Apostle of Solitude – From Gold to Ash

De Amerikaanse doom band Apostle of Solitude uit Indianapolis, ontstaan in 2004, brengt ons hun lang verwachte vierde album genaamd ‘From Gold to Ash’. Dit is tevens het eerste album met bassist Mike Naish. De line-up is verder onveranderd met Corey Webb achter de drums en het melodieuze duo Chuck Brown / Steve Janiak voor het gitaar werk en de vocals. Dit album sluit goed aan op het in 2014 verschenen ‘Of Woe and Wounds’ zonder zich te herhalen.

Kenmerkend voor de sound van Apostle of Solitude zijn de zware groovy riffs en de mooie clean emotievolle vocals van Chuck Brown en Steve Janiak. De interactie tussen beide heren is dan ook merkwaardig te noemen, hetzij als vocalisten of als gitaristen. Hun samenwerking is begonnen op ‘Of Woe and Wounds’ en was vanaf het begin niet alleen harmonieus maar ook zeer overtuigend. Op ‘From Gold to Ash’ zet deze samenwerking zich voort in de stijl van Apostle of Solitude: een groovy doom sound met soms een vrij hoog tempo voor het genre, een doom sound dat flirt met stoner elementen en op andere momenten met de typische hevige, trage droevige ritmiek zo herkenbaar aan de doom. De wisseling in tempo is iets wat de heren heel goed doen zonder afbreuk te doen aan het genre.

‘From Gold to Ash’ opent met ‘Overlord’ een instrumentaal nummer, behoorlijk op tempo, met zware donkere riffs en een aangename ritmische bas. Dit is een lekkere track, eentje die dus stoner aan doet en je meteen meesleept. Het tweede nummer sluit lekker aan in dezelfde stijl waarbij de vaart heel licht wordt afgenomen. Met ‘Autumn Moon’, een gevoelige interlude, wordt de luisteraar al voorbereid op de volgende fase. De vaart gaat er behoorlijk uit en met ‘Keeping the Lighthouse’ wordt de melodie melancholiek zonder depressief aan te voelen. We bereiken bijna de traagheid van de funeral doom met het rouwige ‘My Heart is Leaving Here’, een zeer expressieve track, zeker dankzij het mooie zang duo van de heren en een hartverscheurende solo die wegsterft om de drum naar de voorgrond te brengen. Dit nummer, overigens het langste nummer, is geweldig in elkaar gezet! ‘Monochrome (Discontent)’ gaat verder met het vertragen en we worden getrakteerd op loodzware riffs en een steeds drukkendere sfeer. ‘Grey Farewell’ sluit het geheel perfect af door het afbouw in tempo vast te houden en de luisteraar tot de laatste seconde in de donkere schaduwen te laten verblijven.

Een mooi album waarbij alle nummers goed op elkaar aansluiten, zeker gezien de subtiliteit waarmee het tempo wordt afgebouwd. Dit is old school doom met de ziel van Black Sabbath op de achtergrond.

(75/100, Cruz Del Sur Music)

Tracklist:

1. Overlord (3:43)
2. Ruination Be Thy Name (6:37)
3. Autumn Moon (1:29)
4. Keeping The Lighthouse (6:23)
5. My Heart Is Leaving Here (9:57)
6. Monochrome (discontent) (7:39)
7. Grey Farewell (7:44)