Whitesnake enthousiast ontvangen in 013
Whitesnake is geen vreemde op Nederlandse bodem: de Brits/Amerikaanse band gaat bijna jaarlijks op Europese tournee en speelde de afgelopen jaren in verschillende Nederlandse concertzalen. Het laatste optreden was echter alweer in 2016 in de vorm van een ‘greatest-hits tour’. Dat dat concert een succes was, resulteerde in het feit dat Whitesnake op 12 juni opnieuw in het Tilburgse 013 stond, dit keer om het nieuwe album ‘Flesh and Blood’ te promoten.
Om acht uur is de eer aan het Eindhovense The Dirty Denims om de avond gepast te openen. Al net iets voor de begintijd staat de band op het podium, en na een paar enthousiaste high-fives zet de band een al even enthousiast en energiek optreden in. De muziek die barst van de invloeden van AC/DC en Joan Jett slaat goed aan bij het publiek, en het plezier op het podium is in de hele zaal voelbaar. Na een set vol door de lucht zwaaiende gitaren, in de lucht geschopte benen, en zelfs vonken spuwend vuurwerk op de headstocks van gitaren, neemt de band rond half negen afscheid met een ‘houdoe’.
Het publiek hoeft niet helemaal af te koelen voor Whitesnake zelf het podium opkomt om negen uur, aangekondigd door The Who’s ‘My Generation’. David Coverdale kan het enthousiaste lawaai dat uit de zaal komt nog net overstemmen met een charmant Brits ‘Good evening’: even later barst de zaal haast uit zijn voegen als het opzwepende ‘Bad Boys’ een waardige opener van de avond vormt. Hoewel er een klein stukje van ‘Children of the Night’ in verwerkt zit, is dat nummer niet de opvolger – dat is ‘Slide it In’, dat al even hard wordt meegebruld door het uitzinnige publiek. Whitesnake-fans komen zo vanaf het begin al meteen aan hun trekken: de heftige gitaarsolo’s in de meest geliefde Whitesnake-klassiekers en Coverdale’s slagzin die regelmatig tussendoor geschreeuwd wordt (make some fucking noise!) zetten al snel de toon van een spectaculaire show.
Na het derde nummer neemt Coverdale even de tijd om het publiek aan te spreken: hij merkt op dat het voor Whitesnake ongebruikelijk is om een tour in Tilburg te beginnen (meestal eindigt een tour in Nederland) en grapt wat over het grillige Hollandse weer (‘Stormbringer’s coming!’). Het programma gaat weer verder met klassiekers als ‘Love Ain’t No Stranger’ en nieuwe publiekslievelingen als ‘Trouble Is Your Middle Name’ – wanneer Coverdale vraagt wie er in het bezit is van het nieuwste album ‘Flesh And Blood’ is de reactie uit de zaal aanzienlijk.
De kleine gitaarduels tussen Reb Beach en Joel Hoekstra, de virtuoze bijdrage van toetsenist Michele Luppi en de uitgebreide drumsolo (gedeeltelijk met handen) van de onverwoestbare Tommy Aldridge tonen aan dat Whitesnake allesbehalve een solo-project is van David Coverdale. De zanger leunt misschien wat meer dan normaal op zijn band door zijn wat schor klinkende keel, maar zijn muzikanten vangen dat makkelijk op en zingen bijna allemaal mee. Als om ongeveer tien voor half elf de band na een daverend applaus het podium verlaat, hoeft het publiek nog geen minuut te fluiten voor het op een toegift getrakteerd wordt. Hoewel David even de weg kwijtraakt tijdens de intro van ‘Still Of The Night’ dreunt het nummer, een van Whitesnake’s vlaggenschepen, snoeihard en vertrouwd door de zaal. Het afscheid dat de band even later krijgt laat zien hoe zeer het publiek van het optreden genoten heeft.
Whitesnake zette zo opnieuw een stevige rockshow neer in het Tilburgse 013. Hoewel Coverdale misschien niet zijn sterkste show speelde (hopelijk is het feit dat hij soms uit de toon zong of ervoor koos om zijn band of het publiek te laten zingen het gevolg van een tijdelijke kwaal) bestaat Whitesnake uit zulke fenomenale muzikanten dat er genoeg rock and roll in de show aanwezig was om een avondje lang van te genieten. Klassiekers als ‘Slow an’ Easy’, ‘Is This Love’ en ‘Here I Go Again’ weten de mensenmassa nog altijd in beweging te brengen en nummers als ‘Shut Up & Kiss Me’ en ‘Get Up’ bewezen dat Whitesnake nog lang niet het laatste van zich heeft laten horen.
