Paaspop dag 3: Over jonge helden en oude krijgers

Facebookrssmail

Bij het betreden van het Paaspop terrein valt op dat 3 dagen festival zijn tol begint te eisen. Iedereen loopt net een stapje trager, de biertjes gaan net wat langzamer naar binnen en her en der liggen mensen een dutje te doen. Rockmuzine besluit de heupen los te gaan schudden bij Jungle By Night om de dag goed te beginnen.

Jungle By Night in de Phoenix

Jungle By Night is een collectief van 9 persoonlijkheden die samen maar één doel hebben: Het publiek aan het dansen te krijgen.  Met een even explosieve als onweerstaanbare mix van Afrobeat, Ethio-jazz, funk, dub, hiphop en rock lukt ze dat steeds weer. Of het nu in een kleine club is of in een grote tent op Lowlands, de zaal zal tot het kookpunt gaan en erover. Pas dan is Jungle By Night tevreden.

Het is druk op het podium met 3 blazers, 2 percussionisten, een drummer, een gitarist, een bassist en een keyboardspeler, geen zanger. Bij Jungle By Night vertelt de muziek het verhaal. De nummers van de band kennen een geraffineerde opbouw, langzaam bouwt de beat zich op, tot felle funky grooves en als dan de spetterende blazers invallen barst het feest volledig los. Ondanks het vroege tijdstip kan het publiek in de Phoenix de groove niet weerstaan en langzaam komen de heupjes los en verandert de Phoenix in een deinende, kolkende massa.

Birth of Joy in de Jack Daniels

Birth of Joy wordt vaak vergeleken met grote voorbeelden als the Doors en MC5. Die invloeden ontkent de band ook zeker niet. Birth of Joy neemt de invloeden uit de sixties en seventies rock ’n roll, blues en psychedelica en sleurt deze naar de huidige tijd. Of zoals Birth of Joy het zelf uitdrukt: “Sixties on Steroids – Psychedelic Organ Rock&Roll”.

Birth of Joy heeft een nieuw album uit: ‘Hyperfocus’ en dat wil de band weten ook. Maar liefst 4 nummers van het nieuwe album passeren de revue. Deze nieuwelingen passen naadloos in het klassieke Birth of Joy materiaal. De zang is wat subtieler, de gitaarriffs stapelen nog wat inventiever op de orgellijnen, maar het is toch meer een evolutie dan een revolutie. Gebleven zijn de tomeloze energie en de machtige klappen van meesterdrummer Bob. Het is nog vroeg op de middag, maar een ontketend Birth of Joy walst in één vloeiende beweging over de Jack Daniels heen. Het publiek moet na afloop even op adem komen en terugkeren in de gewone wereld. Het is een wonder dat de Jack Daniels tent nog overeind staat.

Green Lizard in de Thunderbolt

Afgelopen jaar toerde het Tilburgse Green Lizard samen met Rudeboy Remington, voormalig voorman van het legendarische Urban Dance Squad (over oude helden gesproken) langs de Nederlandse clubs met een Nirvana tribute waarmee 25 jaar ‘Nevermind’ werd gevierd. Vandaag doen ze dat nog eventjes dunnetjes over in een afgeladen Thunderbolt.

De show start ziedend met ‘Breed’ en een ontketende Rudeboy die de woorden de microfoon in spuugt als in zijn UDS dagen. Alle klassiekers komen langs in explosieve uitvoeringen. De Thunderbolt vindt het prachtig en schreeuwt massaal de teksten mee.

Triggerfinger in de Apollo

Triggerfinger raakte bekend bij het Nederlandse publiek met een akoestische cover van Lykke Li’s ‘I Follow Rivers’. Dit werkje is geenszins representatief voor het werk van de band. Live is Triggerfinger een meedogenloos doordenderend 3- (inmiddels 4)-koppig rockmonster dat knetterharde rock koppelt aan soepele grooves en ronduit sensuele vocalen. Overal waar Triggerfinger komt gaan zalen plat.

