Architects heerst over de Afas

Zaterdag 12 januari staat Afas Live in het teken van de Metalcore. Architects is neergestreken in Amsterdam. Van Down Under Aussies Polandris, Beartooth vergezellen de band op deze Holly Hell Tour. Architects is een Britse metalcore band uit Brighton East Sussex, opgericht in 2004 door tweeling Dan en Tom Searle. De band bestaat nu uit Dan Searle op drums, Alex Dean op basgitaar, Sam Carter op zang en Adam Christianson en Josh Middleton op gitaren.

Polaris

Voorafgaand is daar Polaris die het podium betrad voor een uur van dynamisch en brutaal metalwerk. Polaris is een Australische metalcore band. Ze brachten hun debuutalbum ‘The Mortal Coil’ uit in 2017 en het werd genomineerd voor de 2018 ARIA Award voor Beste Hard Rock / Heavy Metal Album. Polaris heeft de weg gevonden in de hoofden en harten van de fans zo ook de Nederlandse. Die de tekten luidkeels mee konden zingen. Wanneer je praat over de kunst van het balanceren van riff, melodie en smakelijke breakdowns, dan raakt openingsnummer ‘The Remedy’ alle vlakken. Een explosief eerste nummer met zanger Jamie Halls die oproept om te cirkel pitten terwijl een zee van zweethanden de welbekende Horns vormden en naar de verblindende lichtshow werden uitgestoken.

De volgepakte Afas Live leeft zich uit op ‘Casualty’, ‘Dusk to Day’ van het album ‘The Mortal Coil’. Meer in het bijzonder liet hun laatste nummer ‘Lucid’ je hulpeloos naar adem snakkend achter. Polaris sloot een gedenkwaardige en iconische show af met een woeste wall of sound. Polaris staat in de startblokken om de volgende mammoet metalcore-band van Australië te worden.

Beartooth

Beartooth is een Amerikaanse hardcore punkband opgericht door Caleb Shomo, geboren in Columbus Ohio in 2012. Debuut EP ‘Sick’ werd uitgebracht op 26 juli 2013, gevolgd door hun debuutalbum ‘Full-length Disgusting’ op 10 juni 2014. Er kan gezegd worden dat de sfeer van deze show een paar dagen blijft hangen. Via de muziek is te horen dat Beartooth performance echt is en de band het wederzijdse respect van de menigte kon voelen. Tijdens de show toonde Shomo te beschikken over indrukwekkende reeks grommende en zuivere vocalen en een natuurlijk geboren showman te wezen.

Dit smaakt naar meer. In een interview benoemde Shomo zelf zijn intenties met Beartooths stijl “We willen gewoon plezier maken, punkrock, hardcore, wilde muziek, gekke shows spelen en heb een toffe tijd zonder druk van wat dan ook”. Zij zijn hierin zeker bijzonder goed geslaagd. Hoewel Beartooth in deze setting als metalcore bands staat, neigt de band qua muziek naar een mix van zowel metalcore als havey metal. Gezien de vreugde van het publiek heeft de wisselingen van de bands bij de fans geen invloed op de sfeer en blijft deze gedurende de avond optimaal.

Architects

De lichten dimmen en een massaal gebrul zwelt aan vanuit de zaalterwijl zanger Sam Carter de architecten het podium op leidt. Even een drop; dan ‘Death Is Not Defeat’, de vocale stem van Sam Carter zijn even aanstekelijk als altijd. Hierin weerklinkt de energie en vechtlust die de gehele avond wordt voortgestuwd, overgaand van harde riffs naar goed in het oor liggende melodieën.

De Britse metalcore-koningen trakteren ons op een perfecte selectie van nummers, combineren favorieten zoals ‘Death is Not Defeat’, ‘Modern Misery’, ‘Naysayer’ en ‘Gravedigger’. De kenmerkende breakdowns worden onderbroken door co2-kanonnen en een waanzinnige lichtshow die de zaal tot waanzin opstuwt. Er zijn een paar bijna bont gebeukte fans die de Moshpit ternauwernood overleven. Intensiteit en positieve agressie staat bij de nummers centraal. De band is in prima vorm, terwijl Carter zijn brutale geschreeuw en bewegingen over het podium van links naar rechts etaleert, laten de bandleden geen rustpunt vallen. Carter communiceert met het enthousiaste publiek,moedigt hen aan de tekst mee te schreeuwen, geweldig snoeiharde en gevoelige passages worden met elkaar afgewisseld. Uiteraard gestut door het schreeuw-werk van frontman Sam Carter. Deze afwisseling is hetgeen metalcore maakt wat het is. Je vind het geweldig of helemaal niks. Maar het is echter wel met totale overgave.

Vuurwerk

Inmiddels stijgt de temperatuur in de zaal tot een kookpunt als er ook nog eens een vuurwerkshow bij komt kijken, die naast de muziek voor het broodnodige schouwspel zorgt. Op de achtergrond werd de albumhoes van ‘All Our Gods Have Abandoned Us’ geprojecteerd die dan werd ingevuld met bijpassend beeldmateriaal. De ene moshpit volgt de ander op. Het plezier en de energie op het podium straalt af naar de fans . Er is eigenlijk nauwelijks een zwak moment te bespeuren. Elk nummer werd begeleid door een zorgvuldig uitgebalanceerde lichtshow met projectie, opgestookt door pyro-technieken. Samen met het immens luide down-gestemde gitaren en helse double-bass drums, creëerde het een brute en intense ervaring. Vooraan zingen steeds meer bezoekers mee. De vocale uitvoeringen van Sam Carter zijn even aanstekelijk als altijd en hier in weerklinkt de energie en vechtlust die de hele avond vormd.

Overgaand van harde riffs naar goed in het oor liggende melodieën. Het is bruut en intens, architecten trekken er uit wat er in zit met hart en absoluute ziel, wat zeker tof is om live te kijken. Het werd nog emotioneler na het nummer ‘Gone With The Wind’, wanneer de band het laatste nummer ‘Doomsday’ opdroeg aan de overleden broer van drummer Dan, waarna het Sam even te veel werd. Na enkele seconden te hergroeperen werd het glas geheft en een toost uitgebracht op Tom. “Zing zo hard als je kunt – Doe het voor Tom”. En de menigte volgde als één front. Waarna de confettikanonnen in een zinderende finale knal openbarste en de zaal wederom los ging op de laatste metalcore klanken.

Het optreden van vanavond is een bewijs van hoeveel ze nog live te bieden hebben. Architects heeft bewezen dat hun passie niet is geluwd na de tegenslagen van de laatste tijd. Vanaf het eerste accoord tot aan het slot accoord; een show vol emotie en pure energie.

Foto’s (c) Johan Sonneveld