Saul Blease – The Great War

Toen de Brit Saul Blease in 2015 zijn debuutalbum ‘Daybreak’ (full cd) uitbracht, was hij nog maar 19 jaar.  Saul liet moderne, industriële rock horen. Hij is nogal productief en heeft diverse EP’s uitgebracht. De Eerste Wereldoorlog eindigde op 11 november 1918, honderd jaar geleden dus. Daarom koos deze jonge multi-instrumentalist 11 november jongstleden als release datum voor zijn album ‘The Great War’. Tijdens tien nummers komen aspecten van deze oorlog in chronologische volgorde aan je voorbij.

‘Rewind-Valiant Hearts’ begint uiterst zacht, mysterieus, bijna griezelig zelf. Het volume neemt langzaam iets toe, de sfeer blijft zoals die was.
Je hoort een hele oude langspeelplaat, dat is inclusief de krakende geluidskwaliteit van toen.

‘Listen to the Man’ start met een vleugje muziek en ingetogen zang. Beiden klinken in eerste instantie wat vervormd. Dit kink zo zacht dat ik het volume wat omhoog zet. De tekst gaat over een soldaat die naar het front gaat. Er is een snelle en flinke toename in volume. De sound wordt wat elektronisch, dit wisselt een aantal keer af met ingetogen pianospel, of juist rockende delen. Het verschil in volumeniveau is groot, waardoor de impact wordt vergroot. In de sterk gespeelde delen heeft de zang een verbeten klank. De zang gaat prima mee in de klein gespeelde stukken. Zo zijn zang en muziek constant in balans.

Slechte enkele noten worden gespeeld tijdens het intro van ‘Angel of Mons’. Aansluitend doet de percussie mij aan geweerschoten denken. Vooral de zinnen
“Direct hit, no body remains
Just fragments of bone an’ skin”
zijn indrukwekkend en verwoorden de bizarre leefwereld van de soldaten. Elektronische klanken hebben de overhand, maar er zijn ook voldoende rockende en licht gespeelde delen. Plotsklaps is er minimalistisch pianospel, ondersteund door een zacht, monotoon ritme. De zang sluit hierop aan. Wanneer de muziek een droevige wending krijgt weet Saul mij echt te raken. Het geheel heeft bijna dezelfde impact als een film waarin feiten belangrijker zijn dan fictie.

Ook in de nummers die volgen zijn er diverse stijlen en veranderingen tussen deze stijlen te horen. Van licht poppy tot aan ‘heavy’ rock, en van licht gespeelde delen tot de zwaardere industriële klanken. Soms zijn er extra geluiden toegevoegd om het verhaal te versterken. Regelmatig is het ritme dusdanig dat het op geweerschoten lijkt. Zang en muziek vullen elkaar aan. Dat komt niet alleen door de woorden die Saul zingt, maar ook op de manier waarop hij ze zingt. Soms verbitterd, dan weer ‘lamgeslagen’ of juist gedreven. Zo blijft ‘The Great War’ boeien.

Het laatste nummer heet ‘The End’. De muziek is eerst staccato, daar komen wat sobere tonen op piano bij. De stem van Saul klinkt droevig, dit past bij de woorden die hij zingt. ‘Strijkers’ maken het nog somberder, en vormen tegelijkertijd een prachtige aanvulling. Natuurlijk raakt dit me, en dit wordt naarmate het nummer vordert alleen maar intenser.

Industriële klanken zijn belangrijk, maar deze worden afgewisseld met rock en/of licht klassiek georiënteerde stukjes. Bepaalde invloeden van het album Daybreak zijn ook hier te horen, maar lijken verder uitgekristalliseerd te zijn. Saul Blease verstevigt met dit one man project zijn eigen sound.
Door het thema is ‘The Great War geen album om zo maar even op te zetten. Saul heeft het geheel op een visualiserende manier gestalte gegeven. Je ziet de beelden die hij beschrijft aan je voorbijkomen. Hierdoor voel je bijvoorbeeld verdriet en angst. Daarom is het vrij zwaarbeladen, maar ook indrukwekkend album. Chapeau!

(88- 100) (Bad Elephant Music)

TRACKLIST THE GREAT WAR

1 Rewind/Valiant Hearts
2 Listen to the Man
3 Angel of Mons
4 War Machine
5 Shoot To Kill
6 If I Were God
7 Passchendaele
8 Doughboy
9 Hellfighter
10 The End