Ode aan Led Zeppelin in De Oosterpoort
Dat de muziek van Led Zeppelin zo’n vijftig jaar na de oprichting van de band nog altijd populair is, is niet verwonderlijk. Hoewel de band een perfecte belichaming is van de typische rock’n’roll en flowerpower van de jaren ’60 en ’70, is er iets tijdloos aan klassiekers als ‘Kashmir’ en ‘Whole Lotta Love’ dat maakt dat ze vandaag de dag nog even veel mensen inspireren als decennia geleden. Led Zeppelins invloed uit zich op verschillende manieren: in de klank van nieuwe, jonge bands (zoals bijvoorbeeld rijzende ster Greta van Fleet), maar ook door de vele cover- en tribute bands die overal te vinden zijn. Led Zeppelin Masters heeft dan weer een unieke positie in die laatste categorie: de band bestaat uit een drummer, bassist, gitarist, zanger én een enorm orkest (het Black Dog Orchestra). Op 28 maart speelde deze bijzondere combinatie van muzikanten een ode aan Led Zeppelins beste nummers op een verrassende wijze.
Als het orkest om iets over half negen komt opgelopen en op het podium plaatsneemt, komt er al een enthousiast applaus vanuit de volle zaal. Na een instrumantele intro waarin motieven van ‘Kashmir’ en ‘Stairway to Heaven’ verwerkt zijn, komt ook de band opgelopen; als die eenmaal voor het orkest op het podium staat begint het concert met ‘Good Times, Bad Times’ (het eerste nummer van het eerste Zeppelin-album).
De combinatie van een rockband met een orkest is een bijzondere; waar de vier rockers voorop het podium nogal lijken te contrasteren met het keurig strak geklede, zittende orkest achterop het podium, vullen de twee groepen elkaar in werkelijkheid juist aan. Niet alleen de toevoeging van het orkest zorgt voor een unieke twist; frontman Vince Contarino geeft zijn eigen draai aan de invulling van de leadzang, die hij niet precies van Robert Plant kopieert maar een nieuw en eigen karakter geeft.
Contarino neemt wel (zoals Robert Plant dat ook altijd deed) de mondharmonica-partijen voor zijn rekening, en ook de bassist toont zich een multi-instrumentalist door de akoestische gitaarpartij in ‘The Rain Song’ te spelen. De hoofdrollen worden eerlijk verdeeld tussen het orkest en de band: zo is er een gevoelige trompetsolo in ‘All Of My Love’, spelen een violiste en de gitarist samen de harmonieuze tussenstukjes in ‘Ramble On’ en tovert de gitarist echte Jimmy Page-achtige klanken uit zijn gitaar door tijdens ‘Dazed And Confused’ zijn gitaar met een strijkstok te bespelen.
De
interactie tussen de bandleden en het orkest en de grapjes van Contarino zorgen
voor een luchtige en enthousiaste sfeer die het zittende publiek moeiteloos
meesleept.
Het Led Zeppelin Masters concert is zo een verrassende, afwisselende show die
de muziek van Led Zeppelin op een onverwachte manier doet herleven. Het rauwe
randje van de classic rock komt misschien niet volledig tot uiting, maar wordt
wel vervangen door een indrukwekkend en orkestraal aspect dat deze specifieke
uitvoering zo bijzonder maakt.
Als tijdens een zitconcert het hele publiek opstaat en danst (en de dirigent zelfs naar een piano rent om mee te spelen met het altijd opzwepende ‘Rock And Roll’) kan dat alleen maar betekenen dat het concert niets minder dan een onbetwist succes was.
