoog genoeg was door het springende publiek, dan zorgen daar de vlammen wel voor. Deze zijn letterlijk halverwege de zaal te voelen. Oudere nummers als ‘Black Blood’ worden goed ontvangen. Frontman Sam Carter is energiek. Maar in vergelijking met While She Sleeps lijkt de set monotoon. De visuele aspecten zijn fantastisch en dat lijkt het publiek ook gedeeltelijk te kalmeren. Er wordt meer meegezongen en gekeken dan dat er sprake is van een harde zwetende pit. Met een politiek correcte speech weet zanger Sam carter nog een statement te maken waar hij magertjes applaus voor krijgt. Dit duurt eigenlijk te lang. Gewoon lekker knallen en minder lullen. Rammen gebeurt er vervolgens. Drummer Dan Searle voert het tempo op tijdens ‘Broken Cross’.

De set wordt naar mate het eind van de show nadert wel sterker met nummers als ‘Gravedigger’, waarop toch een goede pit lijkt te ontstaan tot halverwege de zaal. Er wordt de tijd genomen om het label te bedanken maar ook het publiek. ‘Doomsday’ is het laatste nummer. Dit wordt ingezet met een goede dosis confetti. Het is wat rustiger in de intro waardoor het springende publiek even op adem kan komen. Als toegift krijgt het ondertussen dampende publiek met confettie plakkend aan hun zweterige voorhoofden nog een bonus met de nummers ‘Nihilist’en ‘Gone With the Wind’. Tevreden kunnen zij terug kijken op vooral visueel een goede set van de Architects. Waar het vooral de heren van While She Sleeps waren die de 013 muzikaal naar een hoogtepunt brachten.

Foto’s (c) Armelle van Helden