FortaRock is terug, en hoe!

Op 1 en 2 juni is het weer zover, na een FortaRock-loos 2017, weer een nieuwe editie van FortaRock. Deze 9e editie is ook weer een 2-daagse editie geworden met veel diversiteit, met 8 bands op dag 1 en 16 bands op dag 2. Ondanks het af en toe wat mindere weer, met hier en daar een buitje was het toch genieten van alle bands en de goede sfeer. Op dag 1 is het wat overzichtelijker met 4 bands op de mainstage en 4 bands in de tent zodat het allemaal wat makkelijker is om alles te kunnen bekijken.

Op vrijdag 1 juni gaat om 14.30 het hek open en kunnen de bezoekers het terrein op, zodat iedereen genoeg tijd heeft om muntjes te kopen en alvast het terrein te bekijken. Klokslag 15.30 wordt het festival geopend door het Franse Betraying the Martyrs in een redelijk gevulde tent mogen ze in een half uur tijd proberen om het publiek op te warmen voor de rest van de dag. Hun mix van grooves en deathcore werkt zeer aanstekelijk en door een deel van het publiek wordt er wild geheadbanged en halverwege de set is er een eerste kleine wall of death. Leuk opwarmer voor wat nog komen gaat.

Dan is het de beurt aan Death Angel uit San Francisco om te openen op het hoofdpodium met hun Bay Area thrashmetal, deze goed op elkaar ingespeelde band heeft het weer goed naar de zin en speelt een gevarieerde set waarin oude en nieuwe songs worden gespeeld zoals ‘the Dream Calls for Blood’, ‘Thrown to the Wolves’, ‘the Ultra-Violence’ en de 45 minuten vliegen weer voorbij.

Na de thrash van Death Angel is het tijd voor de bruutste band van deze FortaRock editie, het Amerikaanse Suffocation komt hun brute deathmetal ten gehore geven. Vanaf de eerste tonen wordt er geheadbanged en gemosht, er komt oud en nieuw werk langs in de driekwartier. Het publiek gaat het heftigste te keer tijdens klassiekers als ‘Thrones of Blood’, ‘Pierced from Within’, ‘Effigy of the Forgotten’ en ‘Infecting the Crypts’, dit was niet voor de tere zieltjes maar voor de echte liefhebbers van deathmetal.

Na dit betere hak en zaagwerk van Suffocation is het tijd voor het uit L.A. afkomstige Body Count met rapper Ice-T om het veld voor het hoofdpodium plat te walsen, dit lukt maar gedeeltelijk. Als de band staat te musiceren is er volop beweging op en voor het podium, maar tussen de nummers door zakt het energieniveau naar het nulpunt tijdens het gepreek van Ice-T en dat is jammer. Aan de gespeelde nummers ligt het niet met de klassiekers zoals ‘Bowels of the Devil’, ‘Voodoo’, ‘KKK-Bitch’, ‘Drive By’ en de covers ‘Disorder’ en ‘Raining Blood/Postmortem’. Als er minder gepreekt en meer gespeeld werd, was het een subliem optreden en nu net niet.

Na het uurtje rapmetal Body Count komen de blackmetalmonsters van Watain het podium van de tent op om hun blackmetal ceremonie ten gehore te brengen. Dit gaat met zoveel vuigheid gepaard, dat het niet door iedereen gewaardeerd wordt. Het nieuwste album Trident. Wolf. Eclipse. is met 4 songs het beste vertegenwoordigt in de set, waaronder ‘Nuclear Alchemy’, ‘Sacred Damnation’. Toch zijn het de oudere songs zoals setopener ‘Stellarvore’, ‘Devil’s Blood( waarbij weer eens een kelk bloed het publiek wordt ingegooid )’, ‘Malfeitor’ die de meeste indruk maken, tijdens het zeer vermakelijke optreden. Een van de betere optredens van de dag.

Na het Zweedse Watain is het Zweedse Arch Enemy aan de beurt en het is gelijk duidelijk dat een groot deel van de bezoekers voor deze band naar Nijmegen zijn gekomen. Aan het mooi ingerichte podium en het vakmansschap ligt het niet, maar er is totaal geen spontaniteit te ontdekken tijdens het vakkundig in elkaar gezette optreden. Behalve dan dat tijdens het van het vorig jaar uitgebrachte ‘Will to Power’ gespeelde song ‘the Race’ tot 2x toe de PA uitvalt en er niks meer is te horen. Verder wordt er weer hetzelfde kunstje vertoond, maar toch geniet het publiek met volle teugen van het optreden van deze Zweedse band.

Na dit wat mindere optreden is het Kreator wat het laatste optreden in de tent geeft op deze vrijdagavond en wat voor een optreden. Het geluid bij deze Duitse thrashers is subliem, alles is luid en duidelijk te horen en als we het over een gelikte spontane show hebben kunnen ze hier nog wat van leren. Ook wordt er weer flink gemosht en zijn er de nodige circlepits te zien, bijna tijdens alle songs worden er video projecties op de talloze schermen vertoond. Er komen oude en nieuwe songs voorbij ‘Phantom Anti-Christ’, ‘Enemy of God’, ‘Satan is Real’, ‘Flag of Hate’ en ‘Fallen Brother’ met foto’s van bijna alle overleden metaliconen op de videoschermen. Om de sfeer tijdens het optreden nog wat te verhogen wordt er regelmatig confetti de tent in gespoten en wordt er gebruik gemaakt van vlammenwerpers en na bijna een uur wordt dit spetterende optreden afgesloten met de klassieker ‘Pleasure to Kill’.

