Morgan Rider and The Deep Dark River – Leviathan & The Deep Dark Blue

Morgan Rider and The Deep Dark River spelen een mix van onder andere (blues)rock, folk, metal en klassiek. ‘Leviathan & The Deep Dark Blue’ vertelt een fantasieverhaal. ‘Beneath The Crushing Tides’ is een vrij rustige instrumentale openingstrack. Het verhaal speelt zich af in het Hoge Noorden. In ‘The Immeasurable Fathoms’ beginnen de ijskappen te smelten. De start is vrij rustig en bevat een mix hoge, heldere pianoklanken met lagere en zwaardere muziek ertussendoor. De zang van multi-instrumentalist Morgan Rider past bij de stijl, maar zijn stem had soms wat zwaarder of voller gemogen. De veranderingen in tempo en volume zijn fantastisch, het akoestische stukje past er mooi tussen.

Morgan zingt: “The end of an age is near…”

Er lijkt door toedoen van de ‘God van de oceaan’ nogal wat te gebeuren met de zee, met alle gevolgen van dien. ‘Dread’ heeft een hele kalme akoestische start, de sfeer is somber. Ineens is er meer volume en komt er een beetje metal bij, de strijkers geven hier een vleugje folk. Het valt niet mee om één te worden met het verhaal. Duidelijk is wel dat er een heel fictief verhaal verteld wordt, waarin wezens sterven in de zee. Toch klinkt het geheel niet dramatisch of theatraal, waardoor het makkelijk weg luistert.

Door een hogere macht ontstaan er in ‘Ignite The Tempests’ vernietigende stormen. Tot ver in het land is er dood en verderf. Het geheel zorgt voor een toegankelijke mix van onder andere heerlijk rockend gitaarspel, verweven met klassieke elementen. Door de cross-overs valt het vast in de smaak bij prog rock liefhebbers.

Langzaam neemt de kracht van de God van de Oceaan af. Inmiddels zijn we aanbeland in ‘The Seafaerers’. Maar rustig en vrolijk wordt het niet. Het verhaal gaat verder met leed. Zelfs als je het verhaal niet volgt, kom je door de pakkende structuur in de flow van zang en muziek.

De start van ‘When The Waves Are Stilled’ is ingetogen. Je voelt dat er dingen gaan gebeuren. Pianospel klinkt samen met de cello, en gesamplede storm. De drums zorgen voor een mooie opbouw. Weer klinken cello en piano samen. Dit wordt afgewisseld met ‘zwaar’ bespeelde snaren. De wisselwerking tussen deze twee stijlen is er een paar keer, steeds op een fantastische manier. Tijdens een pittig stuk zingt Morgan dat de storm verstild is, maar nieuwe stormen zullen komen…niet alleen dat, maar de ondergang zal volgen…. De opbouw naar het einde is fantastisch.

‘Where the Light May Never Reach’ klinkt door het pianospel vredevol. Er is een gave opbouw naar meer power. Deze vrij korte instrumentale track eindigt met pianospel heel rustig. Hiermee eindigt het verhaal.

Tot slot zijn er nog akoestische versies van voorgaande nummers. Hoewel de zang qua volume duidelijker naar voren komt, mis ik echte tekstbeleving in de manier van vertolken. Doordat het geluid net niet sprankelend genoeg is, kruipt de muziek niet onder mijn huid. Toch maakt ‘When The Waves Are Stilled’ op bepaalde stukken weer indruk.

Er zijn heftige dingen in dit verhaal gebeurd, zang en muziek hadden intenser mogen klinken om de verhaallijn duidelijker te maken. De balans tussen de rampspoed in het verhaal, en de uitvoering hiervan is er niet helemaal. Het contrast in emoties is niet groot genoeg, hierdoor beleef je het verhaal niet echt. De nummers hebben een toegankelijke structuur, waardoor delen van melodie je al snel bij blijven. Het album nodigt uit om het volume verder open te draaien. 78/100 (North Soul Records)

Track Listing

1 – Beneath The Crushing Tides (2:12)
2 – The Immeasurable Fathoms (6:35)
3 – Dread (4:38)
4 – Ignite The Tempests (5:01)
5 – The Seafaerers (4:50)
6 – When The Waves Are Stilled (7:15)
7 – Where the Light May Never Reach (2:53)
8 – The Immeasurable Fathoms (Akoestisch) (4:59)
9 – Dread (Akoestisch) (4:00)
10 – Ignite The Tempests (Akoestisch) (5:33)
11 – The Seafaerers (Akoestisch) (5:02)
12 – When The Waves Are Stilled (Akoestisch) (5:28)

Album Line up:

Morgan Rider –zang, gitaren, bas, piano, synthesizer, percussie
Nathen Morrison – cello
Ty Burt – mandoline