Als altijd strak in het pak, haren in de plooi en op stijlvolle zwarte laarzen betreedt de band het podium om los te barsten in het meedogenloos rockende ‘Collossus’ waarbij ook frontman Ruben Block de bas ter hand neemt om de groove nog dikker aan te zetten. Pas tijdens ‘By Absence of the Sun’ neemt de band wat gas terug en kan de zaal even op adem komen. Maar niet voor lang. Het intense, episch opgebouwde ‘My Baby’s Got a Gun’ zuigt juist door de stilte alle aandacht van het publiek op. De eruptie van gitaarnoise waarmee het nummer halverwege ontploft geeft ook een ontlading bij het publiek. Met een snoeihard rockende uitvoering van Rihanna’s ‘Man Down’ is zelfs de grootste scepticus om. Triggerfinger verovert de Apollo.

Frank Carter & the Rattlesnakes

Frank Carter & the Rattlesnakes werd in 2015 in Londen opgericht. De band bracht tot nu toe 2 studio albums uit. Maar de band is toch vooral een live fenomeen. Vandaar dat begin maart ‘Live at Brixton Academy’ uitkwam waarop de energie en gekte van de band pas goed tot uiting komt. Frank Carter gaat lekker, zijn Europese tour leidt slechts langs uitverkochte clubs. Aan de vooravond van een uitverkochte show in de Amsterdamse Melkweg doet Frank Carter & the Rattlesnakes de Jack Daniels stage van Paaspop aan.

De faam van de band is haar vooruit gesneld. De Jack Daniels is vol en de verwachtingen zijn hooggespannen. Deze druk en verwachtingen lijken Frank Carter geen moment te deren. De band stapt het podium op, gitaren om en gaan! Drie akkoorden punkrock vol gekte en energie! Al tijdens het tweede nummer springt zanger Frank op de barrier om staand op de handen van het publiek en later zelfs op zijn kop staand boven het publiek verder te zingen. Het publiek wordt aangestoken door al deze energie en de moshpit groeit steeds groter.

Als Frank ‘Wild Flowers’ opdraagt aan de vrouwen: “Ladies, this song is for you, If you have ever wanted to crowdsurf, but were scared to do so because you were afraid to be touched inappropriately. Now is your chance to do so in a safe environment because every male member of this audience will carry you with the respect you deserve.” Verandert de Jack Daniels in een zee van crowdsurfende vrouwen. Tijdens ‘Acid Veins’ organiseert Frank persoonlijk een massale cirkelpit waarin hij als volksmenner gehuld in een jas van een vrouw uit het publiek het middelpunt van is. Je komt ogen en oren tekort tijdens de show. Muzikaal is Frank Carter & the Rattlesnakes misschien niet het allerspannendst. De show is veruit het grootste feest van deze editie van Paaspop.

My Baby in de Phoenix

Is het blues? Dance? Psychedelic rock? Voodoofunkblues? Zelf noemt het bijzondere Nederlandse ‘sjamanistische’ trio MY BABY (bestaande uit het broer en zus Joost en Cato van Dyck, aangevuld met gitarist Daniel ‘Da Freez’ Johnston uit Nieuw-Zeeland) haar muziek “delta trance Louisiana dub indie funk”. In no-time uitgegroeid tot een band met een indrukwekkende status die behalve in eigen land ook internationaal furore heeft gemaakt.

Traditioneel roept gitarist Daniel My Baby via een voodoo bezwering het podium op. Wanneer Cato opkomt in een oosterse outfit kan het dansfeest beginnen. Want dansen zul je bij My Baby, zelfs de stijfste harken in het publiek kunnen de sensuele grooves van My Baby niet weerstaan en deinen voorzichtig mee. Voortgestuwd door de inventieve beats van drummer Joost speelt My Baby een soort Organic Dance Music. Echte muziek die ademt, kraakt, jubelt en juicht, maar met de groove van Elektronische Dance.