Het wordt lastig voor het Australische Parkway Drive om dit te overtreffen, maar deze metalcoreband heeft nog meer vuur en vlammenwerpers bij elkaar verzameld om het publiek te overtuigen wat zeker lukt. Het drumstel staat in een vierkante stalen constructie wat tijdens het anderhalf uur durende indrukwekkende optreden ook rondom in de vlammen komt te staan en waarin de drummer met drumstel af en toe een rondje draait. Van het laatste album ‘Reverence’ komen er 6 songs voor in de set, waaronder ‘Wishing Wells’, ‘Prey’, ‘the Void’ en ‘Absolute Power’. Een zeer onderhoudend optreden, maar toch net niet beter dan Kreator.

Zo easy als dag 1 van FortaRock is, is het op dag 2 niet helemaal. Overal wat langere rijen en wat langer wachten overal, maar de sfeer is op de vrijdag en zaterdag opperbest. Het gebodene is op de vrijdag wat harder dan op de zaterdag en enig puntje van kritiek is dat er eigenlijk ook op zaterdag 2 podia hadden moeten zijn om het wat overzichtelijker te houden.

Ondergetekende is op tijd aanwezig om het optreden van Vuur te bekijken, de nieuwe band van Anneke van Giersbergen. Ze mag samen met haar bandleden de mainstage openen op de zaterdag, dat gebeurt met een set die een mooie mix geeft van haar hele ouvre. Nummers van het debuut van Vuur ‘Time’, ‘My Champion’ en ‘Days Go By’. Een nummer van the Gentle Storm ‘the Storm’ en ook van the Gathering ‘On most Surfaces’ en set afsluiter ‘Strange Machines’, alles klinkt even goed en de band heeft zichtbaar plezier op het podium.

Dan het eveneens Nederlandse Death Alley met hun heerlijke ruige rock ’n roll en promoten hun album ‘Superbia’. Death Alley rockt, piept, kraakt en swingt als een malle en het aanwezige publiek geniet van elke minuut. Lekker bandje

Dan een lastige keuze, Baroness of For I am King. Wat doe je dan??? Dan ga je eerst naar de tent om een stuk Baroness kijken, heerlijke stonermetal met wat doom en progressieve stukken erin en een band die het naar de zin heeft.

Wat een intens optreden, maar dan na ongeveer een half uurtje nog even een stukje meebeleven van het Nederlandse For I am King. Op het moment dat ik bij de Theaterstage kom is het duidelijk dat het knalt bij deze metallers en zangerers Alma is niet groot van stuk maar grunt en growlt er menig mannelijke zanger ondersteboven. Knalt heerlijk.

Nu is het tijd geworden voor Alestorm met hun piratenmetal, deze Schotten hebben zelfs een heuse opblaas eend het podium mee opgenomen. Het is een band waar je van houdt of niet en een groot deel van het Fortarock is dol op deze feestband, maar ondergetekende gaat halverwege de set al richting de tent.

Als voorlaatste in de tent is het de beurt aan het uit Noorwegen afkomstige Satyricon, met hun mix van blackmetal en darkmetal. Deze band is hun nieuwste album ‘Deep Calleth upon Deep’ te promoten, tevens komen er nog de nodige klassiekers voorbij. Met songs als ‘Midnight Serpent’, ‘Now, Diabolical’, ‘To your brethren in the Dark’ en ‘Mother North’ kan het niet fout en het aanwezige publiek geniet met volle teugen.

Daarna is het aan Opeth om het publiek voor het hoofdpodium nog wat verder op te warmen voor headliner Nightwish, dat lukt maar gedeeltelijk. Een uurtje Opeth is eigenlijk veel te kort, hun clubshows duren vaak tussen de 2 en 3 uur afhankelijk van wat voor show ze geven en ze komen beter tot hun recht indoor dan outdoor. Tot zover de minpunten, we krijgen dus een uurtje en de muziek is subliem. Met de songs ‘Sorceress’, ‘Ghost of Perdition’, ‘Cusp of Eternity’, ‘the Drapery Falls’ en ‘Deliverance’ lijkt het een korte set maar deze band speelt nooit korte songs, helaas ontbreekt de echte magie om dit een fantastische show te laten zijn. Daarvoor zijn de bandleden te statisch en gebeurt er eigenlijk niets bijzonders, maar goed gemusiceerd wordt er wel.

Hoe anders is het bij Meshuggah, het hele podium wordt benut en is er een sfeervolle lichtshow. Misschien het enige waar wat over te klagen valt, zou kunnen zijn is dat er geen nummers van voor het album ‘Nothing’ (2002) wordt gespeeld. Maar dat is maar een klein puntje van kritiek, hetgeen wat gebracht wordt is werkelijk geweldig en klinkt als de spreekwoordelijke klok en ook geldt voor Meshuggah dat een uurtje eigenlijk veel te kort is.

Na dit hoogtepunt is het tijd voor de headliner van de dag, het Finse Nightwish met uiteraard de Nederlandse Floor Jansen als zangeres. En eigenlijk kunnen we kort zijn over de show van deze band, SUBLIEM en de terechte afsluiter van deze 9e editie van FortaRock. Werkelijk alles wordt uit de kast getrokken om het publiek niet teleur te stellen, vuurwerk en vlammen evenals oude en nieuwe publieksfavorieten en na de anderhalf uur wil het publiek eigenlijk nog wel meer. Maar helaas, er komt niks meer.

Het was dit jaar weer een geslaagde editie met 2 waardige en terechte headliners, die qua show hopelijk voor andere nieuwere headline waardige bands hebben getoond hoe het moet. Hopelijk volgend jaar weer een sfeervolle en gezellige editie, wanneer er een groot feest kan plaatsvinden voor de 10e editie. We zullen afwachten op wat er komen gaat.

Foto’s (c) Ruth Mampuys