Goede show At The Drive-In ondanks griepje
De line-up woensdagavond is er een die barst van de energie, met als hoofdprogramma At The Drive-In. De band, die de meesten toch vooral nog kennen van hun derde plaat ‘Relationship of Command’ uit 2000, ging daarna uit elkaar, en kwam in 2016 definitief weer bijeen. En nu is er ook een opvolger van hun succesalbum, die misschien wel net zo goed is: ‘In•ter a•li•a’. Maar de voorprogramma’s mogen er ook zijn met Le Butcherettes en Death From Above. Kunnen deze bands hun energie overbrengen naar het publiek vanavond?
Le Butcherettes heeft daarin een lastige opgave: Ze spelen slechts een half uur en de verkleinde Main Stage (het balkon en de trappen zijn afgesloten) is nog vrij leeg. De band weet de dertig minuten goed te gebruiken en speelt een strakke set. De excentrieke Teri Gender Bender is altijd een plezier om te aanschouwen, maar het slaat bij het publiek niet aan. Als ze halverwege het optreden over het podium krioelt hoor ik naast me iemand grappen “Is er een dokter in de zaal?”. Jammer, want ik vind een band die met zo’n overtuiging speelt meer waardering mag krijgen.
Als Death From Above begint is de zaal toch al redelijk volgelopen. De Canadezen Jesse F. Keeler (bas) en Sebastien Grainger (drums) bewijzen maar weer eens dat je met twee personen ook rete-strakke muziek kan maken. 013 wordt nog eens voordat de hoofdact begint getrakteerd op een uurtje oorverdovende rock, maar er wordt slechts geluisterd, niet gedanst, zelfs niet op het meest poppy nummer ‘Freeze Me’
Dan At The Drive-In: Zoals we mogen verwachten spat de energie er van het begin af. De band opent met ‘Arcarsenal’. Daarna grapt zanger Cedric Bixler-Zavala dat de band eigenlijk geen muziek wil maken: “We just came to talk”. Gelukkig gaan ze toch door met het spelen van nummers, want daar zijn de meeste mensen toch voor gekomen. De show wordt voornamelijk afgewisseld met nummers van ‘Relationship of Command’ en ‘In•ter a•li•a’.
Ondanks dat Cedric allerlei capriolen uithaalt zoals het gooien van de microfoonstandaard tot het springen van boxen, gaan in de zaal voornamelijk slechts de kopjes op en neer. De energie wordt niet verder overgedragen dan de voorste rijen. Ook is de zanger niet goed bij stem, deze klinkt schel, soms zelfs vals. Aan het einde legt hij uit waarom: Hij is ziek geweest, maar wilde de show niet cancelen. Dan begint hij alsnog een gesprek over John Denver, sommeert allerlei feitjes op over de country-zanger, om abrupt over te gaan in ‘One Armed Scissor’. Een mooie afsluiter van verder een goed optreden.
Foto’s (c) Matthijs Mekking