Iggy Pop in de Apollo

Iggy Pop is met recht een van de goden van de rockmuziek. Toen hij in 1967 de Stooges oprichtte bepaalde hij daarmee de blauwdruk voor genres als garagerock, punk en nog veel later de grunge. Iggy Pop is niet blijven steken in de jaren zestig of zeventig maar is al die tijd muziek blijven maken. Altijd eigenzinnig en met gezonde schijt aan de tijdgeest. Inmiddels is de oude krijger de 70 gepasseerd, en leidt hij in het dagelijks leven een wat bedaagder bestaan. Wanneer Iggy echter het podium betreedt in jeans en met blote bast komt de oude rocker weer naar buiten.

Het lijf getekend door de jaren, het rechterbeen enigszins stijf. Iggy is niet bang zijn leeftijd te tonen. “Hier ben ik, zo ben ik nu en als je daar een probleem mee hebt is dat jouw probleem” lijkt hij te zeggen. Wanneer ‘I Wanna Be Your Dog’ worden dergelijke bespiegelingen in een klap zinloos en dompelt de bomvolle Apollo zich maar al te graag onder in de energieke rockshow die Iggy en zijn retestrakke band ons voorschotelen. Alle klassiekers komen langs, uit volle borst meegeschreeuwd door het publiek.

Iggy is zichtbaar ouder geworden en hij springt niet meer zo dartel rond als twintig jaar geleden, maar zijn charisma is onverwoestbaar. Iggy heeft de Apollo vanaf de eerste noot bij de ballen.

Black Label Society in de Phoenix

Heavy as fuck met een legendarisch randje: de groovende hardrock-heavy metalband Black Label Society uit L.A. sluit dit jaar de Phoenix af op Paaspop. Deze Californische band rondom meestergitarist Zakk Wylde (bekend van onder meer Ozzy Osbourne) bracht onlangs zijn tiende album ‘Grimmest Hits’ uit.

Op het podium van de Phoenix verrijzen imposante muren van gitaarversterkers. Mocht er nog enige twijfel zijn aan de intenties van Black Label Society, dan kun je die hierbij gevoeglijk in de prullenbak smijten. “They are gonna make some noise!” Wanneer de pauzemuziek stopt klinkt een mash-up die de bijnaam ‘Whole Lotta Sabbath’ heeft. De band opent met moddervette riffs, maar de show barst pas echt los wanneer Zakk Wylde het podium betreedt en op zijn frontstage verhoging de eerste riffs aanslaat. Met de muren van versterkers, de microfoonstandaard met doodskoppen en het bikersuiterlijk is Black Label Society Larger than Life. Maar onder al die uiterlijkheden schuilt een rockband die het publiek in vervoering brengt met monsterlijke grooves en moddervette gitaarriffs. Zakk is een baas op zijn gitaar en toont dit regelmatig met waanzinnige riffs en solo’s. De Phoenix vindt het prachtig. Een waardige afsluiter van een zeer succesvolle editie van Paaspop.

Tenslotte

Paaspop heeft met een geweldige knalfuif het festivalseizoen officieel voor geopend verklaard. Deze editie van Paaspop kende zoals ieder jaar weer een aantal verrassingen waarvan we dit jaar zeker nog veel meer gaan horen. Ik noem de dames van Velvet Volume, the Dawn Brothers, Millionaire en Frank Carter & the Rattlesnakes. Birth of Joy gaf een overtuigend visitekaartje af, Triggerfinger was zoals altijd top, My Baby toont aan ook de grote podia moeiteloos aan te kunnen. Kortom, het wordt een mooi festivalseizoen dit jaar. Het hoogtepunt van Paaspop 2018 is toch het fantastische optreden van oude krijger Iggy Pop.

Fotografie: (c) Ruth Mampuys

Facebooktwitterredditpinterestmail
Inschrijven op de RockMuZine nieuwsbrief
Wekelijks op vrijdagavond het laatste nieuws en de laatste verslagen en recensies in je mailbox!

(Let op: check je spambox en voeg info@rockmuzine.nl toe aan je whitelist)

PJ