Franck Carducci is spectaculair in ‘t Blok

Prog rocker Franck Carducci staat bekend om zijn spectaculaire, theatrale manier van performen. We gaan heel wat te zien krijgen. Maar eerst mogen we naar The Dame gaan kijken en luisteren. Dit is een neo prog band uit Den Haag. Ze verschijnen allemaal stijlvol gekleed op het podium. Ze spelen nummers van hun debuutalbum ‘Losing sight of what you want’. ‘General disarray’ is het eerste nummer. Dit start rustig, maar krijgt een rockende wending. Frontvrouw/gitarist Marian van Charante heeft behoorlijke power op haar stem. Ze beweegt met flair over het podium. Bassist Michel Krempel en gitarist Stephen de Ruijter zijn wat statischer. Drummer Ruben Meibergen mag de drumkit van Franck Carducci’s drummer Nino Reina gebruiken. Er is dus voldoende ruimte voor Michel en Stephen om meer te bewegen. De toetsenist Thijs de Ruijter staat als enige tiener tussen de volwassenen te spelen. Hij oogt een beetje verlegen en staat deels verscholen achter zijn laptop. Maar petje af voor wat hij laat horen. Ook met het lange nummer ‘Conveniently distant’ weet The Dame de aandacht van het publiek vast te houden. Ruben gebruikt in het intro van Thy Father’s Bidding’ stokken met zachte uiteinde. Net zoals op hun album is ook nu sampling te horen. De vocale volume wisselingen weet Marian prima op te vangen. Tijdens het laatste nummer ‘Water tumbles down’ komen Michel en Stephen pas echt los. Met klein gezongen solo van Marian eindigt dit concert.

’t Blok, alias ProgFrog, in Nieuwerkerk aan de IJssel is goed vol als Franck Carducci en zijn band de bühne betreden. Ze openen fantastisch met ‘Slave to rock ‘n’ roll’. Franck steelt samen met Mary Reynaud de show. Ze maken er een act van. Mary knuffelt met Franck maar dat is part of the show. Natuurlijk speelt en zingt Franck ondertussen. Er gebeurt zo veel dat je ogen te kort komt. Het podium is eigenlijk te klein voor een show als dit. Gitarist Christophe Obadia speelt charismatisch. Franck, Christophe, en gitarist Steve Marsala staan als ‘De drie musketiers‘ zij aan zij te spelen.

Met ‘Achilles’ worden we meegenomen naar het oude Griekenland. Ook in een zacht gespeeld stuk komt de stem van Franck erg mooi uit. Dit is één van de nummers waarop Franck bas speelt. Hij is ‘snoerloos’, dus kan hij zonder problemen rondjes draaien in het uptempo gespeelde stuk. Drummer Nino Reina laat zich goed horen. In één keer dalen tempo en volume, schitterend! Christophe bespeelt de theremin met fysieke expressie. Hij beweegt schokkerig, alsof hij onder stroom staat. Heel even zijn er microfoon problemen. Maar the show must go on. En dat gebeurt op een wervelende manier!

Hierna wordt er een nieuw nummer gespeeld. Dit heet ‘The Angel’. Mary verschijnt op een donker podium. Zij heeft nu de lead zang, en dat doet ze perfect. Ze lijkt wel een engel, met led lichtjes op haar kostuum. Tijdens een instrumentaal stuk spreidt ze haar verlichte ‘vleugels’. Zo beweegt deze engel gracieus over het podium. De fans kijken en luisteren ademloos toe. Aansluitend wordt er een medley gespeeld, deze start met ‘Quind’, dit is één van de eerste nummers die Franck ooit schreef. De overgangen in de medley verlopen fantastisch. Heel de medley is een feest om naar te kijken en te luisteren. De gitaar battle hierin is helemaal geweldig. Hierin spelen de mannen stukjes van rock klassiekers van onder andere Guns ‘n’ Roses. Dit verweven ze op een fantastische manier in het geheel. De fans reageren uitzinnig. Geheel akoestisch is ‘On the road to nowhere’. Franck begeleidt zichzelf zijn 12 snarige gitaar. Hij zingt zonder microfoon. De rest van de band zingt even later mee. Weer valt op dat de stemmen mooi matchen. Met ‘Torn apart’ gaat het gas er weer op, al zit hier natuurlijk ook een rustig stuk in.

Voor aanvang van ‘Alice’s Eerie dream’ vertelt Franck het ‘ware’ verhaal over Alice in Wonderland. De Hartekoningin ook wel Red Queen genoemd, is eigenlijk the Queen of the Red Light District. Zij veranderde Alice in ‘Queen of the night’. Natuurlijk speelt Mary de rol van ‘Alice’, maar dan niet als onschuldig klein meisje. Heel de band speelt dit verhaal mee. Zo ontstaat er als het ware een muzikaal toneelstuk. Zang en muziek blijven ondertussen zeer goed. Alleskunner ‘Christophe’ pakt zijn digeridoo en gaat al spelend de zaal in. Via de bar zoekt hij als een volwaardig danser zijn weg terug naar het podium. Het toetsenwerk van Olivier Castan is wederom gaaf. Dit nummer krijgt heel terecht een daverend applaus. Als laatste wordt ‘Whippin post’ van The Allman Brothers gespeeld. Ze rocken er flink op los en sporen elkaar aan om nog meer te geven. Bijna twee uur lang zijn we getrakteerd op één en al spektakel. Franck Carducci en band zijn prog rockers. Maar ze spelen, ook in hun eigen nummers, een portie classic rock. Daardoor is hun muziek geschikt voor een breder publiek. Door hun wervelende manier van performen kan deze band met gemak de grotere podia aan. Daar vallen ook de festivals onder. Het wordt tijd dat Nederland op grote schaal kennis gaat maken met Franck Carducci.